کار دشوار ایران در سازمان ملل: رأی تهران به فلسطین 1967 چه خواهد بود؟

 در صورتی که این درخواست با مخالفت و وتوی آمریکا روبه رو شود ، تشکیلات خودگردان فلسطین درخواست به رسمیت شناخته شدن کشور مستقل فلسطین در مرزهای 1967 ولی بدون حق رأی (عضو ناظر) را به مجمع عمومی سازمان ملل متحد ارائه خواهد کرد که قطعا با رأی بسیار بالا تأیید خواهد شد.

فلسطین در مرزهای 1967 شامل بخش غربی رود اردن (کرانه باختری)، بخش شرقی شهر قدس (قدس شرقی) و منطقه غزه و به پایتختی قدس شرقی است.

هم اکنون اسرائیل بخش های زیادی از این مناطق را در اشغال خود دارد و به شهرک سازی در کرانه باختری و قدس شرقی ادامه می دهد.

در حال حاضر جمعیت کرانه باختری دو و نیم میلیون نفر، منطقه غزه یک و نیم میلیون نفر است. همچنین هفت و نیم میلیون نفر نیز در مناطق تحت کنترل رژیم اسرائیل زندگی می کنند که از یک و نیم میلیون نفر از آنها، عرب و مشهور به عرب اسرائیلی یا عرب 48 هستند.

این افراد به عنوان ساکنان بومی فلسطین در جنگ 1948  پس از حمله نظامی اسرائیل، از مناطق خود آواره نشدند و هم اکنون شهروند اسرائیل به شمار می آیند. 75 درصد عرب های اسرائیل، مسلمان هستند.

حال سوال اینجاست که رای ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به چنین درخواستی چه خواهد بود؟

قبل از پاسخگویی به این سوال یادآوری این نکات لازم به ذکر است که:

 تشکیلات خودگردان فلسطین از چند ماه پیش تاکنون تمامی پتانسیل خود را به کار گرفته است تا به هدف کسب عضویت کامل برای دولت مستقل فلسطینی بر اساس مرزهای 1967 از شورای امنیت دست یابد. در این باره تشکیلات خودگردان فلسطین از حمایت و تایید اتحادیه عرب، سازمان کنفرانس اسلامی، حداقل دو عضو دائم شورای امنیت (چین و روسیه) و شمار زیادی از کشورهای آسیا و اقیانوسیه، اروپا و آمریکا دست یافته است. تاکنون 126 کشور از 192 کشور جهان، این موضوع را تایید کرده اند.

در مقابل، مهمترین مخالفان این موضوع، آمریکا و اسرائیل هستند. آنها با متهم کردن تشکیلات خودگردان فلسطین به در پیش گرفتن اقدام یکجانبه، تاکید می کنند که فلسطینیان برای کسب دولت مستقل فلسطینی از شورای امنیت می بایست به مذاکرات دوجانبه با اسرائیل بازگردند و با توافق با طرف اسرائیلی دست به این اقدام بزنند.

تشکیلات خودگردان فلسطین نیز در این باره می گوید: اسرائیل در مذاکرات حاضر به هیچ گونه امتیاز دهی تاثیرگذاری نیست و قصد دارد از طریق وقت کشی در قالب ادامه مذاکره، شهرک سازی در کرانه باختری  و قدس شرقی را ادامه دهد تا اینکه اصولا زمین و خاکی برای تشکیل دولت فلسطین بر روی آن باقی نماند.

تشکیلات خودگردان فلسطین اضافه می کند که در صورت تبدیل شدن به دولت مستقل، مذاکرات صلح با اسرائیل می تواند به سطح دولت - دولت ارتقا یابد که در این وضعیت طرف فلسطینی از قدرت چانه زنی بیشتری برخوردار خواهد بود ، هزینه شهرک سازی اسرائیل، افزایش یافته و به عنوان اشغال و ساخت و ساز در خاک کشور دیگری خواهد بود.

حال سوال اینجاست که رأی ایران در مجمع عمومی به تشکیل دولت مستقل فلسطینی در مرزهای 1967 چه خواهد بود؟

اگر ایران به این درخواست رای مثبت دهد این اقدام به این معنی است که ایران تقسیم فلسطین بزرگ را می پذیرد و مرزهای فلسطین را محدود به مرزهای معروف به 1967 می داند ولی ایران تاکنون به عنوان تنها کشور جهان، مرزهای دولت فلسطین را کل فلسطین یعنی مناطق تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطین به علاوه مناطق تحت کنترل رژیم اسرائیل می داند.

حتی کشورهای حامی مقاومت ضد اشغالگری اسرائیل مثل سوریه و لبنان هم بدون به رسمیت شناختن موجودیت اسرائیل، فلسطین را در مرزهای 1967 پذیرفته اند.

اما اگر ایران به این درخواست رای منفی  بدهد در این صورت ، ایران پس از 30 سال حضور در صف مقدم حمایت از آرمان های فلسطین با رأی مخالف به تشکیل دولت مستقل فلسطین در مرزهای 1967 نه تنها در مقابل اتحادیه عرب، سازمان کنفرانس اسلامی و شمار زیادی از دیگر کشورهاو در مجموع 126 کشور حامی فلسطین قرار گرفته بلکه در صف کم شمار و معدود مخالفان قرار می گیرد یعنی در کنار آمریکا و اسرائیل و چند کشور معدود دیگر مانند استرالیا، کانادا و آلمان ( و البته با انگیزه ای مخالف) ، کشورهایی که بیش از سه دهه سرسختانه مقابل ایران بودند امروز در کنار ایران و در مقابل فلسطین قرار خواهند گرفت!

