خندوانه بد است چون تک صدایی خوب است!

عصر ایران- «معلوم نیست چرا یگانه تریبون دیداری و شنیداری نظام جمهوری اسلامی، باید جولانگاه چند صدایی قرار بگیرد و دیگر رسانه های معاند که شعار چند صدایی می دهند اساسا اعتنایی به حضور چند صدا در برنامه های خود ندارند؟!»

عبارت پایانی روزنامه اصول گرا - که فراتر از یک رسانه جوهره فکری یک جریان را هر روز با تندترین ادبیات و بی هیچ بیم برخورد تکثیر و منتشر می کند - بسیار قابل تامل است.

این عبارت در پایان مطلبی در نقد برنامه «خندوانه» و به بهانه آیتمی که نحوه ادای یک کلمه از زبان یکی از چهره های سیاسی را دستمایه طنز و شوخی قرارداده بود نوشته شده است.


 
این که رسانه ای ایدیولوژیک برنامه ای کاملا غیر ایدیولوژیک را نپسندد البته امری طبیعی است همان گونه که وقتی دو برنامه پربیننده ایدیولوژیک ترین تلویزیون دولتی دنیا مربوط به خنده و فوتبال باشند هم موضوع جالبی است.

درباره عبارت مورد بحث اما چند نکته را می توان یادآور شد:

1- سال هاست که اصول گرایی رادیکال با حمایت از تک صدایی شناخته می شود. این که ارگان فکری آنان چنین آشکارا از تک صدایی حمایت و به آن اذعان کنند اما نکته تازه ای است.

توجیه آنان البته این است که صدا و سیما یگانه تریبون دیداری و شنیداری نظام است و نمی تواند جولانگاه چند صدایی باشد. اما آیا صدا و سیما تنها «تریبون» است و برنامه سرگرمی نباید داشته باشد؟ در برنامه های سرگرمی هم تک صدایی باشد و خود این آقایان منتقد را بیاورند و استندآپ و پانتومیم اجرا کنند؟

سه حوزه مشخص صدا و سیما اطلاع رسانی، آموزش و سرگرمی است. تک صدایی در بخش اخبار و اطلاع رسانی کم بود می خواهید به حوزه آموزش و سرگرمی هم تسرّی دهید؟

2-اگر صدا وسیما تنها تریبون دیداری و شنیداری نظام است چرا از این عنوان در توصیف خود استفاده نمی کند و بر عنوان «رسانه ملی» اصرار دارد؟ احتمالا پاسخ داده خواهد شد وقتی نظام مردمی است رسانه ملی همان رسانه نظام است.
 
ما نیز همین را می گوییم. اما مدعیان سینه چاک می خواهند یک قرائت را به نام همه نظام قالب و غالب کنند. وقتی نظام در انتخابات اخیر چند صدایی بودن خود را اعلام می کند و رقیبان رییس جمهور مستقر هر چه خواستند علیه او گفتند و رییس جمهور مستقر و کاندیدا هم پاره ای از نهادها را مورد انتقاد قرار داد یعنی چند صدایی بودن یک اصل است و«رسانه رسمی» هم باید چند صدایی باشد.

3- روزنامه اقتدارگرا پرسیده چرا رسانه های معاند چند صدایی نیستند؟ این پرسش شأن سازمانی رسمی با بیش از هزار میلیارد تومان بودجه را با رسانه های خصوصی و نابرخوردار از بودجه های دولتی و عمومی در ان سوی مرزها برابر می داند.

 ضمن این که انتخابات اخیر نشان داد اگر قراربر غلبه یک صدا باشد آن صدا کدام است و روزنامه ای که از جانب همه مردم و همه نظام سخن می گوید اتفاقا نه صدای همه مردم است و نه صدای همه نظام. اگر صدای همه نظام بود به دو رکن نظام که دولت و مجلس اند هر روز نمی تاخت و اگر صدای همه مردم بود نامزد های مورد حمایت ان رای می آوردند.

4- نکته مهم تر که مورد غفلت تک صدایی هاست این است که روزگاری تک صدایی اعمال شدنی بود ولی در حال حاضر اگر صدا و سیما بخواهد همین روزنه ها را هم ببندد مخاطبان کنونی را هم از دست می دهد.

مانند سابق نیست که مردم به هر برنامه ای تن بدهند. چون اگر دوست نداشته باشند کانال را عوض می کنند. تلویزیون هم البته خیلی دنبال چند صدایی نیست. می خواهد بیننده داشته باشد و می داند با تکرار محتویات رسانه های اصول گرا نه که بیننده جذب نمی کند که همین آگهی های قابلمه هم از دست می رود!