بازیگرانی چون صدیقه کیان‌فر در سینما و تلویزیون یک نعمت اند علی‌الخصوص برای فیلم‌سازان، چون یک نقش کوتاه یا فرعی اما مهم دارند ولی به خوبی و درستی اجرا می‌کنند.

عصر ایران ؛ نهال موسوی - خبر این است: «صدیقه کیان‌فر درگذشت» شاید اگر فقط این خبر را بشنوید همان لحظه متوجه نشوید که چه کسی درگذشته است و بپرسید کی بود؟ اما اگر یک عکس از او را ببینیم سریع یادمان می‌آید و در خاطرات تصویری ذهن‌مان برای خود جایگاهی داردچون او را در بسیاری از فیلم و سریال‌ها در نقش "مادر" یا "مادربزرگ" دیده‌ایم.

صدیقه کیان‌فر بیش از 60 سال در زمینه‌های مختلف هنرهای نمایشی فعالیت داشت، از رادیو شروع کرد اما به رادیو محدود نماند و از او در تئاتر، تلویزیون، سینما، دوبله و ... آثار زیادی برجامانده است که در آنها نقش آفرینی کرده است.

از آن دست بازیگران بود که شاید هیچ‌گاه نقش اصلی نداشت و همواره در نقش‌های فرعی ظاهر شداما با بسیاری از کارگردانان مطرح و حرفه‌ای سینمای ایران در قالب فیلم یا سریال همکاری داشت. فیلم‌سازانی چون‌: داریوش مهرجویی، مرضیه برومند، اصغر فرهادی، شاپور قریب، مسعود جعفری جوزانی، مهدی صباغ زاده، یدالله صمدی، حسن فتحی، ابوالحسن داوودی و ...

بازیگرانی چون صدیقه کیان‌فر در سینما و تلویزیون یک نعمت‌اند علی الخصوص برای فیلم‌سازان، چون یک نقش کوتاه یا فرعی اما مهم دارند که باید به خوبی و درستی اجرا شود ولی معمولا کارگردان‌ها از آن بخش خیال‌شان آسوده است و وقت و انرژی را در بخش‌های دیگر به کار می‌گیرد، چون کسی که آن نقش را ایفا می‌کند چنان حرفه‌ای و توانمند کار خود را انجام می دهد که جای هیچ نگرانی باقی نمی‌ماند.

خانم کیان‌فر را در بسیاری از فیلم و سریال‌ها در نقش مادر یا مادربزرگ دیده‌ایم اگرچه مانند مادران معروف و مطرح سینمای ایران هیچ گاه یک نقش کلیدی یا اصلی بر عهده نداشت. مادرانی با نقش آفرینی بازیگرانی چون رقیۀ چهره آزاد، حمیده خیرآبادی، پروین‌دخت یزدانیان، جمیلۀ شیخی و گلاب آدینه.

اما هر جا که بوده به گواه آثاری که دیده‌ایم همواره در نقشی که داشته استاندارد قابل قبولی ارائه داشته و بازیگر توانایی بوده است. اتفاق جالب توجه این که در سال‌های اخیر در 2 تئاتر به کارگردانی «سوسن پرور» بازی داشت و اتفاقا با وجود سن بالا بسیار هم خوش درخشید. هایلایت (۱۳۹۶) و "داری داری داری داری یا نداری؟" (۱۳۹۷)

تنها نکته‌ای که باید به آن اشاره کرد این است که بازیگرانی چون صدیقه کیان‌فر که سنی از آنها گذشته و در دوران بازنشستگی‌اند غالبا به دلیل بیکاری و نداشتن پیشنهاد بازیگری به نوعی افسرگی و ناراحتی دچار می‌شوند و زبان به گله و شکوه می‌گشایند. از این رو جا دارد نهادی چون خانه سینما، وزارت ارشاد، صداوسیما، کانون بازنشستگان یا هر نهاد مرتبط و علاقه مند دیگر چاره‌ای برای این هنرمندان پیش کسوت بیندیشند.

مثلا اگر باشگاهی داشته باشند تا به بهانه‌های مختلف این هنرمندان را دور هم جمع کند یا به مسافرت‌ و تورهای کوتاه مدت، شهرگردی و ... ببرد یا هر هفته یک روز گرد آیند و هربار از یکی از آنها تقدیر شود. چنین برنامه‌هایی قطعا به لحاظ روحی و روانی نقش به سزایی در زندگی آنها خواهد داشت.

مشکل این عزیزان آن نیست که بیمه داشته باشند یا حقوق بازنشستگی (چون قطعا دارند) و اگر آنها را در بهترین آسایشگاه‌های سال‌مندان و ... هم بگذاریم باز برای آنها کفایت نمی‌کند.

این هنرمندان به دلیل شکل زندگی که داشته‌اند همواره مورد توجه بوده‌اند. در کوچه، بازار، رستوران، قنادی، بقالی و ... هر جا که قدم می‌گذاشتند آنها را می‌شناختند و به شکل ویژه‌تری با آنها برخورد می شده است. به همین خاطر وقتی که کسی از آنها سراغی نگیرد و یا کاری نداشته باشند احساس پوچی یا بی اهمیتی می‌کنند و دل‌شان می‌شکند.

البته بیشتر ناراحت می‌شوند و عمق تنهایی و ناراحتی روحی شان بیشتر است. به همین دلیل اتفاقا باید برای آنها بیشتر به فکر بود و راه حل و چاره‌های در خور اندیشید.

اگرچه انگار خانه سینما بیشتر درگیر این است که چه کسی رئیس باشد یا وزارت ارشاد و صداوسیما هم دل مشغول این که... بگذریم...