آن‌ها باید این هزینه را بپیردارند و قانون باید به‌شکل مشخص عنوان کند هرکس خواست وارد سیاست شود دیگر حق برگشت به پادگان را ندارد، نه این‌که اول استعفا بدهند و بعد از این‌که رای نیاورد به جایگاه قبلی خودش برگردد.

امروز اکثر نظامی‌هایی که برای انتخابات اعلام آمادگی کردند مانند آقای دهقان، رضایی، محمد تا همین یک ماه گذشته در لباس نظامی بودند و جامعه این را نمی‌پذیرد. معتقدم که نیرو‌های نظامی هیچ شانسی در انتخابات ندارند و تکرار شکست‌های قبلی را برای این چهره‌ها شاهد خواهیم بود.

به گزارش صبح ما هرچه به خرداد ماه نزدیک‌تر می‌شویم حدس و گمان‌ها برای حضور چهره‌های سیاسی در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ بیشتر می‌شود. با این وجود به‌نظر می‌رسد نظامی‌ها چندان منتظر ائتلاف‌ها و بررسی بیشتر نماندند و باعجله نام خودشان را به‌عنوان کاندیدای این انتخابات بر سر زبان‌ها انداختند. این درحالی‌ست که برخی از آن‌ها اگرچه درهمین چندماه گذشته لباس نظامی‌گری بر تن داشتند اما تصمیم گرفتند با استعفاهای پرمناقشه کت و شلوار به تن کنند و وارد عرصه سیاست شوند. البته در دوره‌های قبلی هم برخی از چهره‌های منتسب به سپاه بودند که وارد عرصه انتخابات شدند اما افزایش تعداد آن‌ها در انتخابات پیش‌رو سبب تعجب کارشناسان شده طوری‌که برخی از آن‌ها معتقدند یک نوع بی‌تدبیری صورت گرفته است.

در همین‌باره غلامعلی رجایی، فعال سیاسی، در واکنش به حضور نظامی‌ها در انتخابات ریاست جمهوری به صبح ما گفت: «ورود نظامی‌ها به عرصه سیاسی ورود و اقدام پخته‌ای نیست. معتقدم در این مسئله یک مقدارد بی‌تدبیری دارد صورت می‌گیرد. حوزه‌ی نظامی‌گری و سیاست در دنیا یک موضوع تعریف شده است و هرکدام پیچیدگی و ویژگی‌های خاص خودش را دارد.»

او با انتقاد به این مسئله در خطاب به مردان پادگان گفت: «حوزه سیاست در ایران عقیم نبوده که از پادگان مردان نظامی بیایند و آن را اداره کنند. این اتفاق انگار به‌آن معناست که ما بعد از چهار دهه حزب و حزب‌بازی و تحزب در ایران شکست خورده‌ایم یاکه ما بلد نیستیم نیروهای سیاسی کارآمدی را تربیت کنیم و از پادگان‌ها آدم برای ساختمان پاستور دعوت می‌کنیم. بنابراین در ماجرای ورود نظامیان به عرصه سیاسی این ضعف اول است و هرکس باید سر جای خودش باشد.»

با این وجود گروهی معتقدند جدا از آسیب‌هایی که ورود چهره‌های نظامی در انتخابات به ساحت سیاست وارد می‌کند، همین مسئله سبب خدشه‌دار شدن نظامی‌ها و انسجام آن‌ها می‌شود. رجایی معتقد است آن‌ها بعد از شکست احتمالی در انتخابات باید بدون دستاوردی به پادگان برگردند و این هزینه سنگینی است که باید پرداخت کنند. به‌گفته این چهره سیاسی «باید پرسید این اقدام آن‌ها چه توجیهی دارد، چراکه این افراد معمولاً در عرصه انتخابات شکست می‌خورند و مجدد به پادگان‌ها برمی‌گردند. آن‌ها باید این هزینه را بپیردارند و قانون باید به‌شکل مشخص عنوان کند هرکس خواست وارد سیاست شود دیگر حق برگشت به پادگان را ندارد، نه این‌که اول استعفا بدهند و بعد از این‌که رای نیاورد به جایگاه قبلی خودش برگردد.»

از طرفی دست رد چندباره مردم به سینه کاندیداهای نظامی در انتخابات‌های گذشته سبب شده که برخی آن را آسیبی برای وجه نیروهای مسلح بدانند.

غلامعلی رجایی با اشاره به‌همین مسئله به صبح ما گفت: «شکست این طیف از نیروها در زمین بازی انتخابات به‌ویژه این‌که برخی‌های‌شان سه بار از مردم جواب رد شنیده‌اند برای وجه نیروهای مسلح چیز خوبی نیست، این‌که نیروهای مسلح اجازه دهد افراد مارک دارشان بیایند در انتخابات کاندید شوند و از مردم جواب رد بگیرند و بدتر آن‌که این مسئله دائم تکرار شود، چنین شرایطی وجه خوبی برای نیروهای مسلح ندارد.»

حالا علیرغم همه توصیه‌ها برای عدم ورود نظامی‌ها به عرصه انتخابات به‌نظر می‌رسد در انتخابات پیش‌رو تعداد بیشتری از آن‌ها تمایل به نشستن بر صندلی ریاست جمهوری دارند.

رجایی با بیان این‌که «ذات سیاست قدرت و قدرت هم برای انسان شیرین است، و این علاقه به‌ کسب قدرت می‌تواند برای پاسخ به تمایلات درونی یا به انگیزه خدمت و آبادانی کشور باشد» در پاسخ به این پرسش که چرا تعداد احتمالی افرا نظامی برای انتخابات پیش‌رو افزایش پیدا کرده و آیا آن‌ها احتمال موفقیت در عرصه انتخابات را دارند عنوان کرد: «معتقدم در ایران هیچ شانسی برای گزینه نظامی در عرصه انتخابات متصور نیست، اگر به آقای قالیباف هم قبل‌تر اقبالی نشان داده شد، دلیل‌اش این بود که ایشان چندین سال شهردار تهران بودند و تقریباً کسی تصور یک فرمانده نظامی از ایشان نداشت، اما امروز اکثر نظامی‌هایی که برای انتخابات اعلام آمادگی کردند مانند آقای دهقان، رضایی، محمد تا همین یک ماه گذشته در لباس نظامی بودند و جامعه این را نمی‌پذیرد. معتقدم که نیرو‌های نظامی هیچ شانسی در انتخابات ندارند و تکرار شکست‌های قبلی را برای این چهره‌ها شاهد خواهیم بود. بی‌تدبیری هم این‌که پرتعداد ظاهر شدند و اکثراً هم از نیروهای سپاه هستند، قاعدتاً اگر سپاه هم نظری به حضور در اداره کشور داشت باید از میان این نیروهای پرتعداد که اعلام حضور کردند یک نفر را مشخص می‌کرد، البته درچنین شرایطی ممکن بود خود این نیروها از معرفی یک نفر تمکین نکنند. از طرفی این حضور پرتعداد به شرط تایید صلاحیت شدن سبب می‌شد که آن‌ها در جریان انتخابات یکدیگر را تخریب کنند و خودش نوعی آسیب است.»