عصرایران؛ احسان محمدی- تیم ملی ژاپن موفق شد به دور دوم جام جهانی راه پیدا کند. آنها در حالی که با سنگال، کلمبیا و لهستان، سه تیم از سه قاره مختلف هم گروه بودند با یک پیروزی 2-1 مقابل کلمبیا، تساوی 2-2 مقابل سنگال و شکست 1-0 مقابل لهستان به لطف کارت زرد کمتر به جمع 16 تیم خوشبخت جام جهانی پیوستند.

آنها اولین تیم آسیایی شدند که توانست یک تیم از آمریکای جنوبی را شکست دهد و حالا با صعود به جمع بزرگان آبروداری کردند. تیم ملی کره جنوبی هم با حذف آلمان عملاً این تیم را همراه خود به اعماق کشید و غرق کرد. اما واکنش ها به این درخشش در ایران چطور بود؟ چرا برخی در چنین مواقعی دست به رقیق سازی موفقیت تیم های آسیایی می زنند یا تلاش می کنند مصادیقی پیدا کنند که به هر ضرب و زوری شده آنها را به زیر بکشیم تا شاید خودمان بالاتر و بهتر دیده شویم؟

ژاپن علیرغم شکست یک گله مقابل لهستان، به جای حمله، در دقایق پایانی توپ را در زمین خود نگه داشت و با پاسکاری های مکرر کوشید نتیجه شکست را حفظ کند، همین موضوع دستاویز نقدهای بی رحمانه ای شده است. واقعاً انتظار داشتید ژاپن دست به بازی انتحاری بزند، گل بخورد و حذف شود؟ یا می گویند پیروزی ژاپن بر کلمبیا به خاطر ده نفره بودن حریف بود. انتظار داشتید چون حریف به خاطر خطای مسلم اخراج شده، ژاپنی ها حمله نکنند و بازنده شوند؟!

جام جهانی 2002 که کره و ژاپن میزبان بودند تیم ملی ما در عین شایستگی صعود نکرد. دانشجو بودم و در کرج از کنار پاساژی رد می شدم که صدای هیاهوی مردم با شعار «آسیا، آسیا!» را شنیدم. کره جنوبی موفق شده بود ایتالیا را شکست دهد. در دیداری که هنوز هم محل مناقشه است و می گویند آن جام جهانی را مداخله داورها به سود کره از اعتبار انداخت. اما هنوز هم آن «آسیا، آسیا» در گوشم زنده است. انگار آن جمعیت همین که می دیدند یک تیم آسیایی دارد حریف قدر اروپایی را از دور خارج می کند خوشحال بودند. ما نبودیم و یک تیم دیگر داشت از اعتبار آسیا دفاع می کرد.

نمایش خوب سه تیم ایران، کره جنوبی و ژاپن در جام جهانی کلیشه «آسیایی های توریست» را پاک کرد. برای بسیاری از تیم های بزرگ حاضر در جام جهانی، آسیایی های کاکائوی روی کیک هستند. برای همین وقتی در قرعه کشی یک تیم آسیایی با آنها هم گروه می شود شادمان می شوند و سه امتیاز را برای خودشان کنار می گذارند و به تعداد گل زده شان فکر می کنند. حتی مهاجمان شان هم به آقای گل شدن فکر می کنند.

اما امسال کلیشه ترک برداشت. ژاپن نماینده امریکای جنوبی را شکست داد، کره جنوبی قهرمان جهان را به زیر کشید، ایران توانست قهرمان آفریفا را شکست دهد، قهرمان اروپا را به نفس نفس بیندازد و اسپانیای بزرگ را هم آزار داد و حتی عربستان هم توانست مصر را شکست دهد. این نتایج در چرخاندن چشم ها به سمت قاره ای که عموماً با فوتبال شناخته نمی شود موثر بود و از آن خوش‌حال باشیم.

ژاپنی ها کیک موفقیت شان را با ما شریک نمی شوند همان طور که ما ذره ای از این کیک را به آنها تعارف نکردیم اما از موفقیت کسانی که برای پیروزی تلاش کرده اند، برنامه ریخته اند و شجاعانه مبارزه کرده اند خوشحال شویم. این موفقیت پاداش برنامه ریزی است نه محصول اتفاق. حسادت در هر سطح و شکل نکوهیده است. به جای لوث کردن موفقیت دیگران، به تلاش خودمان اضافه کنیم.

ژاپنی ها ضرب المثلی دارند که می گوید؛ اگر می خوای جای رئیست را بگیری او را به بالا هل بده نه پایین!

به زبان ساده تر یعنی به او کمک کند که موفق تر شود، آن وقت صندلی دیگری فتح می کند و تو صندلی او را می گیری اما اگر او را زیر بکشی، برای فتح صندلی تو دشمنت می شود.

شاید در ورزش هل دادن رقیب به بالا معنا نداشته باشد اما حسادت از آن بی معناتر است. ژاپنی ها سالهاست برنامه ریزی درستی انجام داده اند و در فوتبال ملی و باشگاهی از ما پیش افتاده اند، رنکینگ فیفا را مثال نزنیم، بر اساس این رنکینگ به هیچ‌کس جام نمی دهند و هیچ تیمی را به جام جهانی نمی فرستند، ژاپن از ما فوتبال بهتر و منظم‌تری به نمایش می گذارد و به پیش می‌رود. چارۀ کار، حسادت و لوث کردن موفقیت آنها نیست، چاره، تلاش برای بهتر شده است.