عصرایران؛ مصطفی داننده- این یادداشت به دو نکته اجتماعی و یک مسئله سیاسی خواهد پرداخت. نکاتی که نمی‌شود از کنار آن به سادگی گذشت. مسائلی که نشان می‌دهد ما یک جامعه غیرعادی هستیم.

نکته اول:

روزگار مردم در سی‌سخت استان کهگیلویه و بویراحمد سخت می‌گذرد. بعد از زلزله در سرمای زمستان، اوضاع زندگی آنها عادی نیست و مشکلات بسیاری را تحمل می‌کنند. شاهدان عینی می‌گویند اکثر خانه‌ها باید بازسازی شوند.

حدود نیمی از جمعیت 8 هزار نفری این شهر، بی‌خانمان شده‌اند و جا و مکانی برای زندگی ندارند. به نظر می‌رسد به این زودی‌ها هم صاحب خانه جدید نشوند.

آنگونه مردم سی سخت روایت می‌کنند اوضاع امداد رسانی اصلا خوب نیست و برخی از خانواده‌ها چادر تحویل نگرفتند و سقف زندگی‌شان آسمان است.

کاش سی‌سخت هم بخشی از تهران بود تا با یک اتفاق مثلا بوی بد یا آلودگی هوا یا حتی خرابی خیابان‌ها، صدای همه از جمله مسئولین و ما خبرنگارها در می‌آمد.

واقعا باید یک سوزن به خودمان بزنیم که چرا در مورد مشکلات استان‌های دیگر ساکتیم و بی‌توجهیم و در مورد بحران‌هایی که در پایتخت اتفاق می‌افتد، صدایی بلند داریم.

نکته دوم:

هر روز مسئولان از شخص رییس جمهور و وزیر بهداشت تا اعضای ستاد ملی مبارزه با کرونا از قرمز شدن وضعیت کرونایی کشور می‌گویند و اینکه کرونای جهش یافته بیخ گوش ماست. بعد می‌بینم که به راحتی مجوز برگزاری نمایشگاه گردشگری داده می‌شود و مردم به این نمایشگاه هجوم می‌برند.

عکس‌هایی که از افتتاحیه نمایشگاه گردشگری منتشر شده است، یک آغوش بزرگ برای بغل کردن کرونای جهش یافته است. اگر واقعا شرایط کشور در کرونا بحرانی است، چرا به این نمایشگاه مجوز داده شده است؟ آیا واقعا برگزاری این نمایشگاه الزامی بود؟ اگر برگزار نمی‌شد، کاوشگر ناسا نمی‌توانست در مریخ کار خود را به درستی انجام دهد؟

وقتی به مردم می‌گویید مراعات کنند و سفر نروند، حداقل خودتان هم اینگونه مجوز ندهید که بعد ما نپرسیم، قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروس را؟

نکته سوم:

اصول‌گرایان به شدت در حال خارج کردن رقبای انتخاباتی قبل از آغاز رقابت هستند. آنها می‌گویند فلانی که رد صلاحیت است، بهمانی که رای ندارد، پسر فلانی که رجل سیاسی نیست و .... همه اینها به این دلیل است که جریان اصول‌گرا دوست ندارد، رویایی که برای خود ساخته است، به راحتی توسط دیگران خراب شود.

رویایی که در سال 76 و 92 هم ساخته شده بود اما توسط سید محمد خاتمی و حسن روحانی، ویران شد. آنها دوست ندارند دوباره این رویا به کابوس تبدیل شود. به خاطر همین همه تلاش خود را می‌کنند درانتخابات 1400 فقط خودشان باشند و از بین راست‌گرایان یکی به کرسی ریاست جمهوری برسد.

شاید به خاطر همین است که دوست ندارند در دولت روحانی مذاکره‌ و توافقی میان ایران و آمریکا اتفاق بیفتد.