سیدمحمد ناظم الشریعه که بیشتر به یک معلم دبیرستان شبیه بود نه برای کسی کُری خواند نه در مصاحبه ای مطبوعاتی دیگران را عامل شکست و نتیجه نگرفتن تیمش لقب داد.

عصر ایران؛ احسان محمدی - برای ما عاشقان فوتبال که سالهاست امیدوارانه به مسابقات بین المللی می رویم و شکست می خوریم و برای کاستن از تلخی زهرآکین شکست می گوییم «چیزی از ارزش هایمان کم نشد»، شادی کسب مقام سوم جام جهانی فوتسال مثل یک فریاد ماسیده ته گلو بود. مثل آدمی که بعد از سالها توان فریاد کشیدنش را باز می یابد و رو به آسمان با تمام حنجره فریاد می زند.

سالها بود که ایرانیان کنار سفره شام، این همه شیرین کام نشده بودند. پیروزی در ضربات پنالتی مقابل پرتغال دلچسب بود. مثل شنیدن خبر قبولی در کنکور. مثل دیدن یک دوست گم شده در ازدحام خیابان. مثل سوم شدن در جام جهانی فوتسال 2016 کلمبیا!

پیش از این هم در یادداشتی نوشته بودم که بازیکنان تیم ملی فوتسال بی ادعا به اینجا رسیده اند. بی اعتراض به کیفیت بد لباس هایشان. بی ستاره های جنجالیِ حریص دیده شدن روی صفحه نخست روزنامه ها. آنقدر غریب که اگر توی تاکسی یا مترو کنارمان بنشینند بعید است باور کنیم آنها بودند که این شب های پائیزی تا نیمه های شب آنقدر ضربان قلب مان را بالا بردند که خواب از چشم مان پرید. درست مثل فالکائو که روی دست های آنها به آسمان پرید!

تقدیم به عاشقان بی نشانی که پای درد ایران نشستند!

برای همین رفتار فروتنانه شان است که همه ایرانیان از پیروزی شان شادمان شدند. آنها برای کشورشان تا آخرین لحظه جنگیدند. از زخم خوردن نترسیدند. سر کسی منت نگذاشتند. تهدید نکردند که اگر طلب شان را ندهند به اردو نمی روند. نگفتند اگر فلان دیدار تدارکاتی و فلان اردو برگزار نشود از ما توقع نداشته باشید... حالا همه ستاره ها و چهره ها برای تبریک گفتن به این عاشقان بی نشان در اینستاگرام و توئیتر و روزنامه ها و بیانیه ها به صف ایستاده اند.

تقدیم به عاشقان بی نشانی که پای درد ایران نشستند!

سیدمحمد ناظم الشریعه در آن کت و شلوار رسمی بیشتر به یک معلم دبیرستان که شیمی درس بدهد شبیه بود. نه برای کسی کُری خواند و نه در مصاحبه ای مطبوعاتی دیگران را عامل شکست و نتیجه نگرفتن تیمش لقب داد. وقتی مقابل آذربایجان 3-3 مساوی کردند خیلی ها با اشتیاق به میانه میدان پریدند که بله! مربی ایرانی جواب نمی دهد! ... غافل از اینکه در کنار تاکتیک و هوش فنی چیزی به اسم عشق به کشور - فارغ از عدد و رقم قرارداد- باید باشد تا یک تیم نتیجه بگیرد. به تمام تیم های برنده دنیا نگاه کنید. به تیم های ملی که فاتح جام شده اند. هر وقت در کنار توان فنی، عشق و همدلی یک ملت همراهشان بود پیروز شده اند و چه بسیار تیم های پرستاره که به جایی نرسیدند.

پرتغال و ایسلند و ولز در یورو 2016 را به خاطر بیاورید. تلاش بازیکنان و اشک و وفاداری هوادارانشان را در ذهن مرور کنید. اصلاً چرا راه دور برویم، همین بازی اخیر پرسپولیس مقابل قشقایی را که مهدی شیری کاپیتان تیم گفت اگر ده بار دیگر مقابل پرسپولیس بازی کنیم می بازیم را یکبار دیگر ورق بزنید. عطش بازیکنان، حمایت جانانه هواداران و عشق به یک اصالت از آن بازیکنان کم نام و نشان گلادیاتورهایی ساخت که انگار روئین تن شده بودند.

در کنار همه نقدهایی که برخی به تیم ملی فوتسال ایران وارد می دانند و قطعاً الان ترجیح می دهند سکوت کنند، می توان عطش و اشتیاق را جوهره تیم ناظم الشریعه دانست. کیمیایی که هر تیم ورزشی به آن نیاز دارد. کسب عنوان سوم جام جهانی، بعد از شکست دادن برزیل، پاراگوئه و پرتغال کمترین پاداش برای بازیکنانی است که نام شان را با سماجت، با سرسختی و با پا پس نکشیدن و بهانه نیاوردن در تاریخ فوتسال ایران حک کردند. قدردان شان هستیم و مردم، همیشه ستایشگر قهرمان هایی هستند که بهانه نیاوردند، فخر نفروختند، منت نگذاشتند اما تا پای جای برای ایران جنگیدند، حتی وقتی دست خالی از میدان به وطن برگشتند...

تقدیم به عاشقان بی نشانی که پای درد ایران نشستند!

به افتخار سپهر محمدی، علیرضا صمیمی، احمد اسماعیل پور، محمد کشاورز، حمید احمدی، محمدرضا سنگ سفیدی، علی حسن زاده، قدرت بهادری، افشین کاظمی، محمد طاهری، مهران عالیقدر، حسین طیبی، فرهاد توکلی و مهدی جاوید، بر طبل شادانه بکوب!