آتش‌بس به وقتِ نسل‌کشی

"به اشغال پایان دهید. به آپارتاید پایان دهید. به استعمار شهرک‌نشینی پایان دهید تا خون‌های ریخته‌شده در غزه بی‌ثمر نباشد".

منبع: الجزیره
نویسنده: حیدر عید
تاریخ انتشار: 27 نوامبر 2023
مترجم: لیلا احمدی
➖➖➖➖➖➖➖➖➖

دربارۀ نویسنده: حیدر عید دانشیار ادبیاتِ پسااستعماری و پست‌مدرن در دانشگاه الاقصای غزه است. او به طور گسترده دربارۀ درگیری اعراب و اسرائیل نوشته است و مقالات زیادی در حوزۀ مطالعات فرهنگی، ادبیات پست‌مدرن و مواجهۀ اسرائیل-فلسطین در نشریات معتبر دارد. حیدر نویسندۀ کتاب‌های "پست‌مدرنیسمِ بین‌المللی: امکانات تفسیری نظریۀ انتقادی" و "مقابله با نکبت در فلسطین: دولتی برای همه" است.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖

عصر ایران - واقعیت تلخِ ما فلسطینیان غزه این است که تنها هستیم، اشغال شده‌ایم، در محاصره‌ایم و حتی از سوی کسانی که قرار بوده برادران و هم‌قطارانِ ما باشند، زائد و ناجور دیده می‌شویم. چهل و پنج روز کشتار وحشیانه جان بیش از چهارده هزار نفر از جمله بیش از شش هزار کودک و سه‌هزاروپانصد زن را گرفته است. دانشجویان، پزشکان، پرستاران، مغازه‌داران و جوانانی که خانواده‌هایشان آن‌ها را به جستجوی آب و غذا فرستاده‌ بودند، از دست رفته‌اند. بیش از هفت هزار نفر از جمله چهار هزار کودک مفقودند؛ خیلی‎‌هایشان جان سپرده‌ و زیر آوار خانه‌ها مدفون‌‌شده‌اند.

خیلی از مردم در بیمارستان‌های بمباران‌شده مجروح و کشته‌شده‌اند. معدود بیمارستان‌های باقی‌مانده‌ای که هنوز کار می‌کنند، نمی‌توانند با ده‌ها هزار زخمی کنار بیایند؛ زخمی‌هایی که به دلیل کمبود کارکنان و تجهیزات پزشکی از دست می‌روند. به‌زودی افراد بیشتری بر اثر بیماری، گرسنگی و سرمای زمستان تلف می‌شوند.

اسرائیل با هدف قرار دادن عمدیِ منازلِ غیرنظامیان، صدها خانواده را به طور کامل از فهرست جمعیت پاک کرده است. حدود 1.7 میلیون نفر آواره‌اند.

45 روز است که فلسطینیان تنها مانده‎اند، تا با حملۀ چهارمین ارتش قدرتمند جهان که دارای دویست سلاح هسته‌ای، صدها جت F-16، هلیکوپترهای تهاجمی، قایق‌های توپ‌دار، تانک‌های جنگی، خودروهای زرهی و صدها هزار سرباز و یگان ذخیره مواجه شوند.

فاجعۀ انسانی در غزه به حد غیرقابل تصوری رسیده و رژیم های عربی کاری جز محکوم‌کردنِ جنایات و صدور بیانیه‌های تقبیح و شرمساری انجام نداده‌اند.

در واقع رژیم‌های عربی از سال 1948 فلسطینی‌ها را ناامید کرده‌اند و مواضع رسمیِ اعراب تاکنون آمیزه‌ای از بزدلی و ریاکاری بوده است. آنها در 17 سال گذشته نتوانسته‌اند به محاصرۀ غزه پایان دهند و اکنون در پایان‌دادن به نسل‌کُشیِ اسرائیل ناکامند.

ما در غزه حیرت‌زده‌ایم که چگونه می‌توان در غیاب دموکراسی، محکومیت‌ها، تظاهرات خیابانی و بیانه‌های هشدار و شرمساری را به اقداماتی ملموس مبدل کرد؟ اعرابی که در چنبرۀ حاکمیت رژیم‌های اقتدارگرا و الیگارشی به سر می‌برند، چگونه می‌توانند از روش‌های مسالمت‌آمیز برای حل‌وفصل مشکل فلسطین استفاده کنند؟

خود را خسته می‌کنیم تا ابزارهای ممکن برای دستیابی به تغییرات سیاسی دموکراتیک را کشف کنیم؛ زیرا با وجود نسل‌کشی غزه و استقرار رژیم آپارتاید در سایر نواحیِ فلسطین، هیچ‌گونه راهکار عملی برای همبستگی اعراب با فلسطین نداریم.

دزموند توتو، فعال فقیدِ ضد آپارتاید در آفریقای جنوبی و اسقف انگلیکن، زمانی چنین گفت: "اگر در بی‌عدالتی‌ها بی‌طرف باشید، جانبِ ستمگر را گرفته‌اید."

