عصر ایران

محوری‌ترین و ماندگارترین ایده در «ذات فلسفه»، درک دیلتای از فلسفه به مثابه فعالیتی عمیقاً انسانی و ریشه‌دار در کلیت زندگی است. او فلسفه را نه یک بازی فکری مجرد، بلکه پاسخی ضروری به پرسش‌ها و معماهایی می‌داند که از متن تجربه زیسته انسان سر بر می‌آورند.

اگر من تحت تأثیر خشم، ترس یا هیجان تصمیم بگیرم، برده‌ هستم. ولی اگر بتوانم بفهمم که این احساس‌ها از کجا آمده‌اند و به‌جای واکنش، انتخاب کنم، آن‌وقت آزادترم. آزادی واقعی، در دانایی‌ست، نه در رهایی ظاهری.

پرسش هایی نظیر "ز کجا امدم و آمدم بهر جه بود؟" که به تعبیر استاد ملکیان پاسخ آن ها از محدوده دین نیز خارج است، از اساسی ترین پرسش هایی است که بشر همچنان پاسخی حداکثری که عقلا را اقناع کند، نیافته است.

تمام مشکلات مهم ایجاب می‌کنند که عاقلانه، صبورانه، صادقانه، خوش‌بینانه و خلاقانه تلاش کنیم. چه‌بسا این شیوه‌های تلاش و تکاپو، از نظر احساسی، به همان اندازۀ «نهایت تلاش» برای ما دردناک و از این جهت به همان اندازه «سخت» باشند، اما تفاوتشان در پذیرش این حقیقت است که آدمی و موقعیت‌هایش اساساً در حال تغییروتحول هستند و نمی‌توان در قالب نهایت‌ها و تَرین‌های کلی آن‌ها را درک کرد.

ماریان وولف، محقق آمریکایی، می‌نویسد: ما در دنیای آنلاین دائماً در حال اسکرول‌کردن، نصفه‌نیمه خواندن یا ذخیره‌کردن متن‌هاییم تا در آینده‌ای نامعلوم آن‌ها را بخوانیم، چون این رسانه برای خواندنِ عمیق طراحی نشده است.

تحقیقات نشان داده‌اند که شکل‌گیری یک عادت جدید بین ۱۸ تا ۲۵۴ روز طول می‌کشد، اما به‌طور میانگین حدود ۶۶ روز زمان نیاز است تا یک رفتار به عادتی پایدار تبدیل شود.

عقل مانند نقشه‌ای است که راه را نشان می‌دهد، اما شهود مانند چراغی است که روشنایی لازم برای دیدن راه را فراهم می‌کند.

  راسل می گوید که اگر همه فقط ۴ ساعت در روز کار کنند، بیکاری کاهش می‌یابد و مردم وقت بیشتری برای فعالیت‌های خلاقانه و لذت‌بخش خواهند داشت.

اگر بخواهیم طوری بگوییم که همیشه در یادتان بماند این تعبیر و تمثیل را به کار می بریم: "اگر شادی را یک جرقۀ کوچک در زندگی است یودایمونیا مانند نوری است که همیشه در زندگی ما روشن می‌ماند."

منظورش این بود که مردم دیگر مثل گذشته به دین پایبند نیستند ولی ارزش های جایگزین هم پیدا نکرده اند و این، باعث ایجاد خلأ در جوامع انسانی می شود و مشکلات بعدی را به وجود می آورد که حول محور "پوچی" می چرخند. 

پدر دکارت او را نمی ستود و می گفت: میان همه فرزندانم، تنها از این یکی راضی نیستم. مجبور بودم پسری به دنیا بیاورم که چنان مسخره باشد که خود را با پوست گوساله مشغول کند؟

 آرنت بر این باور بود که قدرت، از حضور جمعی افراد و توانایی گفت‌وگو و اقدام مشترک آنان نشأت می‌گیرد و هر گاه این فضا از بین برود، استبداد و انزوا جای آن را می‌گیر

ما باید همیشه آماده باشیم که از باورهایمان دست بکشیم، زیرا دانش ما همواره ناقص و موقت است. علم با تلاش برای ابطال نظریات پیشرفت می‌کند، نه با تلاش برای تأیید آن‌ها.

“هویت، داستانی است که هر فرد درباره خود می‌نویسد. این داستان نه تنها از تجربیات و خاطرات شکل می‌گیرد، بلکه از آرزوها، رویاها و انتخاب‌های ما نیز تأثیر می‌پذیرد. هویت ما در حقیقت، بازتابی از ارزش‌ها و باورهایی است که ما به آن‌ها پایبندیم و سفری است برای کشف خود و معنا.”

در دنیای پر از فشارهای زندگی مدرن، پذیرش یکی از حکمت‌های تفکر ژاپنی ممکن است دقیقاً همان چیزی باشد که برای داشتن زندگی شادتر و بدون استرس به آن نیاز داریم.

زنون که تحت تاثیر جملات کتاب قرار گرفته بود از کتاب‌فروش پرسید: آیا هنوز می توان مردانی چون سقراط را یافت؟  از بخت خوب او، درست در همان لحظه ، یکی از فیلسوفان معروف به نام کراتس از جلوی کتابفروشی می گذشت. کتابفروش به زنون گف: این همان کسی است که دنبالش می گردی. 

زندگی فلسفی، با جست‌وجوی حقیقت و تلاش برای پاسخ‌دادن به پرسش‌های بنیادین، ذهن را به عمق معنا و آگاهی می‌رساند. در مقابل، زندگی غیرفلسفی، تنها به شگفتی‌های زودگذر و مشاهدات پراکنده بسنده می‌کند و از ملالت و بیهودگی رنج می‌برد. اگنس کالارد، استاد فلسفه دانشگاه شیکاگو، در جستاری تأمل‌برانگیز، تفاوت این دو شیوه زیستن را واکاوی کرده و ما را به جرئت پرسیدن دعوت می‌کند: آیا آماده‌ایم تا ذهن‌مان را به چالش بکشیم و معنای واقعی زندگی را بیابیم؟

شاید هم دچار سرگشتگی فکری هستید و سوال تان این است که اساساً چه سوالی باید بپرسید؟ اگر درگیر سوالات جدی هستید، به طور آشکاری استعداد یادگیری فلسفه را دارید؛ تبریک می گوییم و منتظر اولین کتاب فلسفی تان در چند سال آینده هستیم.

نسل زد، برخلاف شهرت ترقی‌خواهانه‌اش، در انتخابات اخیر آمریکا گرایشی به جناح راست نشان داده است. این نسل که زمانی برای عدالت اجتماعی و تغییرات محیط‌‌زیستی می‌جنگید اکنون به‌دنبال امنیت و ثبات است. این تغییر نگرش، چهره‌ای متفاوت از این نسل ترسیم می‌کند، چهره‌ای که شاید دیگر پیام‌آور تغییر نباشد.

ایده‌آل در معنای افلاطونی آن، امری نه مختص یک فرد، بلکه چیزی در دسترسِ تمام جهانیان است. بااین‌وجود، برای یک درخت، دنیای ایده‌آل، چیزی است که فقط از نور خورشید، باران، خاک، بدون هیچ‌گونه ردی از آتش، تشکیل شده باشد، چراکه نیازها و ترجیحات آن‌ها اندکی با ما تفاوت دارد.