دیر زمانی از روزگار قله نشینی تلفن همراه نمی گذرد و همه ما به یاد داریم که تلفن همراه ، یک کالای کمیاب ، گران قیمت و حتی رویایی بود به حدی که نمادی از ثروت و موقعیت اجتماعی افراد به شمار می رفت. به عنوان مثال ، اگر پسری به خواستگاری می رفت و مویایل هم داشت ، این موضوع حتماً در جلسه خواستگاری و در کنار دارایی های عمده او مانند خودرو و خانه و مغازه و ... مطرح می شد.

در حال حاضر میانگین قیمت سیم کارت های همراه اول ، ایرانسل و تالیا ، بسته به کد ، نوع خط و میزان شارژ از زیر 10 هزار تومان شروع و تا حداکثر یک میلیون تومان (برای کد یک همراه اول دائمی) ادامه می یابد.

البته خطوط رند ، حکایت خاص خود را دارند که محل بحث حاضر نیست بلکه آنچه موضوع این نوشتار است ، تجربه موفق رقابت اقتصادی در بخش تلفن های همراه است که متاسفانه در قسمت های دیگر اقتصادی کمتر مورد بهره برداری واقع شده است.

دیر زمانی از روزگار قله نشینی تلفن همراه نمی گذرد و همه ما به یاد داریم که تلفن همراه ، یک کالای کمیاب ، گران قیمت و حتی رویایی بود به حدی که نمادی از ثروت و موقعیت اجتماعی افراد به شمار می رفت. به عنوان مثال ، اگر پسری به خواستگاری می رفت و مویایل هم داشت ، این موضوع حتماً در جلسه خواستگاری و در کنار دارایی های عمده او مانند خودرو و خانه و مغازه و ... مطرح می شد.

خرید خط تلفن همراه هم که ماجرای خاص خود را داشت و متقاضیان ، یا باید دست به جیب می شدند و رقم های میلیونی و گاه چند میلیونی پرداخت می کردند و یا این که منتظر ثبت نام و قرعه کشی و نوبت دریافت می شدند که عمدتاً ماه ها طول می کشید و چه ذوقی می کردند مردم ، وقتی «بالأخره» نوبت شان می شد و سیمکارت را می گرفتند!

بازار سیاه سیمکارت و فروش های اقساطی و الباقی قضایا هم ، ماجراهایی هستند که همه به یادشان می آوریم.

قلعه طلسم شده تلفن همراه ، اما با آمدن اپراتورهای جدید ، در اندک زمانی فرو ریخت و سیمکارت ، از برج عاج به زیر آمد و این وسیله ارتباطی ، همراه واقعی همه مردم ایران شد و هر ایرانی ، توانست با هر میزان تمکن مالی ، خطی از خطوط تلفن های همراه را تهیه کند.

راز آن گرانی و محدودیت و رمز این ارزانی و فراوانی را می توان در دو عامل "انحصار" و " رقابت آزاد" دید. به احتمال فراوان اگر همانند سال های گذشته ، تلفن همراه در انحصار بود ، امروز باید برای خرید یک سیمکارت ، چند میلیون تومان پرداخت و تلخی های بازار سکه و ارز ، در عرصه موبایل هم تکرار می شد.

این تجربه موفق از انحصار شکنی ، در حالی در پیش چشمان دولتمردان و مجلسیان است که کمتر برای تکرار آن در حوزه های دیگر اقتصاد کوشش کرده اند.
درد اقتصاد امروز ایران ، بسته بودن چرخه آن و انحصارگرایی هایی است که به شکل های مختلفی از اجبارهای بخشنامه ای تا قواعد گمرکی و از رانت های ویژه تا "مافیاهای واقعی ولی نادیدنی" ، گریبان اقتصاد را گرفته است و عاقلان را اشارتی کافی است!