از بحث پناهندگي برخي از ورزشكاران رشته‌هاي رزمي و قايقراني كه بگذريم، از تغيير مليت قهرمانان كشتي هم كه بگذريم، بحث گرفتن «گرين‌كارت» آمريكا از سوي فوتباليست‌ها به نوبه خود جالب توجه است.

اگرچه روزي مايلي‌كهن در انتقاد به برخي از اين فوتباليست‌ها گفته بود: «اگر ما با آمريكا مشكل داريم به چه علت ورزشكاران‌مان براي رفتن به ينگه دنيا سر و دست مي‌شكنند؟» اما از علاقه فوتبالي‌ها براي گرفتن گرين‌كارت آمريكا چيزي كم نشده است.

به نوشته شرق ، ظاهرا كسب اقامت آمريكا براي فوتباليست‌هاي ايراني سهل و آسان شده؛ چرا كه تعدادي از آنها كمتر از چند سال فعاليت ورزشي به لحاظ مالي جيب‌هاي خود را پر مي‌كنند و براي كسب اقامت اقدامات لازم را انجام مي‌دهند و پس از گذراندن پروسه چند ماهه راهي ايالات متحده مي‌شوند. اين اتفاق در مورد لژيونرها هم افتاده است. آنها با حضور در هر كشور اروپايي يا آمريكا تمايل چنداني براي بازگشت ندارند و تمام تلاش‌شان اين است تا جاي پاي خود را محكم و مابقي عمر ورزشي خود را در خارج از ايران سپري كنند. افشين پيرواني نخستين فوتباليستي بود كه پا به كشور آمريكا گذاشت و اقامت اين كشور را گرفت. حضور در جام‌جهاني 98 فرانسه با آن نسل طلايي فوتبال ايران هم بهانه‌اي شد براي اينكه بيشتر ملي‌پوشان آن زمان شهروند آمريكا شوند و سالي چند بار به اين كشور سفر كنند.

البته پيرواني مي‌گويد كه از طريق فوتبال گرين‌كارتش را نگرفته و از طريق ديگري توانسته شهروند آمريكا شود.

كاپيتان و سرمربي اسبق پرسپوليس در اين‌باره توضيح مي‌دهد: «من از ارتباط‌هاي ورزشي استفاده نكردم و به دليل اينكه همسرم در آنجا تحصيل مي‌كرد، توانستم گرين‌كارت بگيرم. زماني كه جام‌جهاني رفتيم من گرين‌كارت داشتم. تقريبا 15 سالي مي‌شود. بعد از آن بود كه بقيه فوتباليست‌ها براي شهروند شدن در آمريكا اقدام كردند.»

«سيتيزن» شدن علي دايي هم بهانه‌اي شد تا مايلي‌كهن زبان به انتقاد باز كند.

در حال حاضر شايد بالغ بر 30 ورزشكار كه بيشتر آنها فوتباليست هستند اقامت كشور آمريكا را دارند. در ميان اين اسامي، نام‌هايي چون قلعه‌نويي، دايي، پيرواني، كاظمي و... مشاهده مي‌شوند.

گفته مي‌شود با صرف هزينه‌اي نزديك به 40 ميليون تومان مي‌توان اقامت ايالات متحده را گرفت. البته در ميان سرشناسان فوتبال، استثناهايي هم وجود دارند. محمد خاكپور و اصغر شرفي نيز در آمريكا اقامت دارند و آنها هر از چندگاهي براي انجام فعاليت‌هاي شخصي و ورزشي به ايران سفر مي‌كنند.

براي دريافت گذرنامه آمريكايي هر فرد ‌بايد به طور مداوم پنج سال در اين كشور حضور داشته باشد يا حداقل هر شش ماه يك‌بار به آمريكا سفر كند. پس از اين پنج سال، فرد مي‌تواند براي دريافت حق شهروندي آمريكا اقدام كند.

يك فرد مطلع در مسايل و قوانين آمريكا در اين خصوص به خبرگزاري برنا مي‌گويد: «طبق قوانين جاري كشور آمريكا، آنهايي كه پس از پنج سال قصد دارند «سيتيزن» آمريكا شوند، بايد زير پرچم اين كشور قسم بخورند كه در هر شرايطي حتي زمان جنگ زير پرچم آمريكا باشند. جدا از سوگند بايد به 30 تا 40 سوال هم پاسخ دهند، مثل پرسيدن چند سوال كتبي انگليسي، اينكه اولين رييس‌جمهور آمريكا كيست، چند نفر عضو مجلس سنا هستند، استقلال آمريكا در چه سالي صورت گرفت، آمريكا چند ايالت دارد و سوالات ديگري مطرح مي‌شود و زماني كه سوگند انجام ‌شد و سوالات پاسخ داده شدند، برگه‌اي به فرد مذكور به عنوان جواز داده مي‌شود تا با مراجعه به اداره گذرنامه، گذرنامه اصلي را دريافت كند.»

اين در حالي است كه پيش از دريافت گذرنامه اصلي، گذرنامه‌اي سفيد در اختيار افرادي كه گرين‌كارت دارند قرار داده مي‌شود تا آنها براي سفر به كشورهاي مختلف مشكلي نداشته باشند.
البته سفر و اخذ اقامت در كشور‌هاي غربي مختص ورزشكاران حاضر و جوان نيست؛ چرا كه ديده مي‌شود بسياري از پيشكسوتان ورزشي هم از روش‌هاي گوناگون استفاده مي‌كنند تا خود را به آن سوي مرزها برسانند.

شايد در اين رابطه بايد به كم‌كاري صندوق حمايت از پيشكسوتان و قهرمانان ورزشي اشاره كرد؛ چرا كه به نظر مي‌رسد جدا از انگيزه «آينده‌اي بهتر»، ورزشكاران از دوران بازنشستگي خود مي‌ترسند.

ترس آنها از نبود فضاي سرمايه‌گذاري، حقوق بازنشستگي كافي، فعاليت‌هاي شغلي مناسب در دوران بازنشستگي است.

در اين راستا، يكي از بازيكنان فوتبال كشورمان كه ارتباط نزديكي با برخي ورزشكاراني كه مجوز اقامت در آمريكا را كسب كرده‌اند، دارد، مي‌گويد: «در حال حاضر اين افراد اخذ اقامت كشور آمريكا را براي خود، ارزش مي‌دانند و برخي اوقات بحث چشم و همچشمي نيز وسط مي‌آيد؛ اهالي فوتبال به فكر دوران بازنشستگي خود هستند.»