دنیای اقتصاد نوشت: خاندان «آموزگار» تا پیش از فروپاشی رژیم شاهنشاهی، از مردان نامدار ایران بودند كه در مناصب و مشاغل مهم فعالیت می كردند.

حبیب الله آموزگار بزرگ خاندان آموزگار در 1269 متولد شد و در 1301 به علی اكبر داور نزدیك و بعدها با تیمور تاش و نصرت الدوله نیز همكار شد. حبیب الله در 1329 وزیر فرهنگ شد و پس از پایان كار دولت علاء رییس بانك عمران شد.

جمشید آموزگار یكی از فرزندان حبیب الله در 1302 در تهران متولد شد، پس از اخذ درجه دكترا از آمریكا در 1330 به ایران آمد. او یكی از كارمندان بلندپایه سازمان اصل 4 بود كه آمریكایی ها تاسیس كرده بودند. جمشید آموزگار از نخستین تحصیلكرده های آمریكایی بود كه مقام بالایی در نظام سیاسی ایران گرفت و در 1334 به معاونت وزارت بهداری رسید.

وی یك دهه بعد و در 1344 وزیر دارایی شد و 8 سال در این منصب ماند و با موضوع نفت آشنا و نماینده ایران در اوپك شد. او در 1353 به وزارت كشور رفت و همچنین سرپرست سازمان امور اداری و استخدامی شد و در 1355 به جای امیرعباس هویدا دبیركلی حزب رستاخیز نیز به او رسید. او 17 سال وزیر بود و سرانجام در 1356 نخست وزیر شد.

جهانگیر یكی دیگر از فرزندان حبیب الله آموزگار بود كه به آمریكا رفت و اقتصاد خواند و در 1340 دركابینه امینی ابتدا وزیر بازرگانی و بعد وزیر دارایی شد. جهانگیر آموزگار پس از كناره گیری از دولت وزیر مختار اقتصادی ایران در آمریكا شد و در اواخر عمر رژیم گذشته به مقام سفارت اقتصادی نائل شد.

كورس آموزگار نیز از فرزندان حبیب الله بود كه در 1307 متولد و در رشته راه و ساختمان درجه مهندسی گرفت و به سازمان برنامه پیوست. او بعدها پیمانكار ساختمانی شد و در سال 1342 در كابینه حسنعلی منصور معاون فنی وزیر آبادانی و مسكن شد و بار دیگر در سال 1348، اما این بار در منصب وزیر در این وزارتخانه شاغل شد.

هوشنگ آموزگار یكی دیگر از فرزندان حبیب الله است كه در 1300 متولد و از دانشگاه تهران لیسانس اقتصاد گرفت و به استخدام بانك ملی درآمد... وی بعدها به لندن رفت و كارآموز میدلز در رشته بانكداری شد. اما هوشنگ پس از برگشت به ایران به ریاست كتابخانه ملی برگزیده شد، او در سال 1334 و پس از طی دوره فوق لیسانس به موسسه علوم اداری رفت و چند وقت نیز در روابط عمومی سازمان اوپك در اتریش فعالیت كرد و چند سال نیز از مدیران ارشد سازمان جلب سیاحان شد.