عصر ایران؛ مهرداد خدیر- وقتی تنها 5 روز از سال تازه گذشته چگونه می‌توان کسی را به عنوان «چهرۀ سال» معرفی کرد؟

به یاد نظر‌سنجی یکی از پایگاه‌های خبری می‌افتم که در اواخر اسفند سال کهنه از مخاطبان خود خواسته بود دربارۀ مهم‌ترین اتفاق 1398 نظر دهند و یکی از کاربران نوشته بود: بگذارید این چند روز پایانی سال هم بگذرد. شاید اتفاق مهم تری رُخ داد!

آری، دنیا پر از اتفاقات غیر قابل پیش بینی است و این سیب مدام چرخ می‌خورد.

اما بگذارید در همین هفتۀ نخست سال و فارغ از هر اتفاقی که بعدتر رخ دهد چهرۀ سال را انتخاب کنیم چرا که این چهره دارد با ما حرف می‌زند.

صورت کبود خانم دکتر «نیلوفر نِیسی» احساسات مخاطبان را در فضای مجازی برانگیخته است.

ویروس‌شناسِ آزمایشگاه تشخیص ویروس کرونا در شهر اهواز که روزهاست دارد سخت کار می‌کند و اثر ماسک و کبودی‌های روی صورت و نگاه خسته‌اش گویاتر از هر توضیح دیگر و سخن بیشتری است.

«نیلوفر نیسی» اما تنها یک نمونه است چرا که در نقاط دیگر ایران نیز پزشکان و پرستاران و کادر درمانی و متخصصان آزمایشگاهی و خصوصا زنان و دختران شاغل در این حرفه، تصاویر ماندگاری از خود بر جای گذاشته‌اند.

البته منظور از تصویر این نیست که در مقابل دوربین‌اند که اگر هم باشند با ماسک بر صورت قابل شناسایی نیستند و این خانم هم ماسک را بالا زده تا صورت کبود او با ما سخن بگوید.

شاید تا اگر حوصله مان سر رفته، اگر از این خانه‌نشینی کلافه شده‌ایم و اگر هوس مسافرت به سرمان زده یا اگر گمان می‌کنیم داستان آن قدرها هم جدی نیست به خودمان بیاییم.

اگر اوقات‌مان را با تماشای فیلم و سریال یا خواندن کتاب و گوش دادن به موسیقی یا بازی با بچه‌ها و البته خواب، سپری می‌کنیم و تنها مشکل، خانه‌ماندن است و بیم وضعیت کسب و کارها (که این هم متوجه صاحبان اندوخته نیست) بدانیم زنانی و دخترانی و البته مردانی در بیمارستان‌ها و آزمایشگاه‌ها از بام تا شام با این ویروس سر می‌کنند و در گذران این روزهاشان از فیلم و کتاب و موسیقی و گپ در فضای مجازی و گشت وگذار در شبکه های اجتماعی خبری نیست.

دکتر نیلوفر نیسی را در همین آغاز سال به عنوان چهرۀ سال معرفی می‌کنیم چرا که پس از این و تا پایان قصۀ «کرونا» هم هر فداکاری دیگری که شکل بگیرد از همین جنس است و او را می توان یک نماد دانست و تا اهمیت بخش سلامت چه در نظام بودجه ریزی و چه در کادر اداری را هم یادآور شویم.

تنها هم این زن نیست. شمار زنانی که اکنون نجات جان مردان و زنان این سرزمین در دستان آنهاست کم نیستند و در جای جای ایران معنا و مفهومی دیگر به خدمات پزشکی داده اند.

چهرۀ سال را در همین آغاز سال معرفی می کنیم. با این امید که بلای کرونا هر چه زودتر دور شود و تصویر بعدی صورتی بدون کبودی با چشم هایی پرفروغ تر و دوری از هر خستگی باشد...

نیلوفر، از نمادهای ایران باستان است یا همان لوتوس که در سرستون های تخت جمشید نیز نقش بسته است. گُلی که در محیط های آبی رشد می‌کند و نماد تن‌درستی و روشنایی است و رنگ‌های مختلفی دارد و مشهورترین گونه هم «نیلوفر آبی» است که به «نیلوفر کبود» نیز- شهرت دارد.

تنها کاری که از ما برمی آید همین است که گل نیلوفری- نیلوفر آبی یا کبود- به خانم دکتر نیلوفر نیسی تقدیم و آرزو کنیم هر چه زودتر به لطف فداکاری کادر علمی و درمانی و با همکاری مردم از این تاریکی جهان‌گستر راهی به سوی نور و روشنایی گشوده شود. همچون گل نیلوفر که در محیطی می روید که گیاهان دیگر تاب رویش و ماندن در آن ندارند.