تیمی که قریب به نیم قرن است رنگ فینال جام ملت‌ها را ندیده است با مجموعه‌ای از ستاره‌های خوش‌تراش از این پتانسیل برخوردار است که بتواند ایرانیان را به یک لبخند تمام عیار مهمان کند.

عصرایران؛ احسان محمدی- یک تساوی بدون گل، صدرنشینی در جدول، امکان رویارویی با یک تیم رتبه سوم گروه‌های دیگر، سه بازی بدون گل‌خورده، سه ترکیب تقریباً متفاوت در سه دیدار و رو نشدن تاکتیک اصلی ایران و یورش به سمت فتح جام ملت‌ها و ... مجموعه‌ای از تحسین‌هایی است که دیشب نثار کارلوس کی‌روش و تیم‌ملی ایران شد.

ایران در سومین دیدارش مقابل عراق با یک بازی کنترل‌شده به تساوی بدون گل مقابل عراق رضایت داد. دیداری که بسیاری از هواداران فوتبال در ایران آن را «انتقامی» تصور می کردند یک بازی کسل‌کننده بود که نشان می‌داد کی‌روش بازی چهارسال پیش را ملاک قرار نداده و فقط دنبال کسب صدرنشینی در جدول است. امری که شاید به مذاق هواداران پرشور خوش نیاید اما استراتژی درستی است.

در این دیدار به ویژه در نیمه‌دوم عملاً ایران در محوطه جریمه حریف دست به کار خاصی نزد، خطاهای پرتعداد، انداختن بازی تیم حریف از ریتم و کنترل بازیکنان کلیدی "کاتانچگ باعث شد که برخی از منتقدان زبان به گله باز کنند که چرا با همان سبکی که در جام جهانی مقابل اسپانیا و پرتغال بازی کردیم باید مقابل عراق ظاهر می‌شدیم و این سبک بازی با روح فوتبال ایرانی که پرطروات است جور در نمی‌آید.

با آنکه ایران به عنوان تیم اول صعود کرد اما هنوز جدال منتقدان با کی روش ادامه دارد و البته او هم از زبان گزنده‌اش به خوبی بهره می‌گیرد. امروز ساعاتی بعد از سوت پایان "روشن ایرماتوف"، سرمربی تیم ملی ایران که گفته می شود با کلمبیا به توافق رسیده است حتی وزیر ورزش را مقابل رهبری قرار داد و گفت بعد از پیام تبریک رهبری، وزارت ورزش علیه من شد و خواسته وزیر این است که من نمانم!
حاشیه‌ای تازه برای تیمی که این روزها بیش از هر زمان دیگری به آرامش نیاز دارد. تیمی که قریب به نیم قرن است رنگ فینال جام ملت‌ها را ندیده است با مجموعه‌ای از ستاره‌های خوش‌تراش از این پتانسیل برخوردار است که بتواند ایرانیان را به یک لبخند تمام عیار مهمان کند. مردمی که قامت شان زیر فشارهای خردکننده اقتصادی تا شده است.

از امروز دوباره به این آرامش شعله زده می‌شود، باز هم شیفتگان و منتقدان کی‌روش برای شلیک به همدیگر به سنگرهایشان می روند و یادشان می‌رود که دیشب دوشادوش هم برای ایران فریاد می‌زدیم و هزار افسوس که در این کشور تا چه اندازه شکاف‌ها زیاد شده است و از هم دور شده ایم که حتی اکسیر فوتبال هم نه تنها وحدت نمی‌بخشد که از هم دورترمان می کند.

از امروز دوباره بازی «کی از اول شروع کرد» آغاز می‌شود و هر کس می‌کوشد ثابت کند که کی روش، وزیر یا برانکو مقصر است، حتی عده ای دست به خودزنی می زنند که تقصیر ما ایرانی هاست که قدر نمی دانیم و حق مان است که بی کس بمانیم و ... تخریب‌ها و خودزنی‌هایی که هیچ سودی ندارد، دستکم به حال تیمی که انگار نافش را با بی‌قراری بریده‌اند!