مرگ یک چوپان در شیرابه زباله

در کنار پارک کیاسر یک دریاچه شیرابه بوجود آمده که چند روز پیش یک چوپان در این دریاچه شیرابه غرق شد. در محمود‌آباد در دو متری ساحل دریای خزر و در سرخ‌کوه در 20 متری ساحل زباله ها را دپو می‌کنند.

به گزارش قانون، در قائم‌شهر 40 سال است که زباله را در بستر رودخانه دپو می‌کنند و ارتفاع این زباله‌ها به 15 متر رسیده است. در فریدون‌کنار ارتفاع دپوی زباله به 10 متر رسیده است. فاضلاب شهری هم روی دپوی زباله و در رودخانه خالی می‌شود. فاضلاب‌ها در مازندران وارد چاه‌هاي جذبی می‌شود و پس از پر شدن توسط تانکرها تخلیه و به داخل رودخانه‌ها تخلیه می‌شود.

بر اساس یک آمار تایید نشده از هر 8 نفر یک نفر در مازندران سرطان گوارش می‌گیرد. معاون استانداری مازندران می‌گوید طرح تصفیه شیرابه به آب سالم در ساری فعال است و طرح مشابه در آمل و بابل در راه است اما مدیرکل محیط زیست استان می‌گوید در این زمینه هیچ خبری به ما داده نشده است.

همه ما مازندران را به دریا و جنگلش می‌شناسیم اما این روزها دریا و جنگل مخفیگاه خوبی برای پنهان کردن زباله و فاضلاب شده است.

هر تابستان زن و مرد و پیر و جوان در آب دریای شمال شناور می‌شوند. روی آب دراز می‌کشند و آفتاب می‌گیرند. در هر وارو شدن جرعه‌ای از آب دریا را هم می‌نوشند و کمی آن سو تر در دو متری ساحل کوهی از زباله هر روز بزرگ‌تر می‌شود و شیرابه آن به دریا می‌ریزد.

یکی از فعالان محیط زیست در مازندران به «قانون» می‌گوید: روزانه در استان مازندران دو هزار و پانصد تن زباله جمع‌آوری می‌شود که این زباله‌ها یا در جنگل دپو و یا به داخل رودخانه و دریا ریخته می‌شوند. به‌عنوان مثال در محمود‌آباد در دو متری ساحل دریای خزر و در سرخ‌کوه در 20 متری ساحل زباله ها را دپو می‌کنند. در قائم‌شهر نیز 40 سال است زباله را در بستر رودخانه دپو می‌کنیم. ارتفاع این زباله‌ها به 15 متر رسیده است.

در فریدون‌کنار نیز ارتفاع دپوی زباله به 10 متر رسیده است. فاضلاب شهری هم روی دپوی زباله و در همین رودخانه خالی می‌شود. در ساری وضعیت به‌گونه‌ای است که از دپوی زباله‌ها در کنار پارک کیاسر یک دریاچه شیرابه به‌وجود آمده که چندی پیش یک چوپان در این دریاچه شیرابه غرق شد. جنگل‌های مازندران نیز از معضل زباله در امان نمانده‌اند.

در جنگل شیرگاه شیرابه زباله باعث پوسیدگی ریشه درختان شده است، به‌طوری‌که با کوچک‌ترین ضربه درخت‌ها از ریشه کند می‌شوند.

سهیل اولادزاد می‌گوید: در چند دهه اخیر حل معضل زباله یکی از داغ‌ترین بحث‌های مدیران شهری بوده است. هر مدیری که به این استان آمده طرحی را برای حل این معضل پیشنهاد داده و در نهایت امروز ما شاهد کارخانه کمپوستی هستیم که حدود 10 سال کلنگ آن زده شده و شهرداران بر سر مدیریت آن به توافق نرسیده‌اند و این کارخانه همچنان در انتظار افتتاح است. از سوی دیگر برخی از‌ مدیران استان احداث زباله‌سوز را راه‌حل این مشکل می‌دانند، که این پروژه نیز مانند دیگر پروژه‌ها بر زمین مانده است.

او با اشاره به نگاه غیرکارشناسی به مدیریت پسماند می‌گوید:  نگاه مسئولان مازندران به زباله تاکنون نه درآمدی بوده و نه زیست محیطی، آنها دفن زباله را هزینه بی‌خودی می‌دانند.

