هر دم از این باغ بری می‌رسد!/ تازه‌تر از تازه‌تری می‌رسد! درحالی‌که در سراسر جهان طنزآوران را بسیار گرامی می‌دارند و درحالی‌که حتی در کشورهای جهان‌سوم مثل همسایه ما، کشور جمهوري آذربایجان، برای مزید افتخار کشورشان مجسمه‌های بزرگ مدیران و سردبیران روزنامه‌های طنزآمیز ایرانی را می‌سازند و در کشورشان نصب می‌کنند، هفته گذشته با کمال تأسف جنازه شادروان حسن توفیق، مدیر روزنامه نیم‌قرنی توفیق را به دستور شورای شهر تهران در قطعه نام‌آوران در یک‌سوم یک قبر دفن کردند! آیا بزرگان این سرزمین پهناور حق ندارند حتی در «یک متر در دو متر» خاک وطنشان بیارامند؟...

آیا سهمشان از خاک وطن فقط «یک متر در 30 سانتی‌متر» است؟...
قطعه نام‌آوران متعلق به شهر تهران است و نحوه دفن نام‌آوران در آن را شورای شهر تهران تعیین می‌کند.
هفته گذشته در اعتراض به این عمل به شورای شهر تهران نوشتم: «خواهشمند است برای رفع این ناروایی دستور فرمایید آرامگاه مستقلی به ایشان اختصاص داده شود، چون در صورت عدم موافقت مجبور خواهیم بود به احترام برادرم، جنازه ایشان را به آرامگاهی مستقل، در جایی دیگر منتقل گردانیم. تا انجام یکی از این دو کار مستدعی است دستور عاجل صادر فرمایید از دفن جنازه دیگری بر روی جنازه شادروان حسن توفیق خودداری نمایند».

متأسفانه نه‌تنها به این نامه جوابی ندادند و به این تقاضا وقعی ننهادند، بلکه: سریعا نفر سومی را هم روی ایشان دفن کردند!

علاوه‌بر همه این ناروایی‌ها، امروز غمگنانه خبردار شدم در قطعه‌های نام‌آوران و هنرمندان فقط به برادر من و خانواده او بی‌حرمتی نشده است. مسئولان بهشت زهرا سنگ مزار دکتر مهرداد بهار، استاد فقید ایران باستان، پسر شادروان ملک‌‌الشعرای بهار، شاعر بزرگ معاصر ایران را هم کنده و دور انداخته‌اند و بدون کسب اجازه و حتی اطلاع خانواده بهار، کس دیگری را روی ایشان دفن کرده‌اند!... دردآورتر اینکه اصلا با دفن مرحوم دکتر «مهرداد بهار» قطعه هنرمندان افتتاح شده است!

تأسف‌بارتر اینکه امروز آگاه شدم این بی‌حرمتی‌ها فقط در مورد برادرم و دکتر بهار انجام نشده، بلکه در قطعه نام‌آوران و هنرمندان در یک‌ساله اخیر بسیاری از بزرگان، ادیبان، استادان، هنرمندان و قهرمانان ورزشی افتخارآفرین را در گورهای چندنفره دفن کرده‌اند. این عمل نه‌تنها خلاف اخلاق بلکه خلاف قانون هم هست. در هیچ‌جای دنیا روی جنازه هیچ‌کس بدون وصیت متوفی یا اجازه ورثه‌اش جنازه کس دیگری را دفن نمی‌کنند.

گورستان جایگاهی بسیار محترم و توهین به گور هر کس گناهی بزرگ است، چه رسد به بی‌حرمتی به مزار نام‌آوران و هنرمندان یک کشور. احترام چنین مکان‌ها و شأن چنان بزرگانی را که در آنجا آرمیده‌اند همیشه باید حفظ کرد. مقامات هر کشوری وظیفه پاسداری از حرمت مزار مشاهیر آن کشور را برعهده دارند نه عمل خلاف آن را.

آیا فرهنگ و ادب و هنر این سرزمین تا این حد برای گروهی بی‌ارج و بدون قدر شده است؟...
آیا به نظر شورای شهر تهران این‌چنین است رسم بزرگداشت نام‌آوران و هنرمندان ایران؟...
شورای شهر تهران چگونه بی‌حرمتی به نام‌آوران و هنرمندان در «قطعه نام‌آوران و هنرمندان» را توجیه می‌کند؟...