بهترين هديه تولدم، تماس نوي‌رورر بود

سايت گل- از وحيد هاشميان و فعاليت‌هاي مربيگري‌اش در آلمان چند وقتي بي‌خبر بوديم. او در گفت‌وگو با مجله Freundeـ11 (۱۱دوست) آلمان در مورد مسایل مختلفی صحبت کرده است كه اين‌گفت‌وگو را به نقل از مجله اينترنتي جهان و ورزش مي‌خوانيد.

هاشمیان در مورد هواداران تیمش گفته است: «وقتی برای پرسپولیس بازی می‌کردم تماشاگران زیادی به استادیوم می‌آمدند اما حالا می‌توانم تعداد تماشاچی‌ها را بشمرم. بین ۱۰۰تا ۱۵۰ هوادار برای دیدن بازی‌های هالستنبک در ورزشگاه حاضر هستند که البته من مشکلی با آن ندارم.»

آن‌طور که آندرس باک (نویسنده مطلب) در مصاحبه‌اش آورده لحن وحید در طول گفت‌وگو بسیار ریلکس بوده و مربی ایرانی دلیل این قضیه را آرامش خیالش عنوان کرده و گفته که انگار در خانه‌اش است اما هاشمیان سال ۱۹۹۹ که از پاس به هامبورگ آمده بود چنین شرایطی نداشت و مدام دلش برای ایران تنگ می‌شد.

وحید می‌گوید: «خب شرایط آن زمان فرق می‌کرد. من به عنوان یک بازیکن جوان به کشور غریبی آمده بودم. هیچ چیزی از زبان آلمانی نمی‌دانستم. تمام خانواده و دوستانم ایران بودند و ورود به یک دنیا و فرهنگ جدید تجربه غریبی بود. از نظر فوتبالی هم اوضاع چندان جالبی نداشتم و اکثرا به عنوان یار تعویضی وارد زمین می‌شدم. اما حالا همه چیز عوض شده. اینجا دوستان زیادی دارم و ایرانی‌های زیادی را می‌شناسم که در هامبورگ زندگی می‌کنند.»

وحید مثل دوران بازیگری‌اش شخصیت خونسری دارد و سعی می‌کند با همه برخورد خوبی داشته باشد اما هاشمیان می‌داند همه افرادی که در فوتبال هستند مثل او رفتار محترمانه‌ای در زمین مسابقه ندارند. وحید در مورد الگوهای مربیگری‌اش می‌گوید: «آدمی نیستم که بخواهم کار مربیان دیگر را تقلید کنم اما از هر مربی‌ای یکسری چیز‌ها یاد گرفتم. نفراتی مثل فلیکس ماگات و فرانک پاگلزدورف.»

وحید روزهای سختی با ماگات داشته. مربی‌ای که تمرینات بسیار سختی برای بازیکنانش در نظر می‌گیرد و هاشمیان هم به این قضیه اعتراف می‌کند: «اما باید جنبه خوب ماجرا را هم دید. ماگات با مدیریتش، کیفیت بازیکنان را بالا‌تر می‌برد. هر بازیکنی برای خودش سطح و محدودیت‌هایی دارد و فکر می‌کند که نمی‌تواند بالا‌تر از آن برود اما ماگات از طریق صحبت کردن با بازیکنانش و تمرینات ویژه‌ای که برای آن‌ها طراحی می‌کند طرز فکرشان را تغییر می‌دهد.»

وحید خاطره جالبی از پیتر نوی‌رور که در بوخوم و هانوفر مربی‌اش بوده دارد: «مدت زیادی بود که از هم خبر نداشتیم اما ۲۱ جولای یعنی روز تولدم موبایلم زنگ خورد. اسم پیتر روی صفحه گوشی افتاده بود. فکر کردم پسرش است چون خودش تازه از کما خارج شده بود اما وقتی جواب دادم دیدم که خودش است. این بهترین هدیه تولد من بود چرا که او نشان داد هنوز شاگردش را به خاطر دارد.»

 نوی‌رور‌‌ همان مربی‌ای بود که در بوخوم بهترین روزهای هاشمیان در بوندس‌لیگا را رقم زد و به او اعتماد به نفس داد. آن‌طور که وحید می‌گوید او در روزهای ابتدایی حضورش در بوخوم بیشتر روی نیمکت می‌نشست و زیاد بازی به مهاجم ایرانی نمی‌رسید: «یک روز مصاحبه‌ای از نوی‌رور خواندم که گفته بود وحید بازیکن خوبی است اما بعضی اوقات نمی‌داند که چقدر قدرتمند است. چند بار این جملات را خواندم و اعتماد به نفس عجیبی گرفتم از آن به بعد در ترکیب اصلی بوخوم قرار گرفتم و ۱۶ گل برای این تیم به ثمر رساندم.»

وحید در بایرن‌مونیخ روزهای چندان خوبی نداشت اما او چندان از رفتن به این تیم پشیمان نیست: «سال ۱۹۹۹ که به هامبورگ رفتم خبرنگاری از من پرسید که کدام باشگاه آلمانی از نظر تو بهترین است و من فوری جواب دادم بایرن‌مونیخ. خبرنگار با حالت عجیبی به من نگاه کرد و گفت می‌دانی که الان بازیکن هامبورگ هستی؟ طبیعتا در جریان این قضیه بودم اما چرا باید دروغ می‌گفتم؟ وقتی در سال ۲۰۰۴ به بایرن رفتم رویایم تبدیل به واقعیت شد. اما متاسفانه زیاد به من بازی نمی‌رسید به خصوص آن‌که باید با بازیکنانی مثل روی ماکای، کلودیو پیزارو، پائولو گوئررو و روکه سانتاکروز که همه‌شان مهاجمان درجه یکی هستند رقابت می‌کردم.»

هاشمیان اهداف زیادی برای آینده‌اش دارد. او مي‌گويد: «دوست دارم روزی سرمربی یکی از تیم‌هایی باشم که در آن‌ها بازی کردم. تیم‌هایی مثل هامبورگ، بوخوم یا هانوفر.»