فراموشی در سرعت تاریخ!

عصر ایران ورزشی- عباس خادم الحسینی: در بازی بحرین و متعاقب آن پس از بازی، تمام تماشاگران فوتبال در ایران شادی سر دادند و از این پیروزی سر از پا نمی شناختند.

با این پیروزی تمامی نت ها به سوی همنوایی در سمفونی بزرگ شادی و رضایت شتافتند و سازی دل انگیز را نغمه سر دادند؛ حال و هوا باور نکردنی بود... کارناوالی واقعی!

تماشاگران حاضر در ورزشگاه همگی همانند فاتحانی که مدت هاست طعم فتح را نچشیده اند غریو پیروزی سر می دادند، مسئولان فوتبال ایران نیز از این شادی خود را دور نمی دیدند و پس از اتمام بازی حتی کم تخیل ترین فرد روی زمین هم می توانست دقیقاً چهره هایشان را مجسم کند؛ بی شک در تمامی اجزای صورتشان حالت چهره های یک پرده حماسی را داشتند. (ارجاع به مصاحبه وزیر ورزش پس از بازی)

اما رویدادهای تاریخی معمولاً بدون ذوق و استعداد چندانی از یکدیگر تقلید می کنند. میلان کوندرا نویسنده بزرگ چک در رمان آهستگی خود می گوید: " هنگامی که همه چیز به سرعت اتفاق می افتد، هیچ کس نمی تواند از هیچ چیز – مطلقاً هیچ چیز – مطمئن باشد، حتی از خودش!"

خاطره حذف تیم امید در انتخابی المپیک به سرعت خاطره ارسال نشدن لیست استقلال به لیگ قهرمانان آسیا را فرو پوشاند و ده ها اتفاق دیگر ده ها اتفاق بد و خوب دیگر را از ذهن فراموشکار مردم زدود؛ این پروسه دردناک و دغلکارانه تاریخ تا جایی پیش می رود که سرانجام همگان می گذارند همه چیز از یاد برود.

حالا نیز پیروزی 6 بر صفر ( الحق کاری به مسائل فنی نداریم، کیروش تیم را متحول کرده است) بهانه ای شده است که تاریخ ذهن مردم ایران را به سمت و سویی دیگر سوق دهد، به سویی که سالهاست آن را افتخار و شوق ملی می نامند.

کشور در یک بهت اقتصادی بی سابقه(کم سابقه؟) به سر می برد، اختلاس سه هزار میلیاردی ( به عدد نمی شود نوشتش!) تمام اذهان را مشوش کرده است، اصول و قواعد مردم داری می گوید که باید از معجزه تاریخ یاری گرفت، از سرعت تاریخ مدد خواست، پس یک فرمول آشنا به میدان می آید تا خاصیت پوشاننده تاریخ با تمام قوا کارش را به پیش ببرد.

شبکه سه تلویزیون ایران در اقدامی عجیب و به غایت جالب، در بین دو نیمه بازی ایران و بحرین یک سرود وطنی(بخوانید غرور دهنده!) پخش می کند. این درست که تیم ملی 3 گل از حریف ده نفره خود جلو افتاده بود، اما قانع کننده به نظر نمی رسد که قانون نود دقیقه ای و پیش بینی ناپذیر بودن فوتبال را نادیده گرفت. چه بسا که بحرین می توانست در نیمه دوم 4 گل به ایران بزند و بازی را ببرد، در آنصورت آیا این سرود به شکل مضحکه آمیزی جلوه نمی کرد؟

این سرود همان تاریخ است، همان محلول فراموشکاری، قرار است که وقایع تاریخی گذشته و مشوش آمیز را پنهان کند، به نظر هم می رسد که بسیار موفق عمل کرده است. اگر موفق عمل نکند جای بسی تعجب دارد. سرعت شکلی از جذبه است که انقلاب فنی برای بشر به ارمغان آورده است. این انقلاب فنی می گوید:" بیا اما نیامده دوباره بیا!"

آهستگی قدرت تجزیه و تحلیل را بالا می برد و بالعکس سرعت همانند اسیدی عمل می کند که همه چیز را می سوزاند و نابود می کند. کنترل هایی باید ساخت تا دور تاریخ را آهسته کند، تا شاید در این جهانی که از شدت رنج بی لذت شده است، کمی توانست اندیشید و قواعد را به سادگی فراگرفت، تا به ما بیاموزد که یک پیروزی فوتبالی نه تنها نمی تواند رنج سرعت را از اذهان ما برباید، بلکه اجازه نمی دهد که با دقت بیشتری نگاه کنیم و کمی – فقط کمی – تفکر کنیم!