چین، روسیه، ایران و چشم انداز افول آمریکا

نشریه انگلیسی "فایننشال تایمز" با انتشار مقاله ای تحت عنوان " چین، روسیه ، ایران و چشم انداز عقب نشینی آمریکا" مهم ترین معضل سیاست خارجی واشنگتن در حفظ تسلط هژمونیک خود بر جهان را مورد بررسی قرار داده است.

به گزارش عصرایران، در این مقاله آمده است:

جو بایدن فقط یک پیرمرد نیست. او همچنین نماینده یک ایده قدیمی است - ایده ای که به دهه 1940 باز می گردد.

رییس‌جمهوری آمریکا (بایدن) معتقد است که اگر آمریکا همچنان نقش پلیس جهان را بازی کند، ملت او و کل جهان امن‌تر هستند. او اخیرا استدلال کرد که: "رهبری آمریکا چیزی است که جهان را کنار هم نگه می‌دارد. اتحادهای آمریکایی چیزی است که ما، آمریکا را ایمن نگه می دارد. . . اگر از اوکراین دور شویم، اگر به اسراییل پشت کنیم، همه اینها را به خطر می اندازیم، کاری که ارزشش را ندارد."

دیدگاه جهانی که بایدن بیان کرد به پایان جنگ جهانی دوم بازمی گردد – زمانی که نخبگان آمریکایی به این نتیجه رسیدند که انزواطلبی دهه 1930 آمریکا به ظهور آلمان نازی و امپراتوری ژاپن کمک کرده است و نهاد امنیتی واشنگتن تصمیم گرفت که دیگر این اشتباه را مرتکب نشود.

از هری ترومن تا باراک اوباما، هر رییس جمهور ایالات متحده، سیاست خارجی خود را بر اساس شبکه ای از ائتلاف های جهانی - به ویژه ناتو و معاهده امنیتی ایالات متحده و ژاپن- استوار کرد. وقتی دونالد ترامپ به ریاست جمهوری رسید، تا حدی این اجماع را زیر پا گذاشت – با برخورد با متحدان کلیدی مانند آلمان و ژاپن به عنوان مفت خورهای ناسپاس.

اما بایدن پس از پیروزی در انتخابات 2020 آمریکا، دوباره آمریکا را به تنظیمات کارخانه بازگرداند و به رویکرد سنتی آمریکا بر اساس اتحاد بازگشت. اما این امکان وجود دارد که او آخرین رهبر ایالات متحده باشد که با تمام وجود از ایده آمریکا به عنوان "هژمون لیبرال" - اصطلاح آکادمیک پلیس جهان - استقبال می کند.

چشم انداز بازگشت ترامپ به کاخ سفید در سال آینده علامت سوال بزرگی را در مورد آینده رهبری جهانی آمریکا ایجاد می کند. او در اولین دوره ریاست جمهوری خود تا مرز خروج ایالات متحده از ناتو پیش رفت. در دوره دوم، او ممکن است از آن عبور کند. در واقع، اگر او رادیکال‌ترین نسخه ایدئولوژی "اول آمریکا" خود را در دوره دوم ریاست جمهوری خود نیز دنبال کند، ممکن است ترتیبات امنیتی در سه منطقه استراتژیک جهان شاهد یک گسست کامل باشد: مناطق اروپا، آسیای شمال شرقی و خلیج فارس.

در هر یک از این مناطق، آمریکا اکنون با یک رقیب فعال روبرو است که مشتاقانه خواهان خروج آمریکا از مناطق خود هستند. در اروپا، آن رقیب روسیه است. در آسیا چین و در خاورمیانه ایران است. روسیه به اوکراین حمله کرده است. چین پایگاه های نظامی در سراسر دریای چین جنوبی ساخته و تایوان را تهدید می کند و ایران از نیروهای نیابتی مانند حزب الله، حماس و حوثی ها در یمن برای به چالش کشیدن متحدان آمریکا در سراسر منطقه استفاده می کند.

اگر ایالات متحده به طور جدی تعهدات نظامی خود را در سراسر جهان کاهش دهد، چین، روسیه و ایران سعی خواهند کرد از خلاء قدرت ناشی از آن استفاده کنند. در این میان، سه کشور همکاری نزدیک تری با هم دارند. همه آنها مشتاقانه ایده "جهان چند قطبی" را ترویج می کنند - رمزی برای پایان دادن به هژمونی آمریکا.

