جغرافیای آغشته به بوی مرگ

عصر ایران؛ روح الله صالحی- سیاه بردار! آیینی است برآمده از دل سوگ واره ها و چمری های مردم کوهستان ، آیینی که سیاهی رخت و عزای داغ دیده ها را از تن به در می کند تا مهیای شادیانه ها باشند.

این روزها، چشم به در دوخته ایم تا کسی رخت نو به دست، عزای مان را بردارد و دور بیندازد.

بگویید کسی بیاید که یک اتفاق خوب را بدون نوار مشکی گوشه کادر ، از تلوزیونی بگوید، آن قدر سردرگم شده ،که برنامه طنزش را با ربان مشکی عزای عمومی به خوردمان می دهد.

آن قدر پارچه و ربان مشکی توی صدای مان ریخته است که فرق صورتی کمرنگ و گلبهی را از یادبرده ایم.حتی می ترسیم بخندیم و از کودکی ما را از همین ترسانده اند. که اگر زیاد بخندیم عزایی از پی می آید. کسی نیست از او بپرسیم ،تاوان کدام خنده را می دهیم که تا خرخره در عزا افتاده ایم.

حالا قرعه فال به نام سانچی زده اند تا پلاسکویی باشد که جوان های رشید و دانش آموخته این سرزمین را، که به گفته همسر یکی شان هفده سال طول خواهد کشید که تنها یکی از این سی و دو نفر فنی به بار آید.

ما از مرگ داریم کپی برابر اصل می گیریم. در حوالی سال پلاسکو، سانچی را سنجاق کرده ایم به جگرهای مان، چه قدر یک خداداد عزیزی احتیاج داریم که غزال تیز پا شود و ما یک عصر بی دغدغه قسط و عزا، توی خیابان هلهله سر بدهیم.

بوی نفت که می چسبد به دست ها می خواهی وقت شستن از جا بکنی و دور بیندازی، تا این بوی مرگ فسیل شده در لایه های زمین، دست از سرت بردارد .

مرگ به لباس های مان چسبیده است. به جاده و سرباز هایش، به اردوی دانش آموزان، به ستون های مسکن مهر، به نقشه، به جغرافیایی که برایش بسیار خوانده ایم: دور از تو اندیشه بدان...

این مرگ برآمده از کدام ماده و تبصره قانون جاذبه انرژیست؟ هرجا می رویم ردمان را می زند و شترهایش را می خواباند جلوی در خانه مان..

مرگ را آن قدر پا داده ایم که حالا صاحب خانه شده است و هر روز برای مان زهر توی روزمرگی های مان می ریزد.

روزمرگی ها، مرگی دارد که رفته رفته نفت می شود زیر فشار بد خواهی های خودمان، صبح تا شب دوست داریم رقیب بمیرد تا جا برای ما باز شود.

مرگ کار خودش را می کند این ماییم که باید سیاه های مان را برداریم و بگذاریم کمی پنجره احساس مان باران بخورد. همین روزهاست که ارومیه بمیرد و ما دیده های مان را جیحون کنیم هم بی فایده خواهد بود که باران ببارد.

مرگ حقیقتی است که از پی می آید اما چگونه آمدنش با مدیریت می شود اندکی قابل تحمل شود. اگر بدانیم سهل انگاری ما چه نقشی در افزایش دامنه عزا دارد.

کسی نامه ای بنویسد و بگوید واقعا حال مان خراب است و باور کنند ملالی نیست جز شادی...

پرنده کمیاب در کاخ پکن (فیلم)

تماشاخانه

پرواز معجزه وار و خطی قوها/ تماشای یکی از شگفتی‌های طبیعت (فیلم)

آمریکا هم بله؟ ببینید مهاجران چطور در روز روشن وارد این کشور می‌شوند (فیلم)

فیلم های دیگر