در سالهای نخستی که این مکان راه اندازی شده بود هر کدام از جمع هنرمندان در یکی از اتاقهای اینجا که به نام گلها بود، جلساتشان را برگزار می کردند. تا اینکه اکنون به عنوان یکی از مراکزی شناخته شده که بیشترین تعداد نمایشگاه و برنامه های هنری و فرهنگی را برگزار می کند.

اگر سالها بگذرد باز هم عمارت خانه هنرمندان ایران را به عنوان مرکزی برای فعالیت های فرهنگی و هنری می شناسند نه پادگانی که سالها انبار مهمات و اسلحه بوده است.

به گزارش مهر، آذر ماه سال 92 معاون میراث فرهنگی کشور در یک نشست خبری از وضعیت کاخ موزه های تهران انتقاد کرده بود و گفت که یک مشت افراد این کاخ ها را تبدیل به محلی برای فروش جگر و دوغ کرده اند.

وی در ادامه صحبت هایش گفت که کاخ موزه های تهران حتی به اندازه عمارت خانه هنرمندان ایران بازدید کننده ندارد وفعالیت فرهنگی هنری نمی کنند. درحالی که این خانه یک بنایی بوده که توانسته حجم زیادی از هنرمندان و فرهنگیان را به سمت خود جذب کند.

بنایی که مهدی حجت از آن به عنوان یک مرکز فرهنگی یاد می کرد، پادگان نظامی بود و حتی در زمان جنگ ایران و عراق بمبی نیز در کنار آن منفجر شد. در اطراف عمارت محوطه های زیرزمینی وجود دارد و زیر آبنماهای داخل محوطه پارک انبار مهمات و اسلحه بوده است اما بعدها پر شد. این عمارت توسط بهروز غریب پور از کارگردانان سینما با کمک شهرداری تهران از یک پادگان نظامی به مرکز فرهنگی و هنری تبدیل شد.

در زمان کرباسچی شهردار وقت، شهرداری، مالکیت آن را از ارتش خرید و تمام بخش های آن بازسازی شد به جز چهارستون موجود در عمارت. در این کار یک شرکت خصوصی هم کمک کرد تا اینکه خانه هنرمندان ایران در سال 84 به همین نام در فهرست میراث ملی ایران با شماره 13080 ثبت شد. چرا که تاریخ ساخت آن پهلوی دوم بود با این حال شاکله اصلی این مکان به همین شکل بوده است و تغییر زیادی نداشته است.

با وجود اینکه عمارت خانه هنرمندان در فهرست میراث ملی ثبت شده، اما سازمان میراث فرهنگی اجازه نمی دهد تغییراتی در آن انجام شود به همین علت مدیریت آن نتوانست طرح ایجاد آسانسور و یا کافی شاپ در فضای بالای عمارت را اجرا کند.

افراد زیادی برای اجرای نمایش درخواست می دادند تا به اینجا بیایند به همین دلیل بخش هایی نیز برای اجرای نمایش اختصاص داده شد. همچنین تماشاخانه دو سوله بود که پول و فکر باعث شد تا بهترین سالن نمایش در این مکان ایجاد شود.

در روزهای اول افتتاح، سالن این عمارت به صورت رایگان در اختیار هنرمندان و فعالان قرار می گرفت. اما اکنون اگر کسی بخواهد نمایشگاه برپا کند باید از چند ماه باید قبل وقت بگیرد. خانه هنرمندان ایران را می توان نمونه یک احیا و تغییر کاربری بنای تاریخی به بنای فرهنگی برشمرد. بنایی که حتی کاخ موزه های تهران نیز نتوانستند مانند آن باشند.