ایتنا - در ماه مه سال ۲۰۱۲، سامسونگ، اولین پردازندۀ چهار هسته ای (Quad-Core) گوشی‌های هوشمند را در Galaxy SIII به کار برد و یک سال بعد Galaxy S۴ با پردازندۀ هشت هسته ای (Octa-Core) معرفی شد.

همان طور که می‌دانید،CPU (Central Processing Unit) ، یا پردازنده، اصلی‌ترین قطعۀ وسایل الکترونیکی از جمله کامپیوتر‌ها، گوشی‌های موبایل، تبلت‌ها و... است.

تمام پردازش و کنترل وظایف یک سیستم بر عهده پردازنده است. می‌توان گفت پردازنده مغز متفکر و عامل بسیار مهم در سرعت پردازش فرمان های سیستم عامل و کاربر می باشد.

در گوشی‌های موبایل هم از پردازنده‌های متفاوتی استفاده می‌شود.

تا حدود سال ۲۰۱۱، اکثر گوشی‌های موبایل از پردازنده‌های تک هسته ای استفاده می‌کردند. اما با گذر زمان و افزایش کارایی گوشی‌های موبایل، نیاز به سرعت بالا در پردازش به شدت احساس شد.

اجرای بازی‌های گرافیکی سنگین، پخش ویدیوهای حجیم، اجرای وظایف گوناگون در یک زمان، ورود پردازنده‌های چند هسته‌ای را سبب شد.

در اوایل سال ۲۰۱۱ پردازنده های دو هسته ای برای اولین بار به کمک گوشی های هوشمند آمدند و این نوع گوشی‌ها را به سطحی فراتر از نیاز روزانه بردند.

در ماه مه سال ۲۰۱۲، سامسونگ، اولین پردازندۀ چهار هسته ای (Quad-Core) گوشی‌های هوشمند را در Galaxy SIII به کار برد و یک سال بعد Galaxy S۴ با پردازندۀ هشت هسته ای (Octa-Core) معرفی شد.
Galaxy S۴ I۹۵۰۰، نسخه‌ای از Galaxy S۴، که در ایران موجود است، از دو پردازندۀ چهار هسته ای Quad-Core ۱.۶ GHz Cortex-A۱۵ و Quad-Core ۱.۲ GHz Cortex-A۷ استفاده می کند.

طریقه کارکرد این دو پردازنده در کارایی گوشی حائز اهمیت است.

پس از رونمایی این محصول چندین سؤال در مورد این پردازنده‌ها مطرح شد. مثلاً آیا این دو پردازنده همیشه و همزمان کار می کنند؟ در چه شرایطی هر دو پردازنده به کار می افتد؟ کدام پردازنده همیشه فعّال است؟ کدام یک حالت کمکی دارد؟

واقعیّت امر این است که هر دو پردازنده همیشه فعّال هستند، ولی هر کدام مسئولیّت پردازش بخشی خاص و مجزّا را بر عهده دارند.

پردازنده اوّل، AP (Application Process)، پردازش برنامه های کاربردی انجام می‌دهد و پردازندۀQuad-Core ۱.۶ GHz Cortex-A۱۵ این وظیفه را بر عهده دارد.

پردازندۀ دوم، CP (Modem Processor, Connection Processor) یا MP نام دارد و وظیفۀ پردازش تمام امور ارتباطی گوشی را بر عهده دارد.

پردازشگر‌های قبلی، پردازش هر دو قسمت را به طور همزمان بر عهده داشتند و قدرت پردازش را بین دو بخش تقسیم می کردند و این امر باعث افت سرعت پردازش هر بخش می شد. تخصیص یک پردازشگر چهار هسته ای قوی برای هر بخش، باعث پردازش سریع‌تر اطلاعّات مربوط به هر بخش می شود و دیگر نیاز به تقسیم پردازش بین بخش ارتباطی و برنامه های کاربردی نیست و این امر منجر به سرعت پردازش کلی بسیار بالایی می‌شود.