عصرایران- روز چهاردهم اردیبهشت، روز جهانی آزادی مطبوعات است. البته این روز در کشور ما آنقدر بی اهمیت است که به یاد نداریم تا کنون کسی این روز را به اهالی مطبوعات تبریک گفته باشد و یا به مناسبت این روز همایشی برگزار شود و از فعالان این عرصه تقدیری به عمل آید.

این روزها در حالی همه دولتمردان جهان و حتی دبیرکل سازمان ملل روز جهانی آزادی مطبوعات را به اهل رسانه تبریک می گویند که دولتمردان ما در حال ابلاغ مصوبه ای برای محدودتر کردن فرایند خبر رسانی هستند.

قرار است از این پس انتشار اخبار بدون ذکر منبع در کشور ما ممنوع شود. مصوبه ای که برخی نمایندگان مجلس معتقدند مغایر با اصول قانونی است و ما نمی دانیم که باید به کدام تفسیر از قانون اقتدا کنیم.

این البته تمام محدودیت های ما نیست و شرح آن چه که از آزادی مطبوعات نصیب مطبوعاتی های ایران می شود در این مقال نمی گنجد.

سال گذشته و در ماجرای فاجعه خمینی شهر، آنچه از آزادی مطبوعات نصیب خبرنگاران پی گیر این ماجرا شد این بود که به سیاه نمایی و تشویش اذهان عمومی متهم شدند و امروز که در میانه راه دادگاه اختلاس سه هزار میلیاردی، خبر از وقوع اختلاسی کلان تر می رسد، بیش از گذشته خلاء مطبوعات آزاد در موضوع مبارزه با مفاسد احساس می شود.

شاید نگاهی به مناصب پیشین کسانی که امروز به عنوان متهمان پرونده های اقتصادی و... شناخته می شوند، بهتر بتواند نشان دهد که چرا سهم ما از آزادی مطبوعات این اندازه اندک است.

در این شرایط وقتی خبر می رسد که معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد قصد دارد برای اهالی مطبوعات "پروانه" صادر کند و افراد فاقد پروانه اجازه فعالیت در مطبوعات و رسانه ها را نخواهند داشت، بیشتر نگران سهم خودمان از آزادی مطبوعات می شویم.

چرا که اگر قرار باشد هر خبرنگار برای ابطال نشدن پروانه کار خود، تن به همه الزامات مورد نظر صادر کنندگان و باطل کنندگان این پروانه ها بدهد، دیری نخواهد پایید که مطبوعات به تریبون هایی برای تبلیغ صاحبان قدرت تبدیل شوند و مهمترین کارایی خود به عنوان رکن چهارم دموکراسی را از دست خواهند داد.

به نظر می رسد تنها راه رسیدن به آزادی مطبوعات، پذیرش این واقعیت است که مطبوعات تجلّی گاه خواست ها، نیازها و تمایلات جامعه و مظهر رشد فرهنگی و تحمّل پذیری سیاسی و نشانه وجود آزادی در جامعه و کشور است، و این امر زمانی میسر می شود که اولا مطبوعات در بیان مطالب و طرح موضوعات آزاد و مستقل از دولت باشد؛ ثانیا در شکل دهی به هویت صنفی روزنامه نگاران تلاش شود، تا از طریق آن استقلال سیاسی، فرهنگی و اقتصادی مطبوعات به معنای واقعی کلام به دست آید و اخلاق حرفه ای تقویت شود.

شاید اگر همه کسانی که در مناصب مختلف، وقعی به آزادی مطبوعات نمی نهند، به این مسئله فکر کنند که عمر منصب آن ها کوتاه است و پس از طی یک دوره مشخص باید ناظر رفتار مسند نشینان بعدی باشند، لا اقل برای بسته نشدن درهای نقد به روی خودشان، از آزادی مطبوعات دفاع کنند.

به امید رسیدن چنین روزی، ما روز جهانی آزادی مطبوعات را به همکاران خود در همه رسانه ها تبریک می گوییم.