این که اکران فیلم با چراغ های روشن سالن دانشکده علوم پایه دانشگاه اراک توهین به افراد داخل سالن است یا ماهم دخیل هستیم؟ به این برمی گردد که کجای کشتی نشسته باشیم و چه کسی دارد بدنه کشتی را سوراخ می کند.

عصر ایران؛ روح الله صالحی- در مواجه با اتفاق های عجیب و غریب این چند سال اخیر که در مدیریت کشور می افتد و تعدادشان کم هم نیست؛ بیش از پیش به افتتاح دفتر نمایندگی موسسه رکورد های گینس احتیاج پیدا کرده ایم.

هر خبری که مخابره می شود حس می کنیم این باید خودش باشد. اوج منحنی تصمیمات عجیب و غریب؛ اما فردایش، روز از نو و روزی از نو، انگار یک حس می گوید کسر شأن است اگر رکورد قبلی شکسته نشود. باز پاشنه در به همان منوال شگفت سازی مخاطب ها می چرخد.

قاعده دیدن فیلم در سالن های سینما یا حتی دیدن نمایش در پلاتو ها و آمفی تئاتر ها بر همه روشن است: «باید سالن اکران فیلم تاریک باشد.» به همین سادگی، اما این جا قاعده ها برای نقض کردن ساخته شده اند.

فیلم سینمایی «دارکوب» ساخته بهروز شعیبی در دانشگاه اراک با چراغ های روشن سالن اجتماعات اکران شد. تصاویر آن قدر واضح است که کمی بعد تحت عنوان«شانتاژ رسانه ای» تکذیب شود. تصاویر نشان می دهد استقبال دانشجوها هم بد نبوده و همه چیز خوب و خوش انجام شده و جای نگرانی ندارد.

مسوولان دانشگاه اراک دلیل روشن نگه داشتن چراغ‌ها را «حضور هم زمان آقایان و خانم‌ها در سالن» عنوان کردند. اتفاقی که چند سال پیش در جشنواره بین المللی موسیقی فجر هم افتاد و حین اجرای گروه احسان خواجه امیری چراغ های سالن خاموش نشد.

انگار جریان مخالف حضور زنان در ورزشگاه؛ نرم و بی صدا مسری می شود و حالا باید کمپین جلوگیری از خاموش کردن چراغ سالن های سینما را بیندازیم.

مهم ترین دلیل در مخالفت با حضور زنان در ورزشگاه را «منقلب شدن حین ایستادن کنار جنس مخالف» می گویند. حالا مستتر شده آن در پس «حضور هم زمان خانم ها و آقایان» می توان دید.

یکی از شگردها تکرار بیش از حد است و وقتی یک پدیده به تکرار برسد کلیشه ای به نظر می آید و رفته رفته خود افراد بی تفاوت و حتی گارد دفاعی اتخاذ می کنند.

جدای از این که روشن بودن چراغ های سالن اکران فیلم ،تأثیر منفی بر کیفیت اکران فیلم می گذارد. بیشتر ناراحتی و نگرانی از نگاه جنسیتی است که نمی خواهد زن ها بیشتر از این در معادلات اجتماعی حضور داشته باشند. در خاموش بودن سالن چه اتفاقی قرار است بیفتد که در روشنی نخواهد افتاد؟

بحث بر سر کوهنوردی رفتن زن ها با اجازه ولی نیست که بشود جک و طنزش را ساخت و ساعتی به آن خندید. بحث بر سر آسیب رساندن به روان شخصیتی مخاطبان یک فیلم است.

ماهیت پخش و اکران فیلم با تاریکی سالن و چیستی نور و سایه و... معنا پیدا می کند. در تمام این سال ها به صورت نانوشته، همه آموخته اند که در سالن های آمفی تئاتر و اجتماعات این چنینی، یک سمت برای زن هاست و سمت دیگر برای مردها، این نشان می دهد در کنار هم بودن را آموخته ایم.

جریان ورود زن ها به ورزشگاه با اهرم تهدید فیفا در حال حل و فصل شدن است. اما اگر این شکل اکران فیلم یا اجرای عمومی نمایش بدون خواست فنی کارگردان، با چراغ روشن اتفاق بیفتد. کدام مرجع حقوقی دفاع خواهد کرد که حرفش خریدار داشته باشد؟

شبیه فشار دادن دُمل که چند روز بعد به شکلی دیگر بیرون خواهد زد. ماهم در حال ماست مالی مباحث هستیم بی این که کسی بگوید:« نگران نباشید» و ما نگرانی را ساعت 9 شب بگذاریم دم در و تمام؛ هر روز یک اتفاق عجیب نمی گذارد دهان از تعجب باز مانده ما، بابت اتفاق قبلی بسته شود؛بعدی از راه می رسد.

در تصاویر ثبت شده مراسم ، استقبال خوبی شده است و دقیقا نگرانی این جاست، چرا دانشجویی که باید یک گام پیش تر از جامعه برای احقاق حقوق شهروندی ایستاده باشد، حاضر شده است شکل نا معقول و نا متعارف اکران فیلم دارکوب را بپذیرد؟ اتفاقا بابتش از جیب هزینه کرده است و مجانی نبوده که بگوییم این به آن در...

دانشجویان ما وقتی یاد نگرفته باشند برای داشتن جامعه ای با سه آیتم رفاه،رضایت و معنا چگونه باید مسیر مطالبات عمومی را سامان بدهد، باید نگران شد.

نگران آموختن های این چنینی و به کار بستن در فردا روز که جایی و وقتی دیگر سکان مدیریت را به دست او بدهند و اولین کاری که بکند این است که بگوید : « چراغ ها خاموش نکنید»