بی‌خبری مسئولان از قطع انگشت روستاییان/ شناکنان از رودخانه رد شوند!

مهر: مسئولان استان کهگیلویه و بویر احمد خبر ندارند اهالی روستای گاودانه برای عبور از عرض رودخانه مارون مجبور به استفاده از وسیله ای هستند که تا کنون باعث قطع انگشت بیش از 30 نفر از اهالی روستا شده است.

اهالی روستایی به نام "گاودانه علیرضا" در منطقه ای دورافتاده از استان کهگیلویه و بویراحمد مدتهاست مجبورند برای دسترسی به جاده، روستاها و مناطق دیگر و انجام کارهای روزمره، مانند رفتن به محل تحصیل، کار، خرید و ... از رودخانه عریضی به نام مارون عبور کنند. در این میان تنها راه ارتباطی آنها با دنیای خارج از روستا، وسیله ای به نام گرگر (جره) است.

اما نشستن بر روی این تله کابین دستی و رفتن تا آن طرف رودخانه باعث قطع انگشتان دست روستاییان گاودانه شده است. چون شیب تند رودخانه و دخالت دست در گذر این وسیله به طرف دیگر رودخانه موجب می شود تا انگشتان دست به زیر چرخهای آن گیر کرده و قطع شود.  

موضوع ساخت پلی برای اهالی روستا به منظور جلوگیری از نقص عضو شدن تعداد بیشتری از روستاییان مدتهاست که توسط شورای روستای گاودانه و اهالی آن مطرح است اما تا کنون هیچ نتیجه ای نداشته است. حتی برخی از مسئولان این استان نمی دانند روستایی در محل خدمتشان وجود دارد که اهالی آن مجبورند انگشتان دستشان را برای کرایه گذر از رودخانه عریض مارون به "گرگر" بدهند.

 مدیر روابط عمومی استانداری کهگیلویه و بویراحمد: استاندار وقت ندارد!

دین پرور مدیر روابط عمومی استانداری کهگیلویه و بویراحمد در واکنش به خبرنگار مهر که خواستار مصاحبه با قوام نوذری استاندار کهگیلویه و بویراحمد درباره مشکل اهالی روستای گاودانه علیرضا شد تنها به این جمله اکتفا کرد که استاندار وقت ندارد پاسخ دهد! و از انجام هر مصاحبه ای با استاندار جلوگیری کرد. پیگیریهای خبرنگار مهر برای مصاحبه با استاندار تا کنون به نتیجه نرسیده است.

نماینده مجلس: مسئله را بزرگ کردید!

سید علی محمد بزرگواری که نمایندگی مردم شهرستان کهگیلویه و بهمئی را در مجلس برعهده دارد معتقد است که مسئله را نباید خیلی بزرگ کرد!

او پس از اینکه نشانی روستای گاودانه را در شهرستان کهگیویه از خبرنگار مهر پرسید توضیح داد: بعضی از روستاها در طرف دیگر رودخانه بزرگ مارون قرار گرفته اند و برای رفت و آمدشان به روستاهای دیگر و عبور از رودخانه مشکل دارند. بنابراین باید برای آنها روی رودخانه پل زده شود.

بزرگواری ادامه داد: باید برای مردم روستای گاودانه هم پل آهنی ساخته شود تا بتوان وسایل سبک را از روی آن عبور داد. اما قبل از هر اقدامی باید طرح پل نوشته شود. اداره راه و ترابری شهرستان آن را آماده کند. اداره راه شهرستان طرح مورد نظر را به کمیته برنامه ریزی استان بدهد. کمیته برنامه ربزی آن را تائید کند. بعد آن طرح برای دولت فرستاده شود تا دولت بودجه لازم برای ساخت پل را در اختیار اداره راه استان قرار دهد البته اگر با آن طرح موافقت شود! بنابراین شاید تا زمان ساخت این پل، چند سال زمان طول بکشد.

بزرگواری در واکنش به این موضوع که هر روز ممکن است یک فرد دیگر در روستا از ناحیه دست نقص عضو شود، بیان کرد: روستاییان اغراق می کنند. شما هم مسئله را خیلی بزرگ می کنید. همیشه می شود با شنا کردن از رودخانه عبور کرد!

وی گفت: روستاییان می توانند از پلی که برای روستای دیگرساخته شده عبور کنند. ما هم هر قدر که زور داریم می زنیم تا اداره راه کاری برای آنها انجام دهد اما بدانید اگر مردم روستا حواسشان را جمع کنند انگشتشان قطع نمی شود!

گفته های نماینده مردم کهگیلویه و بهمئی درباره چاره اندیشی برای مردم روستای گاودانه و اغراق در بزرگ کردن موضوع در حالی است که زمستان آب رودخانه مارون طغیان می کند و راه دسترسی مردم این روستا با جاده قطع می شود. حتی سالهای گذشته آب رودخانه به حدی زیاد می شد که امکان سوار شدن روی گرگر هم وجود نداشت.

