بیکاری تلخ ترین واقعیت زندگی روزنامه نگاران است که حالا گریبان اهالی این سه روزنامه را گرفته است.شگفت اینکه جامعه رسانه ای ما کمتر از هر موضوعی به مسائل صنفی خودش واکنش نشان می دهد.

روح الله رجایی در خبر آنلاین نوشت ، همه ماجرا این است: «روزنامه خبر تعطیل شد و روزنامه های تهران امروز و تابناک هم در آستانه تعطیلی هستند.» همزمانی این سه خبر در سالی که به نام فرهنگ می شناسیمش و قرار است بر این حوزه تمرکز بیشتری داشته باشیم حتما خبر تلخی است.

تلخی افزون تر این که کشتی هر سه روزنامه به خاطر مشکلات مالی به گل نشسته است. وزارت ارشاد اعلام کرده تعطیلی روزنامه خبر به دلیل ناتوانی در تامین هزینه ها بوده.گردانندگان تهران امروز هم گفته اند دست شان به نخیلی که خرمای کاغذ دارد نمی رسد.روزنامه تابناک نیز حال و روز مشابهی دارد.

جای خالی روزنامه خبر که با تمرکز بر روی مسئولان، گروه های مرجع و نخبگان مخاطبانش را پیدا کرده بود حتما حس خواهد شد.«خبر» در مقایسه با دو روزنامه دیگر در مختصاتی متفاوت و با هویت مستقلی توانسته بود جای خالی پرداخت به سوژه های تحلیلی را پر کند.«مطبوعات توسعه» کاستی جدی در فضای رسانه ای کشور بود که «خبر» با توجه جدی به آن منتشر می شد.روزنامه خبر اگر چه با انتشار در 12 صفحه کم حجم بود،اما کیفیت قابل اعتنایی داشت.

تهران امروز نیز به عنوان یک رسانه موفق شهری و اجتماعی مخاطبان خوبی برای خودش دست و پا کرده بود. عدم انتشار تهران امروز که در ردیف روزنامه های موفق طبقه بندی می شود – یا می شد- حتما یک حسرت بزرگ برای جامعه رسانه ای است.

تابناک هم اگر چه وزن زیادی در مطبوعات ایران نداشت،اما به هر حال یک روزنامه بود.

چرا مطبوعات ما به دلیل مشکلات مالی توقف می شوند؟ آیا چون مردم ما دیگر روزنامه خوان نیستند؟ چون روزنامه نگارهای ما بلد نیستند مردم را روزنامه خوان کنند؟چون حمایت های مالی دولت از مطبوعات کافی یا صحیح نیست؟! هر چه باشد، هر چه هست با توقف انتشار این روزنامه ها، بدنه نحیف مطبوعات ما از اینی که هست هم لاغر تر می شود.

تیراژ این 3 روزنامه را از جمع تیراژ همه روزنامه های این حوزه که کم کنیم، نتیجه قابل اعتنا خواهد بود.

منهای همه اینها، مهم ترین نکته معیشت خبرنگاران این 3 روزنامه است که حالا بیکار شده یا در آستانه بی کاری قرار گرفته اند. آنها «نان و ماست» زندگی شان را از مسیر روزنامه نگاری تامین می کرده اند. روی همین حقوق های کم حساب کرده اند؛وام گرفته اند،ماشین خریده اند،اجاره خانه می دهند، ازدواج کرده اند و چرخ زندگی شان را به هر دشواری که بوده می چرخانده اند.

بیکاری تلخ ترین واقعیت زندگی روزنامه نگاران است که حالا گریبان اهالی این سه روزنامه را گرفته است. شگفت اینکه جامعه رسانه ای ما کمتر از هر موضوعی به مسائل صنفی خودش واکنش نشان می دهد.

خوشبختانه موسسه رسانه ای خبر این ظرفیت را دارد که تعدادی از نیروهای روزنامه خبر را در سایت خبرآنلاین به کار گیری و پشتیبانی کند.در مورد تهران امروز و تابناک هنوز می شود امیدوار بود که گردانندگان این روزنامه ها تلاش برای بقا را متوقف نکنند تا دست کم کمیت زندگی خبرنگاران شان لنگ نشود.

جایی از قول روزنامه نگاری به نام «چارلز کلایتون» خواندم: «روزنامه نگارها جایشان در بهشت است، زیرا در بهشت به دکترها نیازی نیست، برای اینکه کسی بیمار نمی شود. معمار و مهندس و متخصص و کارشناس های گوناگون هم احتیاج ندارد، کشیش و اهل کلیسا هم نمی خواهد چون کسی کار یا فکر بد نمی کند تا نیازمند موعظه و راهنمایی باشد. وجود بقیه اصناف هم لازم نخواهد بود چرا که همه چیز و تمام امکانات پیشاپیش آماده شده ، اما ساکنان شمال و جنوب و دیگر نواحی بهشت می خواهند بدانند که در هر گوشه چه اتقاقی روی می دهد... و اینجاست که اهمیت روزنامه نگار آشکار می شود.»