بازي فوتبال ابزار تحقير نيست!

عصرایران؛ احسان محمدی-  هنوز شبکه های تلویزیونی آخرین ضربه رضا قوچان نژاد به توپ را به شكل خستگی ناپذیری پخش می کنند؛ گلی که ایران را به شکل معجزه آسایی به یک پیروزی خیره کننده مقابل امارات رساند.

 شادمانی ناشی از این پیروزی طبیعی بود. از امارات متحده به خاطر برخی ادعاهای دُرشت در خصوص جزایر سه گانه و خلیج فارس خاطره خوبی نداریم و حتی تحليلگر فاکس اسپورت پیش از مسابقات این بازی را یکی از 5 بازی پیش بینی کرده بود که باید تا انتها دید چرا که حاشیه های سیاسی آن گاهی بر متن غلبه می کند اما ... اتفاق تلخ پیش از برگزاری بازی رخ داد. زمانی که یک روزنامه پرشمارگان ورزشی در ایران صفحه نخست خود را به کارتونی توهین آمیز و تحقیر کننده اختصاص داد.

هنوز دنیا از حوادث پیرامون کشته شدن روزنامه نگاران شارلی ابدو بهت زده است. کاریکاتور هایی که نه تنها در فرانسه باعث کشته شدن چندین نفر شد بلکه موج آن حتی به ایران هم رسید و یک روزنامه نوپای خواندنی را از نفس انداخت.

کسانی که صبح زود روز یکشنبه روبه روی دکه های روزنامه فروشی پا سست کردند ممکن است از دیدن آن کاریکاتور روزنامه ایرانی، شوق زده هم شده باشند. در کنار تیتر درشت « لهش کن» کاریکاتوریست، مرد دشداشه پوش هراسانی را نشان می داد که روی لباسش عنوان امارات متحده قید شده بود و از زیر پای بازیکن ایرانی در حال گریز بود.نشانی از ترس و وحشت احتمالی امارات متحده از ایران. قیاس پای بزرگ ایران و اندام کوچک اما فربه آن مرد هم احتمالاً نشانه ابعاد جغرافیایی دو کشور بوده است.

این نوشتار در پی تطهیر برخی از رفتارهای گستاخانه گاه به گاه در كشورهاي كوچك همسايه نیست که حتی در مواردی به خود اجازه دادند مسافران ایرانی را در فرودگاه برهنه کنند بلکه در نکوهش توهین و تحقیر و خشم و خشونتی است که با فرهنگ ایرانی فاصله دارد.

حدس زدن اینکه برخی از ایرانیان دل خوشی از همسايه هاي حوزه خلیج فارس ندارند و در عين حال علاقه سفر به برخي از اين نقاط هم وجود دارد دشوار نیست اما بنزین ریختن روی این آتش به سود چه کسی است؟

 آخرین بار ماجراجویی عده ای در بالا رفتن و فتح سفارت انگلیس و عکس یادگاری گرفتن با تابلوی رنگ و روغن ملکه انگلیس که بر فراز دستان فاتحان بود هزینه میلیاردی به بار آورد، هزینه ای که نه آن مهاجمان به ظاهر شجاع و حامیان شان که مردم عادی برای برگشتن قطار به ریل پرداختند!

مرعوب و مغلوب کردن مخالف می تواند پای میز مذاکره، میدان اقتصاد و حتی مجال های فانتزی تری مثل ورزش لذت بخش باشد وگرنه جنگ ها زخم های عمیق به جا می گذارند و جدال های کاغذی هزینه زا هستند و کینه ها را عمیق تر می کنند.

در حالی که بسیاری از روزنامه نگاران ورزشی شکوه می کنند که چرا سیاسیون در ورزش دخالت می کنند اقداماتی از این دست یعنی پهن کردن فرش ورزش برای سیاست.

آيا  لحظه ای نينديشيدند که بخشی از مردم در استان های جنوبی ایران به همین سبک لباس می پوشند و فرهنگ عربی دارند و به زبان عربي سخن مي گويند و صد البته  هموطن ما هستند و چنین طرحی می تواند آنها را دل چرکین کند؟

فکر نکرد اگر تیم ملی فوتبال ما شکست می خورد و روزنامه ای در امارات چنین طرحی را می کشید که دشداشه پوش عرب پایش را روی ایرانی گریزان می گذاشت چه احساسی داشتیم؟

 آن وقت فغان نمی کردیم که «ز شیر شتر خوردن و سوسمار»؟ در شبکه های اجتماعی کمپین راه نمی انداختیم که « خون آریایی در رگ هایت نیست اگر لایک نکنی»؟!

اگر مشتاق هستیم که در سیاست مُشت رقیبان را بخوابانیم، ورزش اما ابزار نرمی است. در دل ها نفوذ می کند و تاثیرگذار است، از آن به مثابه مُشت استفاده نکنیم و فراموش مان نشود که با سرنیزه، فحاشی و تحقیر نمی توان قلب ها را فتح کرد.

یاد بگیریم به دیگران توهین نکنیم تا پاس گل به حریفان ندهیم و آنها هم توهین نکنند.

این یکی از گام های اصلی باور ارزشمند ایرانیان یعنی « گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» است که به آن سخت مفتخریم.

ایرانی باشیم و ایرانی بمانیم بی آنکه قلم و دهان مان را به تحقیر آلوده کنیم.