اولادزاد می‌گوید: یکی دیگر از مشکلات ما نبود شبکه فاضلاب در استان است. فاضلاب‌ها در این استان وارد چاه‌هاي جذبی می‌شود و پس از پر شدن توسط تانکرها تخلیه و به داخل رودخانه‌ها مي‌ريزد. این درحالی است که در مازندران از 20 سانتی‌متر تا 70 سانتی‌متر سطح آب داریم.

نفوذ شیرابه زباله‌ها و فاضلاب به رودخانه‌ها و آب‌های زیرزمینی باعث شده مازندران در کشور رتبه نخست سرطان گوارش را داشته باشد و بر اساس یک آمار تایید نشده از هر 8 نفر یک نفر در مازندران به سرطان گوارش مبتلا مي‌شود.

معاون عمرانی استاندار مازندران در گفت‌و گو با «قانون» درباره مشکلات زباله می‌گوید: یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های ما در مازندران دفن زباله به صورت بهداشتی است. در شرق مازندران کارخانه ورمی‌کمپوست در حال احداث است که نزدیک به 96 درصد پیشرفت فیزیکی داشته. در ساری و نوشهر دستگاه زباله سوز با 70 درصد پیشرفت فیزيکی در حال احداث است که تا پایان سال 94 به اتمام می‌رسد.  در سوادکوه، قائم‌شهر، سیمرغ و جویبار با سرمایه‌گذار در حال توافق هستیم  برای اجرای پروژه امحای زباله که شامل ورمی کمپوست و زباله‌سوز است.

 علي نبیان می‌افزاید: در آمل نیز تفاهمنامه‌ای با دانشگاه آزاد انجام شده که به روش پلاسما امحای زباله داشته باشند. همچنین دانشگاه نوشیروانی بابل با شهرداری ساری قراردادی مبنی بر تصفیه شیرابه و تبدیل به آب سالم با روش نانو انعقاد شده است. در ساری موفق به انجام این کار شده‌اند و در حال حاضر تفاهمنامه‌ای برای شیرابه بابل و آمل در حال انعقاد است.

مدیر سازمان محیط زیست استان مازندران می‌گوید: بحث پسماند در مازندران یک مسئله مهم زیست محیطی است، چراکه روزانه نزدیک به 3 هزار تن زباله در این استان جمع‌آوری می‌شود که این آمار در ایام تعطیلات چند برابر می‌شود.

ناصر مهردادی درباره تصفیه شیرابه به روش نانو در ساری می‌گوید: در رابطه با دریاچه شیرابه  یک روش علمی پشت این طرح نیست. شاید بتوانند میزان CO2 را کاهش بدهند. بارها این مسئله را پیگیری کرده‌ایم و از مشاور این طرح خواسته‌ایم که اطلاعاتی دراین‌باره به ما بدهند. متاسفانه تاکنون هیچ اطلاعاتی دراین‌باره دریافت نکرده‌ایم، که اداره محیط زیست بررسی کند که آیا این طرح عملیاتی است یا خیر؟ اخیرا به شهرداری ساری نامه‌ای ارسال شده مبنی بر اینکه درباره این طرح تاکنون نظر محیط زیست تأمین نشده چراکه نمونه‌ای برای ما فرستاده نشده است. از سوی دیگر میزان شیرابه نسبت به گذشته کاهش چشمگیری نداشته است. حال پرسش اینجاست، آیا نظر محیط زیست را در رابطه با این طرح و پژوهش جویا شده‌اند که می‌خواهند با شهرهای دیگر قرارداد ببندند؟

نماینده مردم ساري و ميانرود در مجلس نیز درباره طرح تصفیه شیرابه به روش نانو می‌گوید: در دولت قبل دانشگاه نوشیروانی بابل قراردادی برای تصفیه شیرابه به روش نانو با شهرداری ساری منعقد کرده که تاکنون نتیجه این طرح را ندیده‌ایم.

محمد دامادی ادامه می‌دهد: ما در مازندران نتوانستیم پسماند را مدیریت کنیم و این کار تنها در حد شعار باقی مانده است. طرح‌هايی مانند زباله‌سوز و ورمی‌کمپوست انجام نشده است. ما حتی توانایی مدیریت زباله‌های مازندران را نداریم چه رسد به گردشگران.

مازندران تنها متعلق به ساكنان آن نيست و به‌همين دليل هم بايد براي آن برنامه‌ريزي و اعتبار ملي ديده شود اما در چند دهه اخير نگاه‌هاي سليقه‌اي و اعتبارات قطره‌چكاني نه‌تنها دردي از مشكل اين استان دوا نكرده بلكه باعث بوجود آمدن بحران زيست محيطي نيز شده است.