آیا دوستی ایران و اعراب آرزو می ماند؟

عصر ایران - هر چند تصورش با توجه به شرایط پر تنش این روزهای منطقه سخت است ، اما می توان تصور کرد که :

1- سالانه میلیون ها توریست از کشورهای عربی به مناطق گردشگری ایران بیایند و به جای خرج کردن دلارهای خود در کشورهای دیگر ، با هزینه کمتر در مناطق خوش و آب هوای ایران تفریح کنند.

2- یک پیمان همکاری اقتصادی بین ایران و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس منعقد شود و اقتصاد ایران با اقتصاد کشورهای عربی منطقه به سمت همگرایی کامل حرکت کند.

3- ایران نقش پل ارتباطی اروپا - آسیای مرکزی و قفقاز را  برای کشورهای عربی منطقه داشته باشد و این کشورها از طریق ایران به ترانزیت کالا و گسترش ارتباطات خود با کشورهای واقع در حوزه های یاد شده بپردازند.

4- یک نیروی نظامی مشترک بین ایران و کشورهای عربی منطقه ایجاد شود و این نیرو ضمن تامین امنیت منطقه با برگزاری رزمایش های سالانه در راه ارتقای توانمندی های خود گام بردارد و از این طریق هیچ نیازی به حضور نیروی های نظامی بیگانه در منطقه خلیج فارس نباشد.

5- پروژه های مشترک توسعه اقتصادی با ارزیابی مزیت های اقتصادی و خاصیت هم پوشانی در منطقه تعریف شود و هر کشور منطقه که در تولید یک کالا یا خدمات مزیت نسبی دارد با توسعه سرمایه گذاری روی آن بخش دیگر کشورهای منطقه را نیز تغذیه کند.

6- تبادل استاد و دانشجو و همکاری های علمی و فنی بین ایران و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس توسعه یابد و دانشجویان ایرانی و عرب در دانشگاه های مشترک تحصیل کنند و از این طریق نسل آینده اداره کننده ایران و کشورهای عربی با یکدیگر تعامل داشته باشند و همدیگر را بهتر بشناسند تا سنگ بنای توسعه همکاری در آینده مستحکم تر شود...

لیست این آرزوها را همچنان می توان ادامه داد و موارد دیگری را نیز به این فهرست افزود ، اما نکته در اینجاست که پی ریزی چنین آینده ای برای منطقه خلیج فارس نیازمند عزم دو جانبه از سوی دو طرف است که متاسفانه در فضای تنش آلود فعلی سخن گفتن از این آرزوها بیشتر به طنز می ماند.

بشر راهی جز همکاری و تعامل ندارد و محکوم به همزیستی است و چه بهتر نسلی از مدیران صاحب جسارت این همکاری را مدیریت کرده و در ریل مطلوب خود بیندازند تا نسل های آینده ایرانی و عرب حاشیه خلیج فارس دست در دست یکدیگر با صلح و صفا در این منطقه زندگی کنند .

بی گمان منطقه خلیج فارس به واسطه وجود ذخائر سرشار نفت و گاز مورد طمع است و کشورهای قدرتمند که صاحب سلاح و فناوری هستند دوست ندارند میان ایران و   همسایه های عربی این کشور بزرگ در منطقه خلیج فارس مودت و دوستی برقرار باشد چه آنکه در این صورت دیگر :

- توجیهی برای حضور نظامی و جولان آنها در این منطقه نمی ماند و اسلحه های تولیدی آنها " در انبارهایشان باد می کند " و دهها میلیارد دلار درآمد سالانه شان از بابت فروش تسلیحات به کشورهای عربی منطقه از کف شان می رود و قدرت مانور سیاسی بیگانگان در منطقه کم می شود.

نخبگان منطقه باید برای به هم زدن این معادله ظالمانه وارد عمل شوند و یگانه راه زدودن این جو تنش و تخاصم و جایگزین کردن جو تنش زدایی به عنوان پیش زمینه اعتماد متقابل و در نهات همکاری و همگرایی متقابل ، تغییر برخی سیاست ها از سوی هر دو طرف معادله و زدن دست رد به سینه بیگانگان و نشستن پشت یک میز و رسیدن به تفاهم و توافق است .

بی گمان هیچ خیری در تنش و جنگ نیست و هر چه خیر و سود است در همکاری بر مبنای احترام و منافع متقابل است و این همکاری پیش زمینه هایی دارد که گام نخست آن دست برداشتن از تنش زایی و حرکت در سمت سیاست تنش زدایی است .

شاید عده ای این سیاست را در جو کنونی منطقه ساده لوحی و بی مورد بدانند اما باید به یاد داشت که ایرانی ها و اعراب حتی اگر مایل نباشند " مجبور " به همزیستی هستند و حالا که گریزی از این امر نیست چه بهتر که این همزیستی همراه با همکاری و ایجاد فرصت های متقابل برای ارتقای منافع مشترک باشد.

در چنین صورتی بزرگ ترین ضرر کننده دشمن مشترک هر دو طرف یعنی " اسراییل "  و نیز آمریکا و برخی دیگر از کشورهای اروپایی خواهند بود که طی سال های اخیر با " لولو " کردن ایران و ترساندن اعراب از این همسایه بزرگ شمالی ، جیب های خود را پر از دلار های نفتی کرده اند.

آیا می توان روزی را تصور کرد که میان ایران و کشورهای عربی کرانه جنوبی خلیج فارس جو برادری و مودت حاکم باشد و برای شهروندان دو طرف سفر به کشورهای یکدیگرهمچون یک سفر داخلی محسوب شود ؟