نسل هوشنگ ظریف را می توان نسل طلایی موسیقی ایرانی دانست آنها بودند که با حضورشان در ارکسترهای مختلف در رادیو و تلویزیون، موسیقی اصیل ایرانی را اشاعه دادند.

عصر ایران؛ سحر طاعتی _ هوشنگ ظریف نوازنده چیره دست تار و معلم پرآوازه موسیقی ایرانی از دنیا رفت و برای همیشه صدای افسانه ای تار او در گوش مردمان ایران زمین ماندگار شد . نوای تاری که با زخمه های سرانگشتان او لحن دیگری به خود گرفته و امضای ظریف تارنواز ایران را دارد.

مردی که تمام عمرش را صرف تعلیم و تربیت شاگردانش کرد و همیشه حضوری پررنگ در محافل موسیقی داشت متاسفانه در انزوا و گوشه گیری که طی سالهای گذشته نصیبش شده بود از میان ما رفت.

هوشنگ ظریف که زاده 16 آذر 1317 در تهران بود در دوران تحصیلش در عرصه موسیقی از محضر استادان بنامی چون موسی خان معروفی، روح‌الله خالقی، جواد معروفی و حسین تهرانی بهرمند شد و ردیف موسیقی ایرانی را از علی اکبر شهنازی آموخت و همین اندوخته موسیقایی اش سبب شد در طول 17 سال تدریسش در هنرستان موسیقی شاگردانی چون حسین علیزاده،داریوش طلایی، ارشد طهماسبی و حمید متبسم تربیت کند که هر کدام امروزه سکاندار سبکی از تار نوازی ایران هستند.

این شاگردان که امروزه خود جزء بزرگان موسیقی ایران محسوب می شوند میراث دار تار نوازی هوشنگ ظریفی هستند که سالها برای اشاعه موسیقی ایرانی به سراسر جهان سفر کرد تا مردمان دیگر کشورها را با تار و موسیقی ردیف دستگاهی ایران آشنا کند. در واقع او نه تنها یک معلم بلکه مبلغ موسیقی ایرانی بود.

نسل هوشنگ ظریف را می توان نسل طلایی موسیقی ایرانی دانست آنها بودند که با حضورشان در ارکسترهای مختلف در رادیو و تلویزیون، موسیقی اصیل ایرانی را اشاعه دادند و آثار ماندگار موسیقی ایران را خلق کردند.

هوشنگ ظریف و فرامرز پایور علاوه بر اجراهای متعددشان در رادیو و تلویزیون در همراهی با هم کنسرتهای بیشماری را در خارج از کشور برگزار کردند که بسیار هم موفق بودند چرا که در آن دهها ایرانیان مقیم خارج نشین به نسبت امروز کمتر بودند و بیشتر مخاطبین این کنسرتها اروپاییها و آمریکاییهایی بودند که تمایل به شناخت موسیقی ایرانی داشتند. البته این علاقه و شور غیرایرانی ها فقط معطوف به تماشای کنسرتها نمی شد چرا که هوشنگ ظریف که عنوان معلمی با نام او پیوند خورده در دوره ای حدود سالهای 1973 با سفر به شهرهای مختلف آمریکا در بخش های موسیقی دانشگاههای معتبر این کشور به اجرای برنامه‌های آموزشی موسیقی سنتی و ملی ایران پرداخت و دانشجویان موسیقی از نزدیک با موسیقی او آشنا شدند.

با این اقدام هوشنگ ظریف را می توان معلم موسیقی ایرانی در دنیا دانست که عمرش را در هر برهه ای وقف آموزش کرده است.

در کنار فعالیتهای اجرایی و آموزش نمی توان از نقش هوشنگ ظریف در شوراهای موسیقی چشم پوشی کرد به خصوص این اواخر که او نقش پررنگی در شورای جشنواره موسیقی جوان داشت که به نوعی تنها جشنواره آکادمیک موسیقی ایران محسوب می شود.

در واقع جشنواره جوان آخرین حضور فعالانه هوشنگ ظریف در عرصه اجرایی بود و از آن به بعد با پیشرفت بیماری و شروع آلزایمر دیگر توانی برای بزرگمرد تارنوازی ایران باقی نگذاشت تا اینکه او در حالی این دنیا را ترک کرد که دیگر یادش نمی آمد روزگارانی با تارنوازی اش همگان را محصور خود کرده وآثاری برجای گذاشته که نسل های اینده موسیقی ایران، مفتخر به داشتن آنها خواهند بود.