تغییر موضع فردوسی پور

عصر ایران ورزشی، هومان دوراندیش - عادل فردوسی پور که در برنامه نود هفته گذشته شمشیر را علیه محمد نصرتی و شیث رضایی از رو بسته بود، این هفته موضع مجازات طلبانه پیشین خود را تغییر داد و پس از بررسی ریشه های فرهنگی نابهنجاری های موجود در فوتبال ایران، خواستار عدم اعمال مجازات سنگین علیه نصرتی و شیث شد.

فردوسی پور نه تنها برا این نکته تاکید کرد که عمل زشت نصرتی در جریان بازی پرسپولیس – داماش، نخستین خطای اخلاقی وی بوده، بلکه در قبال شیث رضایی نیز موضعی محبت آمیز و رحمت جویانه اتخاذ کرد.

به عبارت دیگر، فردوسی پور حساب شیث و نصرتی را از یکدیگر جدا نکرد و پرهیز از مجازات سنگین شیث را نیز یادآور شد. فردوسی پور در حالی از ضرورت سخت نگرفتن با این دو بازیکن سخن می گفت که هفته گذشته در گفتگو با رئیس کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، از موضعی مجازات طلبانه، بر این نکته تاکید کرد که مبادا شما مجازاتی برای این دو بازیکن در نظر بگیرید و بعداً با تماس و سفارش، مجازات وضع شده ملغی شود ( نقل به مضمون ).

بدون تردید نحوه برخورد جدید فردوسی پور با تخلف شیث و نصرتی بسیار عقلانی تر و انسانی تر  از مواجهه هفته قبل وی با این مساله بود. فردوسی پور در برنامه نود هفته قبل به نوعی در خدمت اغراض سیاسی برنامه 20:30 قرار گرفته بود و ناآگاهانه پروژه ای را که20:30 کلید زده بود، دنبال می کرد.

احتمالاً او در هفته گذشته، در گفتگو با دوستان و همکاران و مخاطبان خود، از بازتاب های نه چندان مثبت نحوه رویکردش به رفتار شیث و نصرتی باخبر شده و به همین دلیل این هفته خط قرمز پررنگی بر موضع هفته قبل خود کشید.

 فردوسی پور نه  فقیهی متشرع است که از مشاهده یک " خلاف شرع " در عرصه عمومی، چنان برآشفته شود که بی وقفه و پیاپی بر طبل " ضرورت مجازات " بکوبد و نه مانند سازندگان برنامه 20:30، کارگزار جریان های قدرت است که بخواهد با پررنگ کردن تخلف دو بازیکن فوتبال، مسائل مهمتر جامعه را در به حاشیه افکار عمومی بفرستد.

 او در برنامه نود هفته گذشته، برای اولین بار موضعی " رسمی" اتخاذ کرد و همانند " مجری همسو  " سخن گفت؛ اما خوشبختانه، فردوسی پور عادل تر از آن بود که زمان زیادی در چنان موضعی باقی بماند و به عنوان " کارگزار ناخواسته و ناآگاه " جریان های قدرت عمل کند.

  در تلویزیونی که بخش عمده ای از مردم ایران آن را غیرمردمی می دانند، عادل فردوسی پور " صدای مردم " است. به دیگر سخن، او " نفوذی مردم " در " بنگاه بانگ و رنگ " صاحبان قدرت است. دریغ است که او عدالت و حریتش را، ولو ناخواسته، به پای اغراض سیاسی صاحبان قدرت بریزد.