اين هواپيماي رهگير به گونه اي طراحي شد كه بتواند موشك هاي تعبيه شده در قسمت دماغه را به سوي مجموعه بمب افكن هاي دشمن شليك كند. گفتني است كه قرار بود هواپيماي مذكور يكبار مصرف باشد!

عصرایران؛ مجله تصويري سلاح- روزهاي پاياني جنگ جهاني دوم بود كه آخرين تلاش نازي ها براي مقابله با هجوم بمب افكن هاي آمريكايي به آلمان، در آسمان ظاهر شد و بي درنگ نيز سقوط كرد! Natter به معناي "سبزه مار" در قالب پروژه اي شامل يك هواپيماي رهگير با هزينه ساخت پايين و روند توليد آسان معرفي شد كه قرار بود به موتور راكت مجهز باشد. اما از جايي كه زمان بندي اين برنامه به هيچ وجه مناسب نبود و همچنين طراحي Natter نيز بسيار عجيب و غريب محسوب مي شد، محصول مورد نظر نتوانست تاثير قابل توجهي بر نتيجه اجتناب ناپذير جنگ بگذارد.

در سال 1944، آلمان از بمباران هاي سنگين و ممتد متفقين در عذاب بود. علاوه بر اين، پرنده هاي نظامي آمريكا و انگلستان با هدف گيري سراسر شهر، كارخانه ها، واحدهاي تامين انرژي و همچنين مراكز استقرار نيروهاي نظامی، برلين را از هر نظر فلج كرده بودند.

البته كمبود خلبانان حرفه اي و آموزش ديده، سوخت و هواپيماهاي مناسب نيز در اين ناتواني بي تاثير نبودند. در اين ميان چه كاري از دست Natter ساخته بود؟ اين هواپيماي رهگير به گونه اي طراحي شد كه بتواند موشك هاي تعبيه شده در قسمت دماغه را به سوي مجموعه بمب افكن هاي دشمن شليك كند. گفتني است كه قرار بود هواپيماي مذكور يكبار مصرف باشد. بدين مفهوم كه هر پرنده تنها يك مرتبه در عمليات مربوطه شركت مي كرد و خلبان هم با استفاده از چتر نجات خود را به سطح زمين مي رساند. قطعاتي از بقاياي به دست آمده نيز براي استفاده مجدد در آينده ذخيره مي شدند.

از جمله ديگر الزامات مطرح در طراحي Natter مي توان به راه اندازي عمودي اشاره كرد. اما برتري مسئله برخاست به صورت عمودي براي نازي ها چه بود؟ آنها به دنبال راهي بودند تا خسارات ناشي از بمباران ها را كاهش دهند و فرودگاه هايي كه طول زيادي داشتند، هدف آسان تري براي نيروهاي متفقين به شمار مي رفتند. حال Natter با امكان راه اندازي عمودي از هر مكاني مانند جنگل و كوهستان، مي توانست دشمنان را گمراه سازد و قابليت پيش بيني شرايط را از آنها سلب كند. از طرفي با توجه به كمبود شديد منابع و عدم دسترسي به تجهيزات مورد نياز در سال 1945 در آلمان، هواپيماي رهگير نام برده فاقد امكانات متعدد و حتي يك سري موارد متداول مانند بدنه فلزي بود!

در ادامه به كار گيري تركيب چوب و موتور راكت، توانست چالش هاي عنوان شده را دور بزند. با اين وجود هيچ كس در صورت ارائه نمونه اي جايگزين، تمايلي به استفاده از Natter نداشت. به جز اين، چندي پيش نيز گفته شد كه زمان معرفي هواپيماي رهگير فوق به اندازه اي دير بود كه ديگر به قول معروف كار از كار گذشته و Natter قادر به اثرگذاري چنداني براي جبهه نازي ها نبود.

نگاهي دقيق تر به Natter

در سال 1943، برتري هوايي لوفت‌وافه (نيروي هوايي آلمان نازي) توسط نيروهاي متفقين به چالش كشيده شد و به همين دليل آلمان ها خود را نيازمند خلاقيت هاي راديكال به منظور خروج از بحران ايجاد شده مي ديدند. سامانه هاي موشكي سطح به هوا براي مقابله با بمب افكن هاي استراتژيك متفقين اميدوار كننده به نظر مي رسيدند و از اين رو پروژه هاي مختلفي كليد خورد. اما مشكلات گوناگون در ارتباط با هدايت پذيري اين سامانه ها، كارايي عملياتي تمام برنامه هاي پيشنهادي را محدود كرده بودند. اينگونه بود كه طراحي يك سيستم موشكي با قابليت استقرار خلبان و امكان شليك راكت از فاصله اي نزديك به هدف، در قالب راه حلي نهايي اعلام شد. بدين ترتيب تاييدهاي اوليه براي ساخت يك هواپيماي رهگير ساده و فعال در زمينه دفاع نقطه اي از لوفت‌وافه در اوايل سال 1944 گرفته شد. در ابتدا قرار بود كه از 19 راكت R4M با كاليبر 55 ميلي متر به عنوان سيستم تسليحاتي Natter استفاده شود. اما در ادامه 28 راكت R4M يا انواع بزرگتر هنشل Hs 297 با كاليبر 73 ميلي متر پيشنهاد داده شدند.

طبق يك طرح پيشنهادي در ماه اوت سال 1944، Natter مجهز به دماغه اي از جنس بتن بود. اما اين طرح در نمونه هاي بعدي به طور كلي حذف شد. كمپاني سازنده يعني Bachem صراحتا اعلام كرد كه Natter يك سلاح انتحاري نيست و تلاش هاي بيشتري براي افزايش ايمني خلبان صورت خواهد گرفت. با اين حال خطرات احتمالي متعدد كه مستقيما جان خلبان اين هواپيما را تهديد مي كرد، منجر شد تا نام Natter در بسياري از منابع به عنوان "كاردستي خودكشي" برده شود. گفتني است كه هيچ يك از 150 فروند هواپيماي مورد سفارش اس اس و همچنين 50 فروند لوفت‌وافه تا پايان جنگ تحويل داده نشدند.

خلبان Natter وظيفه نسبتا ساده اي بر عهده داشت و به همين دليل برخورداري وي از مهارت بالا جز اولويت هاي مد نظر محسوب نمي شد: هدف گيري هواپيماي دشمن و شليك مهمات خود متشكل از راكت هاي متعدد به سوي آن. در حالي كه دماغه این مجموعه يكبار مصرف محسوب می شد، خلبان و قسمتي از بدنه Natter كه محتوي موتور راكت بود نيز هر كدام با استفاده از چترهاي نجات مجزا فرود مي آمدند. تنها آزمايش پرواز با برخاست عمودي در تاريخ 1 مارس سال 1945، به مرگ خلبان منجر شد.