اما در حملات وحشیانۀ اسرائیل به غزه در سال‌های 2009، 2012 و 2014 شاهد بودیم که سازمان ملل متحد، اتحادیۀ اروپا و کشورهای عربی بی‌طرف نبودند. آن‌ها در مورد جنایات اسرائیلی‌ها سکوت کردند. پیکرهای بی‌جانِ زنان و کودکان مجابشان نکرد که گامی بردارند و جانب اسرائیل را گرفتند.

این وضعیت دو انتخاب پیش‌روی فلسطینی‌های غزه قرار می‌دهد: مرگی ذلت‌بار با سپاس از قاتلان برای جرعه‌ای آب و لقمه‌ای نان یا مبارزه برای عزتِ امروزمان و سرافرازیِ نسل‌های آینده. پس از سال‌ها خودفریبی که بردگی در برابر اشغالگر را به تصویر می‌کشد، باید گزینۀ دوم را انتخاب کنیم.

اما جامعۀ بین‌الملل به جای این‌که مقاومت ما را به رسمیت بشناسد و آن را در چارچوب مبارزات چند‌دهه‌ایِ فلسطینیان برای آزادی از اشغال و آپارتاید قرار دهد، این مبارزه را به «درگیری» بین دو طرفِ «برابر» تقلیل می‌دهد.

آتش بس مداوم و ابتکار آتش‌بسِ طولانی‌مدت، بازتاب همین نگرش است. آن‌ها به‌هیچ‌وجه در نظر نمی‌گیرند که اسرائیل در جنگ با غزه، دو هدف روشن دارد: کشتار بیشترین تعداد ممکن فلسطینی‌ها با هدف ‌قرار‌ دادنِ غیرنظامیان فلسطینی و از بین بردنِ هرگونه امکان مقاومت برای بقا در این اردوگاه کار اجباری.

گویا جامعۀ بین‌الملل از فلسطینی‌ها می‌خواهد "رعایای خانگی" شوند و به خاطر امتیازات اندکی که اربابان سفید‌پوستشان به آنها روا می‌دارند، قدردان باشند؛ قدرانِ این هوای مسموم و هرچیزی که آن‌ها را به‌سختی زنده نگه می‌دارد. فلسطینی‌ها باید مرگِ تدریجی‌شان را بپذیرند و بدانند که این کشتار طبیعی و تقصیر خودشان است.

اما فلسطینیان غزه و سایر نواحی، تعهد و تضمینی نخواهند داد.

و براین‌اساس توافقی قابل پذیرش است که منجر به لغو فوری محاصره، بازگشایی گذرگاهِ رفح و سایر گذرگاه‌ها شود تا امکان انتقال غذا، سوخت، دارو و سایر ملزومات میسر گردد؛ توافقی که به اشغال و آپارتاید اسرائیل پایان دهد و حق بازگشت فلسطینیان به سرزمینشان را به رسمیت بشناسد.

بزرگ‌ترین نگرانی مردم فلسطین برمی‌گردد به «اربابان» اسرائیل، متحدان غربی‌ و سرسپردگان عرب. این نگرانی وادارمان می‌کند تا سقف خواسته‌های خود را بالا ببریم و خواستار مناقشه در چارچوب معاملۀ چندوجهیِ شهرک‌نشینیِ استعماری، اشغال، آپارتاید، و پاک‌سازی قومی باشیم.

7 اکتبر لحظه‌ای مهم در تاریخ فلسطین است. غزه و سایر نواحی فلسطین، رهبری می‌خواهند که شمایلی به عظمت این لحظه داشته باشد و بتواند اقدامات زیر را بی‌ فوت وقت انجام دهد:

1- قطع کاملِ هماهنگی امنیتی با اسرائیل

2- مراجعه به دادگاه کیفری بین‌المللی و شکایت از رهبران سیاسی و نظامی اسرائیل به دلیل جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت

3- بررسی همۀ توافقات امضاء‌شده با اسرائیل، به‌ویژه توافقنامۀ اسلو و پیمان‌های مرتبط

4- اعلام موضع صریح در مورد هر ابتکاری که نیاز به پایان فوری محاصره، بازگشایی همۀ گذرگاه‌ها و بازگرداندن آزادی کامل به مردم مظلوم فلسطین دارد.

هر گفت‌و‌گویی در باب تسهیلِ ماندگاری اسرائیل و مصالحه با ظالم، خیانت به شهدای غزه است. زمان آن فرا رسیده که به دور از «توافق موقت» و روی‌کاربودنِ دولت شبه بانتوستان (منطقه‌ای تحت سیطرۀ سیاست آپارتاید برای ساکنان سیاه‌پوست آفریقای جنوبی و آفریقای جنوب غربی که اکنون با عنوان نامیبیا شناخته می‌شود)، دم از سرسختی و پافشاری بر مواضع بزنیم و شعار روشنی سر دهیم: