نه مسوولان سراغ قسمت سیاه نتیجه گیری کاروان می روند ونه برای رسانه هاجذابیتی دارد که افتضاح برخي از فدراسیون ها مثل جودو و فوتبال را بررسی کنند. فدراسیون هایی مانند فوتبال،وزنه برداری،ووشو و... نتایجی ضعیفي نسبت به دوره قبل و حتي پيش بيني ها گرفته اند. گرچه در ايام مسابقات فعلا از تیغ انتقادات در امان هستند.

عصرایران ؛ مهدی شادمانی - عملکردایران در بازی های آسیایی چگونه بوده ؟ این سوالی است که همه مردم دوست دارند جوابش را بدانند و نقریبا جواب کاملی هم برایش وجود ندارد.یعنی 3 جواب برای این سوال وجود دارد که هر 3 هم تاحدودی صحیح است .1- ایران نتیجه ای باورنکردنی و خوب گرفته 2- نتیجه کاروان ایران متعادل بوده 3- نتیجه کاروان ایران ضعیف است.شاید باور کردنش سخت باشد اما مدل نگاه به مسابقات آسیایی هر 3 جواب را توجیه می کند.

سفيد

این دیدگاه که بیش از همه توسط مسوولان دنبال می شود ، براساس شگفتی هایی است که رخ داد. ایران در تیراندازی بانوان به مدال طلایی باورنکردنی رسیده که اتفاقا اولین مدال طلای ایران هم بوده. درکنار این مدال خوشرنگ عملکرد،کلی کاروان ایران در بخش زنان قابل ستایش است و نزدیک به نیمی از مدال ایران تا پایان روز ششم هم توسط بانوان به دست آمده. مدال ارزشمنددیگری که به دست آمده مدال دوچرخه سواری است. مدالی که محمد دانشور به دست آورد و همه را ازجمله مسوولان شوکه کرد. کسب مدال های حساب نشده عملکردی عالی براي اين رشته های تیراندازی و دوچرخه سواری به حساب می آید. شايد به همین دليل است كه وزیر ورزش با افتخار به کره جنوبی می رود و بدون اینکه به خودش زحمت بدهد نام اولین طلایی کاروان را به زبان بیاورد از نجمه خدمتی با عنوان «این دختر» تقدیرمی کند.در اصل نمی شود گفت که كليت کاروان ایران فوق العاده بوده اما برخی از رشته ها و ورزشکاران عملكردي عالی داشته اند و خب همه سعی می کنندبیش از هرچیز دیگری در این مورد حرف بزنند.

خاكستري

جدول رده بندی مسابقات این دیدگاه را تقویت می کند. عموما درچند روز اخیر و زمانی که خبرنگاران سوالات انتقادی در مورد عملکرد برخی فدراسیون ها در اين بازي ها داشته اند،جواب مسوولان ارجاع به جدول مسابقات است. ایران در رتبه ششم مسابقات قرارگرفته و این رتبه با توجه به نتایج سابق ایران خیلی هم بد نیست.چندین و چند روش برای مقایسه رتبه ایران با دوره های قبل وجود دارد.نسبت به دوره گذشته رتبه ششم رتبه ضعیفی است ایران در بازی های 2010 به رتبه چهارم رسیده. اما حجم هزینه های انجام شده برای کاروان ورزشکاران انجام شده و البته مدال های ناخواسته کمک زیادی به کسب رتبه چهارم ایران کرده بود و همان دوره هم پیش بینی می شد تکرار رتبه چهارم کارمشکلی باشد.روش دیگری که مسوولان کمیته ملی المپیک هم در موردش صحبت کرده اند ؛ معدل گیری است .رتبه های ایران بعد از انقلاب رادرکنار هم قرارمی دهند وبه یک عدد می رسند.در سال های بعد از انقلاب ایران دورتبه چهارم دارد ،دورتبه هفتم دو رتبه ششم یک رتبه پنجم و یک رتبه دهم .رتبه چهارم بهترین رتبه ایران است اما رتبه ششم به نسبت رتبه های دیگر متوسط به نظر می رسد.روش سوم هم بررسی جدول کلی مسابقات در همه ادوار است.درآن جدول،ایران با 138مدال طلا در رتبه چهارم قراردارد. مقایسه با روش سوم نشان می دهد که هرچندایران نسبت به سال های پس ازانقلاب نتیجه ای متوسط گرفته اما نسبت به کل بازی های آسیایی نتیجه ای ضعیف به دست آورده.نتیجه اینکه عملکرد ایران با رتبه ششم نه خیلی بد است نه خیلی خوب.

