در سایت میزتحریر استاد یا موسسات آموزشی می‌توانند برای خود حساب کاربری ایجاد کرده و با پرداخت حق اشتراک ماهانه، کلاس آنلاین برای شاگرد یا شاگردان خود برگزار کنند.

حتما تاکنون آموزش از راه دور، آموزش مجازی و الفاظی از این نوع را شنیده‌اید. سال‌هاست این سیستم‌ در کشور وجود دارد و افراد زیادی از طریق آن فارغ‌التحصیل شده‌اند، اما همچنان فقدان یک سیستم آموزش از راه دور تمام و کمال احساس می‌شود.

کلاس درس درخانه

اعضای تیم «میزتحریر» به این موضوع فکر کرده‌ و بر اساس آن ایده‌ای جالب را گسترش داده‌اند.

ویژگی این سیستم این است که کاربرمحور طراحی شده و می‌خواهد بستری ارزان برای آموزش از راه دور برای همه باشد. داستان سرگذشت این ایده را از زبان محمود پورمند، یکی از موسسان این ایده می‌خوانید.

بیماری ایده آفرید

«سه سال پیش دوستم مصطفی اجردی در کلاسی شرکت می‌کرد و ناگهان استادش به‌دلیل بیماری دیگر نتوانست در کلاس حاضر شود.‌

مصطفی از آن زمان به بعد دنبال راهکاری بود تا بتواند همچنان از آن کلاس استفاده کند و استادش به‌صورت غیرحضوری به او درس بدهد.» این جملات از زبان محمود پورمند نقل می‌شود که کمی پس از شکل‌گیری ایده میزتحریر به آن پیوسته و ‌اکنون جزو موسسان آن به‌شمار می‌آید.

او صحبت‌هایش را در مورد پیدایش ایده میزتحریر این‌طور ادامه می‌دهد که مصطفی با تحقیق‌هایی که انجام داد، متوجه شد برقراری کلاس از راه دور مستلزم سرور، پهنای باند قوی و سواد فنی بالاست و با توجه به این‌که در رشته مکانیک تحصیل کرده، در آن زمان هیچ‌یک از شرایط لازم را برای آغاز کار نداشت.‌

مصطفی تحقیق جدی‌تر و پرس‌و‌جو از افراد مختلف را شروع می‌کند تا این‌که یک روز اتفاقی با محمود آشنا می‌شود که از قضا همکلاسی دوستش است.

محمود پنج سال از مصطفی کوچک‌تر است، اما اختلاف سن خللی در کار به‌وجود نمی‌آورد. تابستان 91 است و دو نفر دیگر هم که در واقع رابط و همکلاسی مصطفی و محمود بوده‌اند به تیم اضافه می‌شوند و کار با یک تیم چهار نفره کلید می‌خورد.

محمود درباره روحیه متفاوت هم‌تیمی‌هایش می‌گوید: «یکی محافظه‌کار است، آن یکی روابط عمومی‌اش خوب است و یکی دیگر هم خوب خیالپردازی می‌کند.

اتفاقا این اختلاف شخصیتی هیچ‌گاه نقطه ضعف‌مان نبوده بلکه باعث شده هر کدام‌مان از یکدیگر بیاموزیم و مکمل هم باشیم.»

چرخ را از نو ابداع نکردیم

ایده اصلی میزتحریر از مصطفی اجردی است که نقش اجرایی و حمایت از مشتری را در تیم دارد و محمود نیز کارهای بازاریابی را انجام می‌دهد تا کار آغاز شود.

محمود می‌گوید: «زیاد در مورد ایده حرف می‌زدیم و جلسات زیادی برگزار می‌کردیم که عمدتا روی اسکایپ و غیرحضوری برگزار می‌شد.

بد نیست بدانید پس از چهار یا پنج بار جلسه غیرحضوری برای اولین‌بار جلسه حضوری برگزار کردیم. هنوز هم جلسات هیأت مدیره‌ از طریق اسکایپ برگزار می‌شود.»

او می‌گوید هنگام شروع کار با بررسی نمونه‌های مشابه سعی کرده‌اند متوجه شوند چگونه کلاس از راه دور برگزار می‌شود.

محمود می‌گوید: «کلاس‌های آنلاین در کشور وجود دارد؛ برای مثال برخی دانشگاه‌ها کلاس‌ها و دوره‌های آموزش مجازی دارند، اما آن سرویس‌ها فقط برای همان دانشگاه طراحی شده و در واقع درون سازمانی است.

‌ما دنبال راهکاری بودیم تا چند ویژگی را حتما داشته باشد. کم هزینه باشد، افراد به آسانی با آن کار کنند، ضمن این‌که کلاس در آن به‌خوبی پوشش داده می‌شد.»

به گفته محمود، با بررسی‌هایی که انجام می‌دهند متوجه می‌شوند سرویس‌های مشابهی در دنیا وجود دارد که ویژگی سوم مدنظرشان را بخوبی انجام می‌دهد.

با این تفاصیل به خودشان می‌گویند چرا دوباره این کار را انجام دهیم و چرخ را از نو ابداع کنیم. بنابراین تمرکزشان را می‌گذارند روی دو ویژگی اولی که در ذهن‌شان دارند.

محمود می‌گوید قصد داشتند بستری فراهم کنند تا معلم‌های خصوصی و موسسات نه‌چندان بزرگ بتوانند کلاس مجازی برگزار کنند.

محمود برایمان توضیح می‌دهد حتی از برخی سیستم‌های مشابه ایده‌شان کپی‌برداری کرده‌اند و از بیان این مساله ابایی ندارد: «سیستم‌های مدیریت کلاس در دنیا وجود دارد، از برخی از آنها که به درد کارمان می‌خورد استفاده کردیم و توانستیم کار را کلی جلو بیندازیم.»

پایانی تلخ برای یک آغاز شیرین

سال 92 است و یک سال از روزهای شکل‌گیری ایده گذشته که تیم بازاریابی صحبت با مدرسان و موسسات آموزشی کوچک و بزرگ را شروع می‌کند.

در این میان ناگهان اتفاق مثبتی رخ می‌دهد، اما سرانجامش مانند آغاز، شیرین نیست. در آن زمان سایت تبیان کلاس‌های مجازی برگزار می‌کرد و از سیستم میزتحریر خوشش می‌آید.

همکاری با تبیان نقطه عطفی برای این تیم به حساب می‌آمد و آنها هم بسیار استقبال کردند. همه چیز خوب پیش می‌رفت تا این‌که روز برگزاری کلاس با میزتحریر فرا می‌رسد.

سرورهای میزتحریر خارج از ایران بود و دقیقا مصادف شد با زمانی که یک مشکل قطعی و کندی سرعت اینترنت در کشور رخ داد.

محمود می‌گوید: «روز اجرا بود، اما سایت‌مان کار نکرد و قدرت فنی این را هم نداشتیم بسرعت جایگزین کنیم. یک شکست واقعی را تجربه کردیم و تا شش ماه بعد هم نتوانستیم مشکل را برطرف کنیم. تقریبا تا مرز تعطیلی و کنار گذاشتن میزتحریر پیش رفته بودیم.»

این جملات را محمود بازگو می‌کند و وقتی از او می‌پرسیم چه شد که کار را تعطیل نکردید پاسخ می‌دهد ‌‌این ویژگی عالی تیم‌شان بوده است:

«بچه‌های تیم ‌ما خیلی دیر ناامید می‌شوند و می‌خواستیم مطمئن شویم همه انرژی‌مان را گذاشته‌ و موفق نشده‌ایم. اگر این اتفاق می‌افتاد آن‌وقت بی‌خیال می‌شدیم.»

البته شکست همکاری با تبیان با این‌که پروژه را تعطیل نمی‌کند، اما صدمه‌هایی به تیم و ایده می‌زند که نتایج آن در آینده شرکت بی‌تاثیر نیست.

محمود تعریف می‌کند: «این شکست نتیجه منفی روی ارتباطات‌مان گذاشت و چند ‌موسسه منتظر نتیجه همکاری ما با سایت تبیان بودند.

اگر موفق می‌شدیم، می‌توانستیم با آن موسسات هم وارد کار شویم. همچنین اعتماد به نفس‌مان را نیز از دست داده بودیم و به خودمان می‌گفتیم اگر مشتری پیدا کنیم و دوباره این اتفاق تکرار شود، آن‌وقت چه؟»

کلاس درس درخانه

شکست همیشه به معنی پایان نیست

پس از این اتفاق به فکر امکانات اضافه می‌افتند و درگیر حواشی می‌شوند تا این‌که سه اتفاق خوب یکی پس از دیگری زانوی خمیده میزتحریر را استوار می‌کند.

محمود می‌گوید: «اوایل تابستان 93 یک نفر از سایت‌مان خرید کرد بدون این‌که کاری کرده باشیم. این مشتری باعث شد کمی از ناامیدی در بیاییم و سایت را تعطیل نکنیم.

چند روز بعد نمایشگاه تکنولوژی‌های آموزشی که در دانشگاه شریف برگزار شد از ما دعوت کرد در آن شرکت کنیم.

شرکت در نمایشگاه باعث بالا رفتن روحیه تیمی و انسجام روابط‌مان شد. در نهایت نمایشگاه تازه تمام شده بود که یک روز ایمیلی از یک مرکز شتابدهی دریافت کردیم که نوید حمایت از ایده را می‌داد.»

تا قبل از دریافت ایمیل از مرکز شتابدهی، چیزی از استارت‌آپ و شتاب‌دهنده نمی‌دانند، اما در آنجا شرایطی برایشان فراهم می‌شود تا یک تصمیم بزرگ بگیرند؛ آیا می‌خواهند به‌صورت جدی روی ایده میزتحریر کار کنند یا خیر؟

محمود می‌گوید: «طی چهار روز تصمیم گرفتیم این کار را انجام دهیم و از صبح تا شب روی ایده کار کنیم.»

به گفته محمود، ‌اکنون برگزاری کلاس فقط به‌صورت همزمان (زنده) وجود دارد و قصد دارند در آینده نزدیک بستری فراهم کنند تا مدرس بتواند آنلاین هزینه را از شاگرد دریافت کند، زیرا الان این کار خارج از سایت انجام می‌شود.

آنها هنوز پس از سه سال کار به سود نرسیده‌اند، اما هزینه‌ها تامین می‌شود و در مسیر رشد قرار گرفته‌اند. او لذتبخش‌ترین لحظات را زمانی می‌داند که کاربران غیر تهرانی از این سیستم قدردانی کرده‌ و خستگی را از تن‌شان در آورده‌اند.

محمود می‌گوید: «یک بار یکی از کاربران‌ در پایان کلاسی که توسط یکی از موسسات برگزار شد، گفت همیشه آرزو داشتم از امکاناتی استفاده کنم که در تهران وجود دارد.»

محمود می‌گوید برنامه‌شان برای آینده این است که کلاس‌های زنده و همکاری با موسسات آموزشی را که قدرت تولید محتوای باکیفیت‌تر دارند، افزایش بدهند و اپلیکیشن موبایل نیز منتشر کنند.

نام ایده: میزتحریر

سایت: miztahrir.ir

محمود پورمند: هم موسس‌ ایده میز‌تحریر

محمود 29 سال دارد و در دانشگاه صنعتی اصفهان مهندسی کامپیوتر گرایش نرم‌افزار خوانده است. پیاده‌روی تفریح اوست و از آن به عنوان عامل آرامش‌بخش‌ یاد می‌کند.

منبع: جام جم کلیک