همچنین تا قبل از نصب گرگر، روستاییان گاودانه کیسه های شن را به شکم می بستند و شناکنان از رودخانه عبور می کردند. همین کار باعث شده بود تا افراد زیادی در رودخانه غرق و ناپدید شوند.

پل دیگری که روی رودخانه قرار دارد برای مردم روستای کلات ساخته شده است. اهالی روستای گاودانه باید برای استفاده از این پل یک ساعت و نیم تا روستای کلات پیاده روی کرد.    

هدایت خواه: پیگیری می کنم!

ستار هدایت خواه، نماینده مردم شهرستان بویراحمد و دنا در مجلس هم تا به حال نام روستای گاودانه را نشنیده بود و به خبرنگار مهر گفت: یادم هست وقتی نوجوان بودم گرگر یا جره در روستای ما هم وجود داشت. اما اهالی روستا به آن تل فریک می گفتند. این تله کابین دستی را اداره برق و آب خوزستان روی رودخانه زده بود تا عمق آب را اندازه بگیرد. بعدها مردم از آن برای عبور و مرور استفاده می کردند.

وی ادامه می داد: موضوع را از اداره راه استان پیگیری می کنم.

مسئولیت نقص عضو شدن روستاییان با خودشان است!

نصرت الله انصاری، فرماندار کهگیلویه و بویراحمد هم مثل بقیه مسئولان استان قول پیگیری داد. او تقصیر نقص عضو شدن افراد را به گردن روستاییان انداخت و با بیان اینکه به اهالی روستا توصیه شده از گرگر استفاده نکنند اظهار کرد: مسئولیت هر کسی که از این مسیر عبور کند با خودش است.

 رئیس بیمارستان امام خمینی (ره): قول پیگیری می دهم!

موسوی رئیس بیمارستان امام خمینی (ره) دهدشت است که روستاییان گاودانه مجروحان را برای مداوا به این بیمارستان می آورند. او هم اطلاعی از قلع و قمع شدن انگشتان مردم روستای گاودانه که در نزدیکی دهدشت زندگی می کنند ندارد. موسوی اطلاعات لازم را از خبرنگار مهر گرفت و قول پیگیری داد.

رئیس شبکه بهداشت استان کهگیلویه و بویر احمد نیز با اعلام بی اطلاعی از وضعیت جسمی و مشکلات روستاییان گاودانه به خبرنگار مهر گفت: اگر مسئله مهمی باشد می گویم که بررسی کنند.

تقوی با بیان اینکه باورم نمی شود هنوز روستاییانی مجبورند از گرگر استفاده کنند، ادامه داد: می دانم غیر از مسئولیتی که دارم باید با دیدن این اتفاقات مراتب را گزارش کنم تا کاری برای روستاییان گاودانه انجام شود اما مطمئن باشید بررسی می شود!

 ارتوپد بیمارستان امام خمینی(ره): قطع انگشتان دست روستاییان را تایید می کنم

علیرضا خلف دکتر ارتوپد بیمارستان امام خمینی (ره) است که تا به حال تعداد زیادی از آسیب دیدگان روستای گاودانه را معالجه کرده است. او قطع انگشتان دست روستاییان به وسیله گرگر را تایید کرد و گفت: مردم این روستا مجبورند سیم گرگر را به سمت چرخها هدایت کنند تا به آن سوی رودخانه بروند. اما ناگهان انگشت زیر چرخ گیر می کند. این باعث می شود انگشت آنها قطع و یا زخمی شود.

وی با بیان اینکه زخمی شدن انگشت روستاییان یعنی قطع نیمی از یک بند انگشت آنها توضیح داد: انگشت دست اگر با وسیله تیزی بریده شود، قابل ترمیم است اما اگر له شود باید آن را قطع کرد اما معمولا گرگر انگشتان دست را له می کند.

خلف تاکید کرد: برخی از روستاییان دیگر در استان کهگیلویه و بویراحمد که تنها راه ارتباطی آنها با روستاهای اطراف رودخانه یا یک جاده است، در زمستانها دچار مشکل می شوند. آنها برای مدت زیادی در روستایشان زندانی می شوند. بنابراین اگر بیماری در روستا احتیاج مبرم به پزشک داشته باشد یا باید صبر کند زمستان تمام شود یا بمیرد!

خلف با بیان اینکه روستاییان این استان آسیبهای جدی تری می بینند اما کسی توجهی به آنها ندارد اظهار کرد: این کمترین مشکل مردم در کهگیلویه و بویراحمد است.

وی مثال زد: پزشکان محلی و نابلد دست یا پای شکسته مردم روستا را آنقدر محکم می بندند که سیاه می شود و بیمارستانها هم مجبورند آن را قطع کنند. چون توان مالی روستاییان اجازه پرداخت ویزیت دکترهای متخصص استانی را به آنها نمی دهد. بنابراین ناچارند به پزشک روستایشان اعتماد کنند. دلیل دیگر این است که پزشکان محلی قدرت تشخیص و تخصص کافی را برای معالجه روستاییان ندارند. 

 رئیس اداره راه و ترابری استان: نمی دانم پل کی ساخته می شود

محمدحسین نصیری راد رئیس اداره راه و ترابری شهرستان کهگیلویه در گفتگوی خود با خبرنگار مهر در مرداد ماه از وعده های این اداره مبنی بر پیگیری ساخت پل سخن گفت و بیان کرد: پیمانکار ساخت این پل در مناقصه برنده شده و در حال انعقاد قرارداد و برآورد کردن هزینه برای ساخت پلی به طول صد متر روی رودخانه مارون هستیم. 

نصیری راد در بخش دیگری از صحبتهایش به تصویب 60 میلیون تومان هزینه ساخت پل روی رودخانه مارون اشاره کرد و ادامه داد: در کمیته نهایی استان 10 میلیون تومان به هزینه 50 میلیونی ساخت پل اضافه شد تا امسال بتوانیم یک پل آهنی بسازیم.

رئیس اداره راه و ترابری شهرستان کهگیلویه نمی دانست که چقدر زمان لازم است تا این پل ساخته شود و یا اصلا ضمانتی هست که وعده اداره راه و ترابری تحقق یابد یا خیر!

وی زمان مصاحبه قول داد که همین هفته کارگران را در حال ساختن پل برای روستای گاودانه خواهیم دید.

بعد از گذشت سه ماه از وعده وی تا کنون هیچ اقدامی از سوی این اداره برای ساخت پل آهنی مورد استفاده اهالی روستای گاودانه علیرضا انجام نشده است. در این مدت سه روستایی دیگر به تعداد افرادی که با گرگر از رودخانه عبور کرده بودند اضافه شد. چون قطع انگشتان روستاییان اتفاقی است که در مسیر رفت و آمد از محل زندگی به محل کار و مدرسه رخ می دهد و هر لحظه دامن یکی دیگر از آنها را می گیرد.

به جز اهالی روستای گاودانه مردم روستاهای دره نی و چم رود هم که در نزدیکی رودخانه مارون و روستای گاودانه قرار دارند از گرگر استفاده می کنند کسی آمار دقیقی از تعداد آسیب دیدگان ندارد.

اسامی برخی از روستاییان گاودانه که گرگر انگشتانشان را قطع یا زخمی کرده است:

سعیده عنایتی جو- دو انگشت زخمی، شکرعلی عنایتی جو- یک بند انگشت قطع-43 ساله، عطب الله د‍‍‍‍‍ژم- یک بند انگشت-52 ساله، ولی الله دژم- سه بند از سه انگشت قطع-21 ساله، گلزاده دژم یک بند انگشت قطع، محبوبه دژم- دو انگشت زخمی- 12 ساله، حسین رمرو - دو انگشت زخمی، خدیجه دلشاد - دو انگشت زخمی، فضیل دلشاد - دو انگشت زخمی، اکبر خوشه بردار -دو بند از یک انگشت قطع، اشرف عمرانی فر- دو انگشت زخمی و یک بند انگشت قطع، پروانه تواره- یک بند انگشت قطع، سحر تواره- دو انگشت زخمی، قدرت الله تواره - دو انگشت زخمی- 42 ساله، علی یار کشاورز - دو انگشت زخمی، رحمان پژده - دو  بند انگشت قطع، مریم پشتوان - دو بند انگشت قطع - 13 ساله،  بهروز پشتوان- یک بند انگشت قطع و دو بند انگشت زخمی، زاده پشتوان- دو انگشت زخمی و یک بند انگشت قطع - 51 ساله، عباس پشتوان- سه انگشت زخمی، شهرام پشتوان- یک بند انگشت قطع - 11 ساله، عزیز کوثری -  یک بند انگشت قطع و یک انگشت زخمی - 51 ساله، فرزاد شاکری - 2 انگشت زخمی- 14 ساله، ایرج زمان- دو بند از یک انگشت قطع- 48 ساله، بهجت زمان- دو انگشت زخمی، سالار کهزادی- یک بند از هر 4 انگشت قطع، محمد محمدی- یک بند انگشت قطع، کهزاد قلندری- دو انگشت زخمی، رسول طاهری - یک بند انگشت قطع و دو انگشت زخمی و بی حس، سعدی نریمانی راد - دو بند انگشت زخمی، فوت سید علی نظر- 52 ساله، قطع نخاع شدن برادر سید علی نظر به دلیل سقوط از گرگر، آسیه تاش- یک بند انگشت قطع - 20 ساله که از روستا مهاجرت کرده است و ... .

در زمان انتشار این گزارش سه روستایی دیگر به این جمع اضافه شده است. یکی از آنها به نام مهدیه پشتوان پنج ساله است که دو انگشت به علاوه یک بند از یک انگشتش قطع شد.