سياه

کسی سراغ قسمت سیاه کارنامه ایران نمی رود. یعنی تا امروزکمتر کسی در این مورد صحبت کرده. نه مسوولان سراغ این قسمت کارنامه شان می روند ونه برای رسانه هاجذابیتی دارد که افتضاح برخي از فدراسیون ها مثل جودو و فوتبال را بررسی کنند. فدراسیون هایی مانند فوتبال،وزنه برداری،ووشو و... نتایجی ضعیفي گرفته اندودر ايام مسابقات از تیغ انتقادات در امان هستند. تیم امید که شایعاتی در مورد دخالت در ترکیب بازیکنان دعوت شده اش شنیده می شود با نتایجی فضاحت بار حذف شده با این حال مسوولان فدراسیون کمتر مجبور شده اند پاسخگو باشند.مسوولان پاسخگو نیستند وحتی مجبور هم نشده اند دست به کادر فنی بزنند. البته که تغییرمربی تیم ملی امید لزوما مشکلی را حل نمی کند اما دست نخوردن به صندلی وینگادا نمایی کامل است از پنهان شدن فوتبال پشت مدال های کسب شده.در کنار فوتبال وشوو که قراربود چندین مدال طلا برای ایران بیاورد فقط یک مدال طلا به دست آورده است؛ فدراسیون وزنه برداری هم که از همه بدتر .فدراسیونی که کاروان ایران روی طلا و نقره هایش حساب ويژه اي باز کرده بود و فقط یک مدال طلا به دست آورد.مروربازی های آسیایی در دوره های گذشته نشان می دهد که ایران همیشه بدون پدیده هایش مدال های خوشرنگی از وزنه برداری داشته امادر این دوره به دلیل ضعف مدیریت یا ناتوانی کادرفنی فقط به طلای سلیمی بسنده شده. طلایی که اگر فدراسیون مدیرنداشت و تیم ملی سرمربی نداشت بازهم به دست می آمد.کادرفنی وزنه برداری حتماتاثیری مستقیم در نتیجه به دست آمده داشتند چون وزنه های انتخاب شده برای نواب نصیرشلال و رستمی عملا مدال طلا را ازدستشان درآورد.اما این روزها حسین رضا زاده نه تنها قائل به پاسخگویی در مورد مدیریتش نیست که می گوید کادر فنی را هم حفظ می کند.این اعتماد به نفس حسین رضازاده فقط به دلیل نتیجه کلی کاروان است والا که بایددر مورد این کارنامه ضعیف مجبور به پاسخگویی می شد.

حالا اما در ميانه مسابقات بازي هاي آسيايي شاید نتوان به این سوال که « عملکردایران در بازی های آسیایی خوب بوده یا بد؟» یک پاسخ کامل داد اما آنچه مسلم است در برخي از رشته هاي ورزشي كه اتفاقا اميد زيادي به كسب مدال طلا در آن وجود داشت ما با يك ناكامي روبرو بوده ايم.ناکامی ای که نه مسولان در موردش حرف می زنند و نه رسانه های علاقه زیادی به آن نشان می دهند.مسوولان حرفی نمی زنند چون شاید هم وزیر ورزش و هم رییس کمیته ملی المپیک اولین دوره بازی های آسیایی شان را تجربه می کنند و دوست ندارند در این مورد سیاه نمایی شود.رسانه ها هم لابد به خاطر رسالت شادنگه داشتن مردم تیغ انتقادات را کنار گذاشته اند. پشت این کم حرفی هدفدار مسوولان و رسانه ها و پشت مدال های طلای تیراندازی و دوچرخه سواری چند رییس فدراسیون پنهان شده اند. روسایی که دست کم باید عذرخواهی می کردند اما لابدامروز انتظار تعریف و تمجید دارندو سهمشان را از موفقیت کاروان طلب می کنند.