نبرد حماس و اسرائیل:‌ از فصل سانسور شده تا قصه توت فرنگی های مرغوب غزه

عصرایران ؛‌ جعفر محمدی - داستان جنگ های مردم غزه و اسرائیل همیشه از جایی روایت می شود که حماس اقدامی علیه اسرائیلی ها انجام می دهد و بعد ، ارتش اسرائیل وارد عمل می شود و ادامه ماجرا.
 
کار که بالا می کشد، منصف ترها می گویند:‌درست است که حماس آغاز کننده بود ولی اسرائیل هم نباید این همه خشونت به خرج دهد و غیرنظامیان را بکشد.

حساب دیگرانی هم که می گویند حماس حقش است که تنبیه شود ،‌جداست. حال بماند که در غرب این گزاره که اسرائیل در حال "دفاع مشروع" از خود است،‌ طرفداران بسیار دارد.


واقعیت این است که حماس، نه نماینده همه مردم فلسطین است و نه عهده دار همه آرمان های فلسطینیان. نقدهای زیادی هم بر حماس وارد است که در فضای رسانه ای ایران ، چندان نمی توان بدان ها پرداخت.
اما واقعیت دیگر نیز این است که در تقابل حماس و اسرائیل، این طرف فلسطینی بوده است که همواره مظلوم واقع شده است. اولین مظلومیتش نیز همیشه این بوده که فصل اول جنگ هایش با اسرائیل ، مدام سانسور می شود و کتاب نبردهای حماس و اسرائیل، همیشه از فصل دوم آغاز می شود، درست مانند جنگ اخیر که داستان ،‌از گم شدن سه نوجوان اسرائیلی و مرگ آنها آغاز شد و بدین ترتیب ،‌افکار عمومی تصور کردند که این بار هم حماس آغازگر جنگ بوده است و الّا اسرائیل که تا پیش از ماجرای آن سه نوجوان، کاری با غزه نداشت.
 
داستان اما ، "فصل اول"ی هم دارد که بهتر است به قلم "گیدیون لوی"، عضو شورای سردبیری روزنامه اسرائیلی هاآرتص بخوانیم که در شماره گذشته این روزنامه در خود تل آویو منتشر شده است:‌
« جنگ جاری انتخابی بود، انتخابی که ما کردیم. درست است که پس از آنکه حماس راکت‌پراکنی را شروع کرد اسرائیل می‌بایست پاسخ می‌داد. اما برخلاف پروپاگاندایی که اسرائیل می‌خواهد به فروشش برساند، راکت‌ها بی‌جهت از آسمان نباریدند.
چند ماه به عقب برویم: بی‌نتیجه ماندن مذاکرات که مقصر آن اسرائیل بود، جنگ علیه حماس پس از قتل سه نوجوان در کرانه باختری، که هنوز در مورد آنکه حماس در آن دست داشته تردید وجود دارد، نیز دستگیری نسنجیده پانصد نفر از اعضای حماس، ممانعت از پرداخت حقوق کارگران حماس که در غزه کار می‌کنند، و مخالفت اسرائیل با تشکیل حکومت واحد که می‌توانست این سازمان را وارد عرصه سیاست کند.
هر کس که فکر می‌کند می‌شد حماس در برابر همه این‌ها سر تسلیم فرود آورد دچار کبر و نخوت و نابینایی است. »^*

اما خواسته های حماس چه بوده است که اسرائیل بدان ها تن نداده و کار به جنگی چنین خونین کشیده که بسیاری از کودکان معصوم را نیز راهی گورستان کرده است؟


پاسخ این سؤال را نیز همین نویسنده منصف روزنامه اسرائیل هاآرتص می دهد:‌

«-عقب‌نشینی نیروهای دفاعی اسرائیل و رخصت دادن به کشاورزان برای کشت زمین‌هایشان تا محدوده خط حائل
-آزادی همه زندانیانی که در جریان مبادله گیلعاد شلیط آزاد شده بودند و مجدداً دستگیر شده‌اند -پایان محاصره و باز شدن گذرگاه‌ها
-باز شدن بندر و فرودگاهی تحت مدیریت سازمان ملل
-گسترش محدوده ماهی‌گیری
-نظارت بین‌المللی بر گذرگاه رفح
-تعهد اسرائیل به آتش‌بسی ده ساله و عدم پرواز هواپیماهای اسرائیلی در محدوده هوایی غزه
-اجازه دادن به ساکنان غزه برای دیدار از اورشلیم و نماز خواندن در مسجدالاقصی
-تعهد اسرائیل به عدم دخالت در سیاست داخلی فلسطینیان از جمله تشکیل حکومت واحد
-و باز کردن بخش صنعتی غزه »

می بینید که هیچ چیز زیاده خواهانه ای وجود ندارد. به قول "گیدیون لوی" ، « آیا یک تقاضای غیرمنصفانه در آن وجود دارد؟ این ها مطالبات مدنی هستند. »

اما نگاه غیر انسانی اسرائیل به ماجرا ، مبتنی بر استمرار وضعیت زندان گونه غزه است. تندروهای اسرائیلی گویا لذت وصف ناپذیری دارند که زندانبان بزرگترین زندان جهان باشند و الّا درخواست هایی مانند اجازه دادن به کشاورزها برای بازگشت به زمین هایشان ، گشایش کارخانه های محدود غزه برای این که کارگرها به سرکارشان برگردند،  داشتن بندری که بتوانند محصولات خود و به ویژه توت فرنگی مرغوب غزه را صادر  کنند و تازه بندر هم تحت نظر سازمان ملل باشد، تقاضا برای این که ماهیگیرها بتوانند در فاصله دورتری از ساحل ماهی بگیرند یا نماز خواندن در مسجد الاقصی و نظایر این ها که این همه خونریزی و وحشی گری ندارد!

مردم غزه،‌ درگیر فقر شدید،‌ رشد اقتصادی مستمراً منفی و بیکاری مفرط هستند و در این شرایط ،‌بدون این که از اسرائیل انتظار مساعدت داشته باشند، تنها خواسته شان این است که مزاحم کشاورزی و صنعت و تجارت و ماهیگیری شان نشود.

آنها می خواهند توت فرنگی هایشان را بفروشند ولی به قول "گیدیون لوی" در پایان مقاله اش در هاآرتص، « بار دیگر ارجحیت با ریختن خون فلسطینی‌هاست تا صدور توت‌فرنگی‌هایشان. »

^{*منبع تمام نقل قول های داخل گیومه های قرمز،‌ روزنامه اسرائیلی "هاآرتص" است که ترجمه اش در خبرنامه گویا توسط سایرا رفیعی انجام شده است.}