چون در بیشتر مواقع بچه‌های روستا بعد از بازی هم‌سفره می‌شدند؛ فرد برنده، بازنده‌ها را به خانه خود دعوت می‌کرد و با تخم‌مرغ‌هایی که برده بود برای دوستانش نیمرو درست می‌کرد.

نوروز و ایام تعطیل سال برای اهالی رودبار قصران، به ویژه ساکنان روستاهای میگون، زایگان و دیگر روستاهای رودبار قصران یادآور بازی خاطره‌انگیز «مرغنه‌وازی» یا همان «مرغنه‌جنگ» است. در ادامه به ویژگی‌های این بازی قدیمی که درگذشته رواج داشت پرداخته‌ایم.

به گزارش همشهری آنلاین، سبک زندگی روستایی و در دسترس بودن تخم‌مرغ یکی از عواملی بود که موجب شد این بازی متفاوت در این محدوده از شمیران از دیرباز جایی در تفریحات و سرگرمی اهالی پیدا کند و رنگ و لعابی متفاوت به ایام نوروز بدهد.

سید ابوالقاسم میرمحمد میگونی درباره قوانین مرغنه‌وازی می‌گوید: «این بازی معمولا در ایام نوروز به سرگرمی پرطرفدار بچه‌ها تبدیل می‌شد. بچه‌ها و حتی بزرگ‌ترها در گروه‌های چندنفره سرپل‌ها و میدانگاهی‌های روستا جمع می‌شدند و به مرغنه‌وازی یا مرغنه‌جنگ می‌پرداختند. همانطور که از نامش پیداست، هر کدام از بچه‌ها با تخم‌مرغ‌هایی که داشت به جنگ تخم‌مرغ‌های دیگران می‌رفت.

قوانین بازی هم ساده بود. هر کسی که تخم‌مرغش می‌شکست، بازنده بود و باید یک تخم‌مرغ سالم به فرد برنده می‌داد. بچه‌ها تخم‌مرغ‌ را در مشت خود و بین دو انگشت شست و اشاره می‌گرفتند. به گونه‌ای که بخش کوچکی از تخم مرغ میان انگشت‌ها پیدا بود. بازیکن رقیب هم که به همان شکل تخم‌مرغ را در دست گرفته بود، باید با تخم‌مرغ خود ضربه‌ای به تخم مرغ بازیکن حریف می‌زد.

با شکستن یک تخم مرغ، برنده و بازنده مشخص می‌شد.» اگرچه در این بازی هم مثل بسیاری از بازی‌ها امکان تقلب وجود داشت و برخی محتویات تخم‌مرغ را با سوزن خالی و داخل آن گچ می‌ریختند اما پایان این بازی همیشه خوش بود. چون در بیشتر مواقع بچه‌های روستا بعد از بازی هم‌سفره می‌شدند؛ فرد برنده، بازنده‌ها را به خانه خود دعوت می‌کرد و با تخم‌مرغ‌هایی که برده بود برای دوستانش نیمرو درست می‌کرد.