تا اطلاع ثانوی این فتیله را پایین بکشیم!

عصرایران؛ احسان محمدی- اریش ریبک، سرمربی اسبق تیم ملی آلمان و دوست نزدیک لوتار ماتیوس می‌گفت:« اون دلش می خواد همه چی رو کنترل کنه. حتی منوی غذای رستوران ها و هم می خواد خودش طراحی و انتخاب کنه».

شب گذشته تیم ملی فوتبال ایران در دیداری که با بازیکنان جوان ازبکستان داشت بعد از پیروزی خفیف 1-0 با گل روزبه چشمی در میان فشفشه هوا کردن و جشنی کم‌رمق آماده پرواز به سوی جام جهانی شد.

بدون هیچ ریاکاری باید بنویسم که سال‌هاست از رفتارهای کی روش روحم گزیده می‌شود و البته از بازی‌های تیم ملی ایران لذتی نمی‌برم. به جز معدود دقایقی مثل بازی مقابل آرژانتین که قاب کرده‌ایم و گذاشته‌ایم توی گنجه خاطرات خوب‌مان با همان جمله مشهور عادل فردوسی پور: چقدر خوبیم ماااا!

فوتبال باشگاهی و ملی را نمی شود با هم مقایسه کرد اما هیجان این ورزش برای یک دنبال کننده مثل من یعنی بازی استقلال – ذوب آهن در لیگ قهرمانان آسیا. قصد جدال ندارم و آدم ها آزادند که از یک نفر و یک پدیده خوش‌شان بیاید یا نه؛ این مقدمه را نوشتم که بگویم زمان نقد کردن کی روش تمام شد، از او و تیم ملی تمام قد حمایت کنیم.

او نشان داده است راه خودش را می رود و به سبک لوتار ماتیوس دلش می خواهد همه چیز را کنترل کند حتی منوی رستوران ها را و از کوچکترین پاداش و دلار احتمالی نگذرد! بعد از پیروزی مقابل ازبکستان هم حاضر به گفتگو با رسانه ها نشد. در چند سال اخیر خیلی خوش اخلاق نبوده و مدام از همه چیز و همه کس گله کرده است و تقریباً کسی نمانده که از تیغ تیز حمله هایش در امان مانده باشد اما زمان نقد کردن کی روش تمام شد، از او و تیم ملی تمام قد حمایت کنیم.

می شود درباره انبوهی از مسائل پیرامون تیم ملی و تصمیم های آقای سرمربی نوشت اما بهتر است تا اطلاع ثانوی مثل ماهیگیری باشیم که هر روز صبح قایق اش را به آب می اندازد و با خودش می گوید دیروز کابوس بود، امروز شاه ماهی شکار می کنم.

این تیم دست‌کم سه بازی بسیار دشوار در جام جهانی دارد. بازی هایی که می تواند به خاطرات خوشایند یا کابوس های تلخ تبدیل شوند. در بیست و پنج روز باقیمانده تا آغاز جام جهانی نمی توانیم معجزه کنیم. حتی اگر بودجه ای همپای بودجه نظامی کشور را به تیم ملی تزریق کنیم باز امکان ندارد اتفاق شگفت انگیزی رخ بدهد.

بازیکنان تیم ملی ایران پسران این سرزمین هستند. تنها بازیکنان حاضر در جام جهانی که با مفاهیمی مثل تحریم، جنگ، گورخواب ها، دختران گریم کرده ورزشگاه ها، لبخندهای مادران امیدوار، پلاسکو و ... آشنا هستند. هم دوش ما خنده اند، همراه ما گریه کرده اند.

نقدهای بی پروا به تیم ملی را بایگانی کنیم تا بعد از مسابقات جام جهانی. آنها را بدرقه کنیم و با شوخی های بی مایه، حمله های رنگی و گروکشی های بی حاصل زانوهایشان را سست نکنیم. ما از آنها انتظار داریم در سه 90 دقیقه دشوار برای کشورشان بجنگند، شرط انصاف نیست که پشت شان را خالی کنیم. زمان نقد کردن تمام شد. فقط به آنها اشتیاق جنگیدن و پا پس نکشیدن بدهیم.

بحران سیاسی کره جنوبی ؛ کار رئیس‌جمهور موقت هم به استیضاح کشید

بیشتر بخوانید:

قاتل‌ها را بخشیدند، رحمتی را نبخشیدی آقای کی‌روش؟!

هیچ کس از «تیم ملی ایران» بزرگ‌تر نیست

از جلیقه انتحاری تا تحریم کفش نایکی!

چطور جام جهانی را ببینیم؟

یک عاشقانۀ نا‌آرام به سبک تیم ملی ایران!

این تیم‌ملی سزاوار تنها شدن نیست

تماشاخانه

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

آنچه از بم برجای ماند / ۲۱ سال بعد، هنوز برخی زخم‌ها باز هستند (فیلم)

فیلم های دیگر