فیلم گزارش را اینجا ببینید
عصر ایران ؛ محمدرضا احمدی ــ سندروم هاوانا یکی از رازآلودترین معماهای قرن بیست و یکم است که همچنان بدون پاسخ باقی مانده. افرادی که به این سندروم مبتلا شدند، علائمی چون سردردهای شدید، از دست دادن حافظه کوتاهمدت، حساسیت به نور، شنیدن صداهای عجیب، مشکلات خواب و حتی کهیرهای پوستی را تجربه کردند. یکی از قربانیان میگوید: «تمام بدنم کهیر زده بود، کهیرهای خیلی بد. هر روز با سردرد بیدار میشدم و کوچکترین کارها من را خیلی خسته میکرد.»
این عوارض برای اولین بار در هاوانا، پایتخت کوبا، مشاهده شد. ماجرا از سال ۲۰۱۶ در سفارت آمریکا در هاوانا آغاز شد؛ سفارتی که تنها یک سال از بازگشایی مجدد آن میگذشت. در طول سالهای ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷، ۲۶ نفر از کارکنان این سفارت علائم عجیبی را گزارش کردند. شدت ماجرا به حدی رسید که در سال ۲۰۱۷ سفارت تعطیل شد. دولت آمریکا تیمی را برای بررسی اعزام کرد، اما نتیجه مشخصی به دست نیامد.
یک سال بعد، در سال ۲۰۱۸، کارمندان کنسولگری آمریکا در گوانگجو چین نیز علائم مشابهی را تجربه کردند. حتی گزارشهایی از کاخ سفید و موارد تأییدنشدهای از دیگر نقاط جهان در میان کارکنان آمریکایی دریافت شد. با این حال، این سندروم تنها در میان مقامات رسمی آمریکا دیده شده، به جز یک استثنا: ۱۴ نفر از کارکنان سفارت کانادا در هاوانا نیز به آن مبتلا شدند. این موضوع این پرسش را مطرح میکند که چرا این عوارض صرفاً گریبان مقامات رسمی دو کشور آمریکای شمالی را گرفته است؟
برخی گمانهزنیها به وجود یک سلاح جدید و نامرئی اشاره دارند؛ سلاحی که آژانس امنیت ملی آمریکا پیشتر از آن به نام «سلاح مایکروویوی قدرتمند» یاد کرده بود. این سلاح قادر است دشمن را به مرور زمان و بدون برجای گذاشتن مدرکی تضعیف یا نابود کند و محیط زندگی هدف را در امواج مایکروویو غرق میکند. گفته میشود حدود ۵۰ سال است که کشورهایی چون آمریکا، چین و روسیه روی این فناوری کار میکنند.
با این حال، سازمانهای اطلاعاتی آمریکا اخیراً اعلام کردهاند که سندروم هاوانا احتمالاً ناشی از این سلاح یا دخالت یک دشمن خارجی نیست. طبق سندی رسمی که از حالت طبقهبندی خارج شده، این نهادها به این نتیجه رسیدهاند که منشأ این پدیده ممکن است خارجی نباشد. این ارزیابی، ماجرا را پیچیدهتر کرده و سندروم هاوانا را به فهرست اتفاقات غیرقابلتوضیح افزوده است.
یکی از قربانیان میگوید: «اون صدا رو ۳ یا ۴ بار شنیدم. همیشه در یک مکان خاص از خونه، بالای گهواره پسرم و درست قبل از اینکه به خواب برویم.» حالا این سندروم به معمایی تبدیل شده که هیچ توضیح اثباتشدهای برای آن وجود ندارد. شاید دولتها یا قدرتهایی در جهان پاسخی برای آن داشته باشند، اما فعلاً ترجیح میدهند آن را از مردم پنهان نگه دارند.