عصرایران - در پی سفر رئیس جمهور به جزیره ابوموسی که در چارچوب سفرهای استانی انجام شد ، اماراتی ها و متحدان عربشان از لیبی و اردن گرفته بحرین و عربستان ، همراستا با مدعیان ارضی ایران ، این سفر را محکوم کردند و ناقض حق حاکمیت امارات بر جزایر سه گانه دانستند(!)

همچنین دولت های آمریکا ، انگلیس و فرانسه نیز در بیانیه های جداگانه ای با محکوم کردن این سفر ، طرفین را به مذاکره یا رفتن به دادگاه لاهه برای تعیین تکلیف جزایر فراخواندند!

پندار اعراب این بود که در پی این فضاسازی تبلیغاتی-سیاسی ، شاهد یک عقب نشینی و انفعال از سوی ایران خواهند بود ولی نه تنها چنین نشد بلکه موجی از وطن دوستی و عِرق به تمامیت ارضی در کشور به راه افتاد و علاوه بر محافل مردمی و رسانه ای ، دولت و مجلس هم وارد گود شدند و از طرح های خود برای عمران و آبادانی جزایر خلیج فارس و به ویژه ابوموسی خبر دادند.

در این میان قرار شد مجلسیان ، طرح تشکیل استان فرهنگی-توریستی خلیج فارس را در دستور کار خود قرار دهند و دولت نیز تصویب کرد ابوموسی منطقه نمونه گردشگری شود.
مقامات جزیره نیز با بر شمردن قابلیت های توریستی این جزیره - که آبهایش به آکواریوم خلیج فارس معروف است - از مهیا بودن شرایط برای سرمایه گذاری و ساخت هتل و اماکن توریستی خبر دادند.

همچنین خبرهایی از ایجاد تورهای جزایر سه گانه و نیز راه اندازی خط دریایی کیش - ابوموسی منتشر شد .

همه این ها در واقع پیامی واحد از سوی دولت و ملت ایران به جهان به ویژه کشورهای عربی و رؤسای غربی شان بود مبنی بر این که حفظ تمامیت ارضی موضوعی نیست که بتوان بر سر آن کوتاه آمد.

به نظر می رسد این پیام از سوی مخاطبان آن سوی آب دریافت شده باشد ولی این تمام ماجرا نیست.

نگرانی اصلی آن است که آنچه در ایام اخیر راجع به ابوموسی و سایر جزایر ایرانی خلیج فارس گفته شد ، تب تندی باشد که زود سرد می شود.
مردم ایران ، به وعده های توخالی و بی پشتوانه مسوولان عادت دارند و لذا می ترسند طرح ها و مصوبات و وعده های مربوط به جزایر هم مشمول قاعده دیرپای "هزار وعده خوبان یکی وفا نکند" شود و بعد از چند روزی در این جزایر همانی را شاهد باشیم که تا کنون بودیم!

یکی از روش های تثبیت مالکیت بر اراضی مورد اختلاف ، اعمال حاکمیت بر مبنای سازندگی است و از این رو ، آبادانی جزایر مسکونی خلیج فارس ، نه تنها خدمت رسانی به هموطنان این بخش از ایران است ، بلکه "اعمال حاکمیت"ی به شمار می رود که در حقوق بین الملل نیز به شدت مورد توجه است.

اگر وعده های داده شده درباره جزایر عملی نشود ، طرف های خارجی که از وحدت نظر ایرانیان در قبال خاک خود منفعل شده اند ، درخواهند یافت که آنچه از سوی تهران راجع به جزایر گفته می شود شعارهایی فاقد قدرت اجراست.

در چنان شرایطی ،مدعیان جری تر می شوند و اگر روزی دیگر ، شیوخ عرب به زبان درازی درباره جزایر بپردازند و از این طرف نیز شعارهای کنونی تکرار شود ، دیگر کسی ما را جدی نخواهد گرفت.

از این رو ، یا نباید درباره جزایر وعده ای داده می شد و یا در حال حاضر که این وعده ها و طرح های زیبا عرضه شده اند ، باید مو به مو اجرا شوند.

عدم تحقق شعارهای داده شده در این ایام راجع به جزایر ، خدمتی بزرگ به شیوخ پرمدعای حاکم بر جنوب خلیج فارس و خیانتی آشکار به ایران ، تمامیت ارضی و هویت ملی ماست ؛ خیانتی که تاریخ آن را نادیده نخواهد گرفت.