ابنزر بایرز، جامعه شناس مشهور آمریکایی، پسر الکساندرز بایرز صنعتگر بود. اِبِن در دوران جوانی خود استعداد امیدوارکننده‌ای در ورزش نشان داد و در مسابقات گلف آماتور ایالات متحده در سال ۱۹۰۲ و ۱۹۰۳ مقام دوم را کسب کرد و در سال ۱۹۰۶ قهرمان شد. او سرانجام رئیس شرکت آهن و فولاد پدرش شد، و در عین حال تا اواخر چهل سالگی ورزش را ادامه می‌داد.

اِبِن بار‌ها برای تماشای مسابقات در سراسر ایالات‌متحده سفر کرد. او در سال ۱۹۲۷ در حال بازگشت با قطار بود که از تخت بالایی افتاد و دستش آسیب دید. او با وجود بهترین پزشکان و مربیان شخصی، دائما از دردی شکایت می‌کرد که روی بازی‌هایش تاثیر می‌گذاشت. او به توصیه یک پزشک پیتسبورگی شروع به نوشیدن «Radithor» کرد، دارویی که حاوی عنصر رادیواکتیو رادیوم بود!

رادیتور را ویلیام جی‌. ای. بیلی (William J. A. Bailey)، دانشجوی اخراجی دانشگاه هاوارد اختراع کرد که به دروغ ادعا می‌کرد داروساز است. بیلی رادیتور را به عنوان یک محرک متابولیک و داروی تقویت جنسی تبلیغ می‌کرد. او ادعا می‌کرد که انفجارهای رادیواکتیو انرژی آزادشده از اتم‌های رادیوم، اندام‌های داخلی بدن مثل آدرنال و تیروئید را تحریک می‌کند و سرعت بهبود بیماری‌های مختلف مثل سردرد، دیابت، کم خونی، یبوست، آسم و... را افزایش می‌دهد. رادیتور در بطری‌های ۱۵ گرمی فروخته می‌شد و هر بطری حاوی رادیوم ۲۲۸ و ۲۲۶ محلول در آب مقطر بود. یک جعبه ۲۴تایی از این بطری‌ها ۳۰ دلار قیمت داشت.

اِبِن در سه سال بعد، مقدار زیادی رادیتور مصرف کرد چون معتقد بود به بازی‌هایش کمک می‌کند. او به ۵۰ سالگی نزدیک می‌شد و منطقی است که تا حد زیادی توانش را از دست داده بود.

بایرز به طور میانگین سه بطری در روز مصرف می‌کرد. او اوایل احساس نیرو و انرژی می‌کرد و به دوستانش هم این دارو را پیشنهاد کرد، حتی برای آن‌ها ارسال می‌کرد. اما این نوشیدنی به تدریج اثر جادویی خود را از دست داد. وزن اِبِن کاهش یافت، دچار سردرد‌های شدید می‌شد و دندان‌هایش یکی پس از دیگری افتادند.

دکتر جوزف مانینگ اشتاینر، متخصص اشعه ایکس که چند زن جوان را دیده بود که در حال کار با رادیوم مسموم شده بودند، علائم بیماری بایرز را مسمومیت رادیوم اعلام کرد. فورا درخواست بررسی رادیتور صورت گرفت. در سال ۱۹۳۱، کمیسیون تجارت فدرال از بایرز خواست تا درباره تجربه خود شهادت دهد، اما او بیمارتر از آن بود که بتواند سفر کند، بنابراین کمیسیون وکیلی فرستاد تا با او در خانه‌اش مصاحبه کند.

وکیل، بایرز را در شرایط مهلکی یافت و او را این گونه توصیف کرد: «از نظر سنی جوان و از نظر ذهنی هوشیار بود، او به سختی می‌توانست حرف بزند. سرش باندپیچی شده بود. دو عمل جراحی پیاپی را پشت سر گذاشته بود که در آن کل فک بالایی، به جز دو دندان جلو، و بیشتر فک پایینش را برداشته بودند. همه بافت استخوانی باقی‌مانده بدنش به تدریج در حال از هم‌پاشی بود و حفره‌هایی در جمجمه‌اش ایجاد شده بود.»

بایرز شش ماه بعد به طرز بدی درگذشت. کالبدشکافی نشان داد که تنها شش دندان او باقی مانده بوده، هر دو فک او پوسیده بودند، مغزش ورم کرده بود، کلیه هایش از کار افتاده بود، در استخوان‌هایش ۳۶ میکروگرم رادیوم وجود داشت. ۱۰ میکروگرم رادیوم برای انسان کشنده است.

مرگ بایرز تبلیغات گسترده‌ای به راه انداخت که مردم را از خطرات ناشی از مسمومیت رادیوم آگاه می‌کرد. اما هنوز افراد زیادی به قدرت شفابخش رادیوم اعتقاد داشتند. پزشک بایرز، دکتر مویار که رادیتور را برای او تجویز کرده بود، با جدیت ارتباط رادیوم با مرگ او را انکار می‌کرد و می‌گفت: «در میان بیمارانم حتی یک مرگ هم بر اثر درمان رادیوم نداشته ام. من همان‌قدر آب رادیوم مصرف می‌کنم که آقای بایرز مصرف می‌کرد و اکنون ۵۱ سال دارم و سالم و فعالم.. من معتقدم که آب رادیوم جایگاه خاصی در درمان برخی بیماری‌ها دارد و من در صورت لزوم آن را تجویز می‌کنم.»

مرگ بایرز برخی افراد را متقاعد نکرد، اما باعث شد کمیسیون تجارت فدرال وارد عمل شود. در دسامبر همان سال، دستور توقف فعالیت شرکت ویلیام بیلی و تولید رادیتور داده شد. بیلی هرگز به خاطر مرگ بایرز محاکمه نشد و به درمان‌های قلابی خود ادامه داد. او در سال ۱۹۳۷ قرص‌های حاوی جلبک دریایی می‌فروخت که ادعا می‌کرد ۳۲ بیماری را درمان می‌کند. یکی دیگر از درمان‌های او شامل پوشیدن یک قطعه حاوی رادیوم رادیواکتیو بود. او فروش زیادی داشت و مرد ثروتمندی درگذشت.