شکستن اخلاق‌مدارانه کلیشه‌ها با زنان در «جوکر»

فصل جدید برنامه جوکر با حضور جمعی از بانوان بازیگر، تصویری متفاوت از طنز زنانه را به نمایش گذاشت. این برنامه با دیالوگ‌های هوشمندانه و موقعیت‌های کمدی خلاقانه، نشان داد که طنز زنانه می‌تواند به دور از کلیشه‌ها و حواشی، مخاطب پسند باشد.

کیانوش نورشاهی - اولین قسمت از فصل جدید «جوکر» با حضور بانوان، بالاخره منتشر شد. قسمت اول این رئالیتی شو با حضور رویا میرعلمی، سوسن پرور، گیتی قاسمی، متین ستوده، ژاله صامتی، الیکا عبدالرزاقی، نرگس محمدی و ناهید مسلمی به کارگردانی احسان علیخانی، قاب تازه‌ای را به تصویر کشید که پیش از آن، وجود نداشت.

شاید در برخی برنامه‌ها مثل خندوانه در قالب استندآپ کمدی و تک نفره، زنان را در قامت طنزپردازانی قهار دیده بودیم اما این اتفاق هیچ وقت به صورت یک رئالیتی‌شو که در آن جمعی از خانم‌ها بر سر لبخند به رقابت بپردازند، رخ نداده بود. شاید خلاء همین جریان بود که به واسطه چارچوب‌های کهنه به جا مانده از حضور زنان در چنین قالب‌های برنامه‌سازی، موجی از پیش‌داوری‌ها و تلاش برای ممانعت از پخش این برنامه به راه افتاد.

اما اولین قسمت منتشر شده در بحبوحه موجی که از آن گفته شد، یادآور این است که پیش‌داوری‌ها چقدر می‌توانند پرخطا باشند چرا که این «جوکر» حتی با فصل قبلی خود تفاوت‌هایی دارد.

یکی از مهم‌ترین وجوه تمایز این فصل با حضور خانم‌ها، شکل پیشروی برنامه و دیالوگ‌هایی است که بین شرکت‌کنندگان رد و بدل شد.

دیالوگ‌، شوخی و جنس طنزی که در این فصل مشاهده می‌کنیم، بر مبنای استعداد و حس شوخ طبعی هر مهمان است و خبری از تیکه‌های نامناسب و یا اروتیک نیست. باید گفت، شکلی از طنز پالایش شده را در طول این جوکر می‌بینیم که آن را با بقیه هم‌گروهی‌هایش متفاوت کرده است.

همه این‌ها در سایه اخلاق‌مداری و به دور از حواشی اتفاق می‌افتد، روندی که نشان می‌دهد، می‌شود به دور از جنجال‌ و حاشیه سراغ خلق قاب‌های تازه رفت.

در «جوکر بانوان» ترکیب خلاقانه‌ای از موقعیت‌های کمدی، دیالوگ‌های طنزآمیز و چالش‌های خاص با در نظر گرفتن اصولی کلی که باید به آن در ساخت هر اثری پرداخته شود، دست به دست هم داده تا اثری جالب توجه را شکل دهد.

«جوکر ۲» با حضور زنان می‌تواند آغازی باشد برای تغییر نگاه‌ها به کمیک‌هایی متفاوت و زنانه، ساختاری که پیش از آن به واسطه عدم شناخت کافی از چنین فضایی، کم‌تر برنامه‌سازی حاضر بود به سراغش برود و یا اصلاً مجوز پرداخت به آن اعطا می‌شد.

از همین رو این فصل تازه‌ای است که نشان می‌دهد باید از قالب‌های کلیشه‌ای بدون هراس از چارچوب‌هایی که نیازمند به روز شدن هستند، خارج شد و سراغ ساخت آثار نویی رفت که پیش‌تر مغفول واقع شده بود.