وزیر پیشنهادی ارشاد؛ وقتی هنر را عیب می دانند!

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- جلسه رأی اعتماد نمایندگان مجلس شورای اسلامی به سه وزیر پیشنهادی سه شنبه یازدهم آبان ماه تشکیل می شود.

در حالی که فراکسیون امید (‌ائتلاف اصلاح طلبان و اعتدال گرایان و اصول گرایان میانه حامی دولت) و نیز شماری از منفردها موافقت خود را با وزیران پیشنهادی ارشاد ، ورزش و آموزش و پرورش اعلام کرده اند اما قابل پیش بینی است که مخالفت هایی ابراز  شود و حتی می توان حدس زد که مخالفان چه دلایلی می خواهند اقامه کنند.

نکته جالب در این میان اما موضع یک روزنامه حامی دولت در قبال وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی است.

برای مخالفت با سید رضا صالحی امیری دو دلیل آورده شده است:

 نخست این که سوابق کار اطلاعاتی دارد حال آن که با این استدلال شمار دیگری از مقامات را هم باید نفی کنند و اتفاقا این که وزیری با آگاهی های امنیتی و اطلاعاتی، نگاه اطلاعاتی و امنیتی نداشته باشد حُسن است و می تواند نگرانی ها را رفع کند. مشکل بر سر نگاه سرهنگی به مقولات فرهنگی باید باشد نه آگاهی های امنیتی و اتفاقا کسانی که اولویت را به امنیت می دهند نباید معترض باشند.

علت دوم اما این است که در دوران مسؤولیت او در سازمان اسناد و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران  4 جلد از مجموعه تاریخ شفاهی و تصویری ایران معاصر منتشر شده است.

البته قرار بود این مجموعه نفیس و بسیار کاربردی سر به ده ها جلد بزند و نکته های تاریخی را از سینه رجال گذشته بیرون کشد تا قبل از این که چشم از جهان فرو بندند و هیچ کس به راز های آنان پی نبرد بگویند تا ثبت شود خاصه کسانی که اهل خاطره نویسی نبوده اند و گویا این کار انجام پذیرفته اما هنوز منتشر نشده است و علت توقف نیز همین تنگ نظری ها و دیدگاه کسانی است که تاریخ را محدود به ادراکات و استنباطات خود می دانند.

بر صالحی خرده می گیرند که چرا با بودجه بیت المال این «اباطیل» را منتشر کرده است. با این منطق از هیچ چهره قبل از پیروزی انقلاب نباید خاطره ای منتشر شود!

تصور کنید خاطرات امیر اسدالله علم نوشته و منتشر نشده بود. آیا یک منبع بسیار مهم از تاریخ ایران در سال های 1346 تا 1356 باز هم در دست رس بود؟

مجموعه «تاریخ شفاهی و تصویری ایران معاصر» به همت حسین دهباشی و با یاری مجید تفرشی تا کنون در 4 جلد به این شرح منتشر شده است:

1- حکمت و سیاست / سید حسین نصر

2- فرماندهی و نافرمانی / سپهبد خلبان شاپور آذر برزین

3- آیندگان و روندگان / داریوش همایون

4- اقتصاد و امنیت / علی نقی عالی خانی

چنان که گفته شد قرار بود مجلدات بیشتری منتشر شود و ثبت و ضبط هم شده اما همین نگاه مانع شده و در این مرحله مانده است.

به عنوان کسی که انواع کتاب های خاطرات سیاسی را خوانده یا دست کم خریداری کرده و در کتابخانه دارد می توانم گواهی دهم که این مجموعه در زمره نفیس ترین کتب خاطرات است که تا کنون منتشر شده است.

خاصه این که به لحاظ فرم و صفحه آرایی هر صفحه عکس و سوتیترهای جداگانه دارد و برای نام هایی که در هر صفحه اشاره شده به سبک مجلات توضیح آورده شده و به همین خاطر حاشیه همه صفحات را در کنار هم می توان  یک دایره المعارف دانست.

در اهمیت و سندیت این خاطرات اشاره به یک نمونه کافی است. چند روز دیگر 13 آبان سالگرد اشغال سفارت آمریکا در تهران در سال 1358 است و همه ساله بین موافقان و مخالفان در این سالروز بحث ها در می گیرد. استدلالات مختلفی آورده می شود . پس بگذارید این جمله از کتاب «آیندگان و روندگان» - خاطرات داریوش همایون را از همین مجموعه نقل کنیم:

«تا سال 1982 ریش داشتم... بعد به فکر فرار افتادم. تا اشغال سفارت آمریکا و گروگان گیری دیپلمات ها من امید وار بودم بساط این رژیم به هم بریزد...گفتم همه به جان هم افتاده اند و کلک این رژیم کنده است. پس بمانم تا اگر کاری از دستم بربیاید بکنم ولی وقتی گروگان گیری شد و همان دانشجویان که فکر می کردم مخالف اند رفتند مقابل سفارت و شروع کردند به پای کوبی دیدم نخیر. تمام شد و کار دیگر نتیجه ندارد.»

حسین دهباشی می پرسد: یعنی گروگان گیری سفارت شما را از سرنگونی جمهوری اسلامی مأیوس ساخت؟

داریوش همایون پاسخ می دهد:« بله. دیدم دیگر کاری نمی شود کرد و به فکر گریز افتادم...»
اینها حرف های وزیر دولت های آموزگار و هویداست. وقتی این صحبت ها را برای یکی از چهره های مشهور دانشجویان مسلمان پیرو خط امام نقل کردم برای او هم تازگی داشت و سندی برای عملکرد براندازانه سفارت امریکا دانست.

حالا منتشر کننده مجموعه خاطرات را به انتشار اباطیل متهم می کنند چون مثلا از سید حسین نصر خوش شان نمی آید.

این در حالی است که انتشار این مجموعه را اتفاقا باید حاکی از نگاه باز صالحی امیری دانست و نمایندگان را باید برای رأی اعتماد مصمم تر سازد.

جالب این که تصاویر این گفت و گوها هم موجود است اما قرار نبوده در تلویزیون پخش شود و تنها به عنوان سند در صورت تکذیب و انکار نگاه‌داری می‌شود و بخش‌هایی از همین به قول منتقدان «اباطیل» را تلویزیون در دهه فجر پخش می‌کند که مورد اعتراض تهیه‌کنندگان این کتاب ها نیز قرار گرفته و البته بعید است صدا و سیما اعتنا کرده باشد.

آنچه به عنوان جُرم و عیب صالحی امیری در کتابخانه ملی قلمداد می‌شود اتفاقا نقطه درخشان کارنامه اوست و واقعا چقدر هنر می‌خواهد که هنری را عیب بدانی!