هر چند مدیران پنانگ ، داعیه مدیریت جهان را ندارند ولی بد نیست مسوولان ما در کنار سفرهایی که به ونزوئلا و تاجیکستان و سوریه و کومور و افغانستان و ... دارند و به این کشورها انتقال تجربه می کنند ، سری هم به پنانگ بزنند و از مسوولان پنانگی بخواهند کمی هم از تجربیاتشان را در اختیار مدیران ایرانی قرار دهند.

عصر ایران - در حالی که مسوولات کشورمان از رشد اقتصادی، اشتغالزایی و جذب سرمایه های خارجی خبر می دهند ، واقعیت ها در جهان بیرون ، حاکی از آن است که مدیریت های اقتصادی کارآمد ، نه فقط در کشورهای قدرتمند که حتی در استان های ریز کشورهای آسیایی نیز بسیار بیشتر از کشور پهناور ، ثروتمند و البته مدعی ایران در این عرصه موفق ترند و شعارهایشان هم هرگز به اندازه مدیران ما که مدام از مدیریت جهان سخن می گویند نیست.

عصرایران ، به عنوان یک نمونه موفق از رشد و توسعه اقتصادی و جذب سرمایه های خارجی ، به یکی از استان های کوچک مالزی به نام " پنانگ" اشاره می کند که از نظر وسعت ، 1600 بار از ایران کوچک تر است اما موفقیتی بیشتر از ایران در عرصه اقتصاد داخلی و بین المللی اش دارد.

آنچه از پنانگ در گزارش ها و نظرسنجی های معتبر رسانه ای منتشر می شود ، معمولا مربوط به جنبه گردشگری این جزیره است. پنانگ اغلب جزو یکی از ده جزیره زیبا و دیدنی جهان توصیف می شود.

اما این تمام ماجرا نیست. مجله تایم در شماره اخیر خود (25 آوریل 2011) گزارش مفصلی از رشد صنعتی و اقتصادی این استان کوچک در شمال مالزی منتشر کرده است. گزارشی که چهار صفحه از یکی از معتبرترین مجلات جهان را به خود اختصاص داده است و در آن با تمرکز بر روی صنعت و اقتصاد پنانگ، این موضوع جالب و مهم بررسی میشود که چگونه شرکتهای اروپایی و آمریکایی و حتی چینی مشغول انتقال کارخانه ها به پنانگ و یا سرمایه گذاری در آن هستند ؛ مساله ای که باعث شده طبق آمارهای رسمی فقط در طی کمتر از دو سال (از سال 2009) 465 درصد سرمایه گذاری در بخش صنعت در این استان مالزی رشد کند و 4 میلیارد دلار از سوی کمپانی های خارجی راهی این ایالت یک و نیم میلیون نفری شود.

عنوان این گزارش "تاثیر چین" است چرا که در واقع به دلیل بالا رفتن دستمزدها در چین، توجه کمپانیهای بزرگ به هند و برخی کشورهای آسیای جنوب شرقی که دستمزدها در آنجا پایینتر است جلب شده ، اما در این گزارش به وضوح نشان داده شده است که مساله قیمت دلیل اصلی سرمایه گذاری در پنانگ نیست. اتفاقا مالزی با متوسط دستمزد 3 دلار برای هر ساعت اصلا کشور ارزانی نیست و حتی گران محسوب میشود چرا که این دستمزد در چین 2 دلار، در ویتنام 1.1 دلار در تایلند 1.4 دلار و در هند حتی 0.3 دلار است.

مدیران کمپانی های معتبر ، سیستم حقوقی انگلیسی که یادگار دوران استعمار است و اکنون تا حدود زیادی در مالزی اجرا می شود را یکی از دلایل برتری مالزی نسبت به سایر کشورها می دانند. آنها می گویند از دزدیده شدن مکرر ایده ها و کپی محصولاتشان توسط شرکتهای چینی خسته شده اند و مالزی را که قانون مالکیت معنوی در آن بیشتر رعایت میشود را ترجیح میدهند.

علاوه بر این خود پنانگ مزایایی دارد که آن را نسبت به سایر استانهای مالزی برتری می بخشد و به همین دلیل این گزارش درباره پنانگ است و نه مالزی. پنانگ تنها ایالت مالزی با اکثریت چینی تبار است که فرماندار آن نیز از میان چینی های مالزی انتخاب میشود.

این ایالت بسیار کوچک دارای اسکله های متعدد است، به خط آهن متصل است، فرودگاه بین المللی دارد و از طریق اتوبان شش بانده و جاده آسفالت معمولی با سایر نقاط در ارتباط است.

سیستم حمل و نقل به قدری برای مقامات پنانگ مهم است که فقط در سال 2010 چهار میلیارد دلار برای بهبود این صنعت هزینه کرده اند. همچنین دانشگاه بین المللی USM با دو کمپ علوم (واقع در جزیره) و مهندسی (خارج از جزیره) که در آن هزاران دانشجوی تحصیلات تکمیلی مشغول به تحصیلند از دیگر دلایل گرایش سرمایه گذاران خارجی است. علاوه بر این بیشتر ساکنان پنانگ به زبان انگلیسی مسلط هستند و امنیت عمومی در این منطقه بالاست.

چنین عواملی است که باعث شده این استان که فقط 1048 کیلومتر مربع وسعت دارد (حدود از یک چهاردهم وسعت استان قم، کوچکترین استان ایران) بتواند شرکتهای معتبری همچون اینتل و اپل را به سوی خود جذب کند به گونه ای که اینتل رسما اعلام کرده است که ده هزار نفر پرسنل مشغول به کار در پنانگ دارد.
حال شما تصور کنید وقتی در چنین استان ریزی ، تنها شرکت اینتل برای 10 هزار نفر کار آفرینی کرده است ، آیا در این منطقه حتی یک بیکار هم باقی می ماند؟ بی علت نیست که امنیت عمومی در پنانگ در حد بالایی قرار دارد.

هر چند مدیران پنانگ ، داعیه مدیریت جهان را ندارند ولی بد نیست مسوولان ما در کنار سفرهایی که به ونزوئلا و تاجیکستان و سوریه و کومور و افغانستان و ... دارند و به این کشورها انتقال تجربه می کنند ، سری هم به پنانگ بزنند و از مسوولان پنانگی بخواهند کمی هم از تجربیاتشان را در اختیار مدیران ایرانی قرار دهند.
راستی مدیران اقتصادی پنانگ اگر بدانند که در ایران چه پتانسیل های عظیمی برای پیشرفت وجود دارد ، چقدر افسوس خواهند خورد که چنین امکانات متعددی را استان خودشان ، در اختیار ندارند!