این دوحه ی لعنتی!؟

اسفند ۶۵- مقدماتی المپیک سئول- ورزشگاه حمد نادی القطر- دوحه

در بحبوحه ی جنگ تهران زیر موشک های صدام نمی توانست میزبان مسابقات فوتبال باشد. کویت پذیرفت تا در دو مسابقه ی رفت و برگشت در دوحه برابر ایران قرار بگیرد. دهداری بعد از استعفای ۱۴ بازیکن تیمی متشکل از تعدادی جوان به دوحه برد. از جمله برای اولین بار عابدزاده ملی شد. بازی رفت را میزبان بودیم. یک پیروزی ۲-۱ و یک شکست یک-هیچ ما را با تبصره حذف کرد تا دست خالی از دوحه به تهران بازگردیم.

آذر ۶۷- نیمه نهایی جام ملتهای آسیا- استادیوم نادی القطر-دوحه

عربستان و ماجد عبدالله برابر تیم جوان دهداری. در بازی اول قطر را برده ایم. اخبار ورزشی تلویزیون می گوید بازی آخر شب پخش می شود اما لحظاتی پیش گل دوم بازی به ثمر رسیده. گل فرشاد را می بینیم و آخر شب با گل دقیقه ی ۶ کریم باوی  که سریع ترین گل جام شد خیالمان راحت می شود. می گفتند ایران به داوری میشل ووترو اعتراض کرده. ماجد عبدالله روی سر مرتضا فنونی زاده و جواد زرینچه دروازه ی عابدزاده را باز می کند. میشل ووترو کمک داور شده. گل صحیح کرمانی را نمی پذیرد. پنالتی گرفتن عابدزاده هم جوابگو نیست. به فینال نمی رویم.

 
آبان ۷۲- مقدماتی جام جهانی ۹۴- استادیوم نادی الخلیفه- دوحه

با دو برد و دو باخت در روزهای عجیب غلامپور به ایستگاه عربستان می رسیم. مثل خیلی وقت ها به اما و اگر بندیم. باید ژاپن عراق را ببرد و کره ی شمالی مقابل کره جنوبی پیروز شود تا با برد ما مقابل عربستان به جام جهانی برویم. فکر می کنیم داور هلندی با عرب  ها مهربان تر است. فکر می کنیم دو گل مشکوک خورده ایم. گل های تاریخی مهدی فنونی زاده به بهترین دروازه بان قرن آسیا جوابگو نیست. تا با درخشش سامی جابر بیست ساله برای سومین بار متوالی بعد از دو نیمه نهایی جام ملت ها مغلوب عربستان شویم.

 
آبان ۷۶- مقدماتی جام جهانی ۹۸- دوحه

تیم مایلی کهن از سه بازی آخر خود تنها سه امتیاز می خواست. باخت به عربستان در ریاض و تساوی با کویت در آزادی همه چیز را به دوحه کشاند. دوحه اما پایانی بود بر رویای مایلی کهن که بعد ها ادعا کرده بود قطری ها در آب ما ضد دوپینگ ریخته بودند. یک گل در نیمه ی اول. تعویض کلیشه ای خداداد با مدیر روستا در اوایل نیمه ی دوم. گل دوم قطر و اخراج کریم مانند چهار تقه به در ناکامی بود که مایلی کهن را روی هوا از کار برکنار کرد و کابوس دوحه را با دست افشانی دشداشه پوش ها و ترانه های ام کلثوم که با بلندگو در استادیوم می خوانند و مبروک مبروک کردن گزارشگر عرب از پیروزی برابر ایران تا امروز زنده نگه داشت.

 
این بار شاید اما از این شهر که با گرفتن میزبانی جام جهانی به پایتخت فوتبالی خاورمیانه بدل شده است رویاهایمان را پس بگیریم. باید