يكي دو هفته پيش از طرف روزنامه براي عكاسي از علي مطهري به مجلس شوراي اسلامي آفيش شدم. قرار ما ساعت يك بعد از ظهر بود و من حدود ساعت دوازده به ميدان بهارستان رسيدم. در يكي از كوچه هاي اطراف مجلس ماشينم را پارك كردم و خودم را به ساختمان روبه روي مجلس كه محل تحويل وسايل است، رساندم.

كيف و كوله و موبايلم را تحويل دادم و خودم و دوربينم را به ورودي مجلس رساندم. كارت خبرنگاري را به گيت ورودي دادم و كارت ورود به مجلس را گرفتم. بعد وارد مجلس شدم و به اتاق آقاي مطهري در طبقه ششم مجلس رفتم. كسي در اتاق نبود. روبه روي دفتر آقاي مطهري از دفتر آقاي عارف پرس وجو كردم. رييس دفتر آقاي عارف گفتند كه آقاي مطهري به دفتر بالا نمي آيند و در هيات رييسه هستند. آمدم پايين و كارت ورود را جلوي گيت گرفتم كه رد شوم.

كارت عمل نكرد. مسوولي سوال كرد كجا مي خواهي بروي. توضيح دادم. گفتند بايد نامه بگيري و بعد با نيروي آماده به دفتر آقاي مطهري بروي. براي گرفتن نيروي آماده هم بايد از اداره اخبار نامه بگيري و بعد نامه را ببري حراست. اگر تاييد شد، بعد نامه را بياوري به حراست فيزيكي و نيروي آماده بگيري و بروي دفتر هيات رييسه. باري بعد از يك ساعت بالا و پايين كردن حدود ساعت يك و بيست دقيقه: رسيديم پشت در اتاق آقاي مطهري و در نهايت ساعت يك و نيم وارد اتاق شديم. مصاحبه شروع شد و من مترصد زماني مناسب براي عكاسي روبه روي آقاي مطهري نشسته بودم. نيم ساعتي از زمان مصاحبه مي گذشت كه آقاي مطهري نگاهم كردند و گفتند «لطفا به من نگاه نكنيد، تمركزم را از دست مي دهم» در آن لحظه نمي دانستم چه بايد بگويم.

گفتم چشم و از روي صندلي بلند شدم و تا آخر مصاحبه نشستم و به ديوار نگاه كردم. از آن روزخودم را بابت شغلم ملامت مي كنم و از شما چه پنهان پيش خودم مي گويم اين چه شغل نكبتي است كه يك روزت را كلا براي كاري مي گذاري و اين همه بالا و پايين مي كني و آخرش هم نه عكس درست و درماني توليد مي شود. نه شانت به عنوان يك انسان رعايت مي شود و از آنجايي كه به عنوان عكاس و خبرنگار مطبوعه اي مامور به توليد محتواي بصري شدي حتي نمي داني كه الان بايد جواب درخوري به مصاحبه شونده بدهي يا سكوت كني. اما نكته اي كه باعث شد بعد از چند هفته كلنجاراين يادداشت را بنويسم چيز ديگري است. ساعت نه صبح ديروز براي انجام مصاحبه با آقاي علي جنتي به دفتري حوالي خيابان جردن رفتم.

در روزنامه ها رسم بر اين است كه عكاس و خبرنگار همزمان با هم كارشان را انجام مي دهند و هيچ كدام در كار ديگري دخالت و كارشكني نمي كنند. مصاحبه ما حدود يك ساعتي طول كشيد و من در حين مصاحبه عكس هاي مورد نظرم را گرفتم و منتظر بودم تا سوال آخر تمام شود و موقع خداحافظي و وقتي كه سوژه از صندلي بلند مي شود عكس هاي ويژه تري بگيرم. ظاهرا سوالي كه خبرنگار ما پرسيد جوابش «آف د ريكورد» بود. آقاي جنتي به ريكوردر اشاره كردند و خواستند كه خاموش شود. خبرنگار هم خاموش كرد و منتظر بود كه جواب را بشنود. چند لحظه اي سكوت اتاق را فرا گرفته بود كه آقاي جنتي رو به من پرسيدند كه شما عكس هاي تان را گرفتيد؟

گفتم بله. فرمودند پس لطفا بفرماييد بيرون تا من ادامه صحبت را بگويم. راستش را بخواهيد آنجا خنده ام گرفت و خداحافظي كردم و آمدم بيرون. اما از آنجا كه آمدم بيرون پيش خودم گفتم ما كه هر دو از يك روزنامه آمده بوديم و من حتي يك كلمه هم حرف نزده بودم و ظاهر غريبي هم نداشتم كه بخواهند من را قضاوت كنند. بر چه اساس به خبرنگار اطمينان كردند و به من نه. بعد هم اگر اينقدر سر مگو بود اصلا چرا بايد مي گفتند و...