مشکلات بزرگ انسان‌های راست‌قامت، هنگامی به وجود آمد که براثر تغییرات اقلیمی، محیط اطراف آن‌ها به بیابان تبدیل شد. در این زمان به علت عدم تمایل آن‌ها به سفر و تلاش برای یافتن بهترین منابع ممکن، زمانی که رودخانه‌هایی که در سراسر منطقه جریان داشتند خشک شدند، آن‌ها نتوانستند به منابع نادر و کمیاب آب، ‌دست پیدا کنند.

یافته‌های جدید باستان شناسان نشان می‌دهد انسان‌های راست‌قامت یا هوموارکتوس به نسبت سایر نژادهای انسانی تنبل‌تر بوده و در پی تغییرات اقلیمی و خشک شدن منابع آب قادر به بقا نبوده و منقرض شدند.

به گزارش سیناپرس، یافته‌های جدید پژوهشگران دانشگاه ملی استرالیا بر پایه کاوش‌های باستان‌شناسی انجام‌شده در شبه‌جزیره عربستان نشان می‌دهد که انسان‌های راست‌قامت یا هوموارکتوس حداقل انرژی را برای تلاش جهت شکار و ساخت ابزار به کار می‌بردند درحالی‌که سایر گونه‌های انسانی معمولاً برای بقا و ابزارسازی تلاش زیادی می‌کردند.

در حقیقت یافته‌های جدید دانشمندان نشان می‌دهد استراتژی انسان‌های راست‌قامت، کمترین تلاش برای ابزارسازی و جمع‌آوری منابع بوده است درحالی‌که انسان‌های نئاندرتال و هوموساپینس (انسان هوشمند) برای ابزارسازی و شکار از کوهستان‌ها صعود کرده و نهایت سعی خود را برای به دست آوردن مواد اولیه مرغوب به کار می‌بستند.

انسان‌های راست‌قامت از این حیث بسیار خاص و جالب‌توجه محسوب می‌شوند زیرا آن‌ها برای تمامی نیازهای خود از یک نوع ابزار خاص استفاده می‌کردند و ابزارهای آن‌ها متنوع نبود. سری شیپتون (Ceri Shipton) سرپرست این گروه تحقیقاتی در این رابطه اعلام کرد: «یافته‌های به‌دست‌آمده از محوطه باستانی سفاق واقع در ۲۰۰ کیلومتری غرب شهر ریاض، نشان می‌دهد که هوموارکتوس های برای جمع‌آوری غذا به منابع نزدیک منطقه زندگی خود اکتفا کرده و تمایلی به طی مسافت‌های طولانی برای یافتن منابع جدید غذایی نداشتند. آن‌ها حتی برای ابزارسازی نیز از سنگ‌های نزدیک به سکونتگاه خود استفاده می‌کردند. آن‌ها از منابع جدید و بهتر در اطرافشان خبر داشتند اما تنبلی به آن‌ها اجازه استفاده از این منابع را نداده و درنتیجه به منابع دورتر توجهی نمی‌کردند.»

آن‌ها همچنین در فناوری‌های ساخت ابزارهای سنگی، بسیار محافظه‌کار و فاقد نوآوری بودند این موضوع باعث شد تا پس از تغییرات اقلیمی محیطی که در محل زندگی آن‌ها رخ داد، بازهم تلاش کنند از همان ابزارهای قدیمی استفاده کنند که این موضوع سبب شد تا آن‌ها قادر به استفاده از ابزارهای مناسب و دارای کارآئی نباشند.

دکتر شیپتون در این رابطه گفت: به نظر می‌رسد که آن‌ها قادر به سازگاری با محیط نبوده‌اند و زمانی که محیط‌زیست تغییر کرده و شرایط برای آن‌ها بسیار دشوار شده و منابع آب خشک شد، آن‌ها قادر به تاب آوردن نبوده و منقرض شدند. هوموارکتوس ها برای یافتن منابع جدید تنها چند ساعت و شاید یک روز یا بیشتر پیش می‌رفتند، درحالی‌که هوموساپینس ها و نئاندرتال ها در مسافت‌هایی طولانی مانند مهاجرت فصلی برای جستجوی منابع جدید اقدام می‌کردند.

انسان‌های راست‌قامت یکی از گونه‌های منقرض‌شده انسانی هستند که برای نخستین بار در قاره آفریقا ظاهرشده و سپس به برخی از مناطق آسیا ازجمله آسیای شرقی مهاجرت می‌کنند. این انسان‌ها نخستین گونه انسانی هستند که دارای ستون فقرات قائم بوده و این موضوع تحولی بزرگ در تکامل انسان محسوب می‌شود. قدیمی‌ترین فسیل انسان‌های راست‌قامت در حدود یک میلیون و نهصد هزار سال قدمت داشته و نشانه‌هایی از زندگی و حضور این‌گونه انسانی تا حدود بیست و هفت هزار سال پیش نیز به‌دست‌آمده است. بقایای این انسان در مناطقی مانند جاوه و پکن نیز به‌دست‌آمده است. بقایای فسیلی نشان می‌دهد که این انسان در سراسر آفریقا می‌زیسته و از ابزارهای سنگی استفاده می‌کرده است.

انسان پکن یکی از نمونه‌های انسان راست‌قامت محسوب می‌شود که در حدود ششصد و هشتاد هزار تا هفتصد و هشتاد هزار سال پیش در منطقه‌ای که امروزه پکن نام دارد، زندگی می‌کرده است.

شرح کامل این یافته‌ها و نتایج به‌دست‌آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی PLOS One منتشرشده و در اختیار کارشناسان قرار دارد.