در خود ایالات متحده، اجماع دو حزبی به نفع رهبری جهانی فعال به وضوح در حال شکست است. در سال 2016، سالی که ترامپ انتخاب شد، یک نظرسنجی نشان داد که 57 درصد از آمریکایی‌ها موافق بودند که ایالات متحده باید "به مشکلات داخلی خود برسد و اجازه دهد دیگران به بهترین شکل ممکن با مشکلات خود برخورد کنند."

ترامپ روند خروج آمریکا از افغانستان را آغاز کرد و بایدن آن را تکمیل کرد. اما بایدن بعدها از طریق حمایت از اوکراین و تایوان – و همچنین در واکنش به جنگ اسراییل و غزه - تلاش کرد تا رهبری جهانی ایالات متحده را احیا کند.

در مقابل، ترامپ و دیگر جمهوری‌خواهان برجسته، مانند ران دیسانتیس، علیه سیاست کمک به اوکراین موضعگیری کرده اند . جمهوری خواهان همچنان در حمایت خود از اسراییل ثابت قدم هستند. اما جناح چپ حزب دمکرات به طور فزاینده ای با این ایده مخالفت می کند. نظرسنجی ها نشان می دهد که مردم آمریکا به طور فزاینده ای نسبت به چین بدبین هستند. اما اینکه آیا این بدبینی را می توان به تمایل به جنگ با چین بر سر تایوان ترجمه کرد، جای سوال دارد.

محدودیت های عملی نیز وجود دارد. با افزایش تنش های امنیتی در سراسر جهان، ایالات متحده به طور فزاینده ای برای ایفای نقش پلیس در سه منطقه اصلی به طور همزمان مشکل پیدا می کند. یکی از دلایلی که دولت بایدن در تامین موشک‌های دوربرد برای اوکراین نسبتا خسیس بوده است، ممکن است این باشد که پنتاگون می‌خواهد بخشی از ذخایر خود را - در صورتی که برای تایوان مورد نیاز باشد، نگه دارد. افزایش مخارج دفاعی نیز ساده نیست، در زمانی که ایالات متحده کسری بودجه 5.7 درصد تولید ناخالص داخلی دارد و بدهی ملی آن به 123 درصد تولید ناخالص داخلی می رسد.

مدتهاست که دانشگاه های آمریکایی دنبال یک مکتب فکری جدید هستند مبنی بر اینکه ایالات متحده باید تعهدات نظامی خود را در خارج از کشور به طور جدی کاهش دهد. پروفسور "جان میرشایمر" و "استفان والت" استدلال کرده‌اند که وقتی صحبت از حفظ توازن قوا در اروپا، خاورمیانه و آسیا می‌شود، "واشنگتن باید مسئولیت ها را به قدرت‌های منطقه ای بسپارد."

اما مشکل اینجاست که قدرت‌های منطقه‌ای که آمریکا به آنها برای انجام این ماموریت دل بسته، برای کنترل جاه‌طلبی‌های منطقه‌ای روسیه، چین و ایران چندان مجهز نیستند. اتحاد ناتو بدون ایالات متحده در بهترین حالت ناکارآمد به نظر می رسد - و در بدترین حالت ممکن است سقوط کند و اسراییل و عربستان سعودی هم بدون قدرت ایالات متحده برای مهار ایران ناکافی به نظر می رسند.  ژاپن، کره جنوبی، فیلیپین و استرالیا هم با مشکلات مشابهی با چین در آسیا مواجه خواهند شد.

عواقب عقب نشینی آمریکا از رهبری جهانی احتمالا در نهایت در خود ایالات متحده احساس خواهد شد. اما همانطور که نسل پس از 1945 فهمید، حتی آمریکا نیز در نهایت با ظهور قدرت‌های غیردموکراتیک و توسعه‌طلب در اروپا، آسیا یا خاورمیانه تهدید می‌شود.

بیشتر بخوانید:

رهبر سابق حزب محافظه کار انگلیس: باید در مقابل محور چین و ایران و روسیه متحد شویم وگرنه فردا دیر است

بایدن پس از دیدار با رهبر چین: همچنان او را یک دیکتاتور می دانم

آمریکا: وارد رقابت تسلیحات هسته‌ای با روسیه و چین نخواهیم شد

رهبر جمهوریخواهان آمریکا: چین و روسیه و ایران محور شرارت جدید هستند

آمریکا: چین به روسیه برای دور زدن تحریم‌ها کمک می‌کند

تماشاخانه

دور از دسترس ترین نیایشگاه جهان / سفر به کلیسایی که در بالای کوه و جای عجیبی ساخته شده (فیلم)

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

فیلم های دیگر