اگر ایران به این موضوع رای ممتنع هم دهد که در این صورت تهران در برابر مهمترین موضوع مرتبط با فلسطین در سازمان ملل، سکوت خواهد کرد که این شرایط شایسته ایران به عنوان بازیگر فعال در صحنه فلسطین نیست .
همچنین ایران با این اقدام باز هم به معنی رویارویی با صف 126 کشور حامی فلسطین و حمایت ضمنی از اسرائیل و آمریکا تعبیر خواهد شد.

در صورتی که ایران به تشکیل دولت مستقل فلسطین در مرزهای 1967 رایی غیر از موافق یعنی مخالف یا ممتنع بدهد نه تنها در سطح دولت ها و رسمی ، به رویارویی با دولت فلسطین رفته است بلکه باعث می شود موجی از تبلیغات منفی علیه ایران و سیاست های کشورمان در میان افکار عمومی جهان اسلام و کشورهای عربی به وجود بیاید.

البته راه چهارمی نیز وجود دارد و آن این است که اصولا تشکیلات خودگردان فلسطین از ارائه درخواست خود به سازمان ملل متحد خودداری کند تا زمینه رای گیری درباره آن به وجود نیاید.
این همان راهی است که هم اکنون آمریکا و برخی از قدرت های غربی به دنبال آن هستند ولی به استناد اظهارات محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین به نظر نمی رسد چنین اتفاقی عملی باشد.

غیبت ایران در جلسه رأی گیری هم البته گزینه قبال تأملی است.


موضع مقامات ایران درباره تشکیل دولت فلسطین در مرزهای 1967

مقامات ارشد ایرانی تاکنون درباره تشکیل دولت فلسطین در مرزهای 1967 مواضع متناقضی را اتخاذ کرده اند.

به عنوان مثال محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران در سخنرانی روز قدس سال جاری (1390) گفت: آنها مي خواهند با به رسميت شناختن كشور مستقل فلسطين در يك محدوده ناچيز، موقعيت خود را تثبيت كنند. فلسطيني ها اكنون، تنها در 11 درصد سرزمين فلسطين به صورت ناپيوسته، ناهمگون و قطعه قطعه مستقر هستند. جالب اين است كه اربابان رژيم صهيونيستي مي‌گويند فلسطيني ها در اين 11 درصد زمين، كشور فلسطين را تشكيل دهند ولي صهيونيست‌ها مخالف آن هستند و اين 11 درصد را هم براي فلسطيني ها زياد مي دانند.

در این اظهارات، احمدی نژاد از این موضوع انتقاد می کند ولی در ادامه سخنان، مسئله به رسمیت شناختن دولت مستقل فلسطینی در مرزهای 1967 را تایید می کند.

او می گوید: همه بايد توجه كنند تشكيل كشور مستقل فلسطيني اولين گام است و نه آخرين گام.  به رسميت شناختن كشور مستقل فلسطيني  يك گام به جلو در جهت هدف آزاسازي همه سرزمين فلسطين است.

تناقض مستتر در حرف های احمدی نژاد این است که به رسمیت شناختن دولت مستقل فلسطینی را تأیید می کند که این امر در شرایط کنونی ،  به معنای رسمیت یافتن مرزهای 1967 و تقسیم حقوقی فلسطین است و لذا بعد از ابرام مرزهای 1967 دیگر نمی توان از کل سرزمین فلسطین سخن گفت.

اما علی اکبر صالحی وزیر امور خارجه ایران در موضع متفاوت با نظر احمدی نژاد با تکرار مواضع قبلی گفت: ایران با تقسیم فلسطین مخالف است و بر نظر  قبلی ایران برای برگزاری رفراندوم با حضور همه ساکنان اصلی فلسطین برای تعیین سرنوشت این سرزمین تاکید می کند.
این موضع گیری را می توان مخالفت صریح تهران با طرح تشکیل دولت فلسطین در مرزهای 1967 دانست.

قبل از او عضو کمیسیون امینت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی پذیرش بررسی پیشنهاد تشکیل کشور فلسطین از سوی سازمان ملل را ناشی از شکل‌گیری موج بیداری اسلامی خواند و تاکید کرد: سازمان ملل با این اقدام قصد دارد آبرو و اعتبار از دست رفته خود را باز یابد.

"حسین ابراهیمی" در حمایت از این موضوع گفته بود: مقامات آمریکا اطمینان دارند که در صورت پذیرش فلسطین به عنوان کشور مستقل در منطقه، کشورهای مستقل و اسلامی منطقه اجازه ادامه حیات به رژیم صهیونیستی را نخواهند داد.

"محمدکریم عابدی" دیگر عضو کمیسیون امنیت ملی وسیاست خارجی مجلس شورای اسلامی نیز با استقبال از تشکیل دولت مستقل فلسطین تاکید کرد: اصرار بر تشکیل دولت مستقل فلسطین به معنای رسمیت بخشیدن به رژیم اشغالگر قدس به عنوان کشوری مستقل در منطقه نیست.

اما علاء الدین بروجردی رئيس کميسيون امنيت ملي وسياست خارجي مجلس، پذيرش بررسي پيشنهاد تشکيل کشور فلسطين از سوي سازمان ملل را اقدامي در جهت ايجاد امنيت و حفظ موقعيت رژيم صهيونيستي در منطقه می داند و اقدامات آمريکا و مجامع بين­ المللي براي تشکيل دولت فلسطين را در جهت متوقف کردن مبارزات ملت فلسطين خوانده است.

با توجه به جمیع جهات پیش گفته ، ایران در برابر بررسی رسمیت دولت مستقل فلسطینی بر اساس مرزهای 1967 کاری سخت و پیچیده دارد و باید منتظر بود و دید که سیاستگذاران خارجی جمهوری اسلامی در این باره چه خواهند کرد؛ مجمع عمومی سازمان ملل به زودی تشکیل جلسه می دهد.