مُشت زنی در تهران؛ عروسی در ژاپن!

عصرایران؛ احسان محمدی_ وقتی علی پروین با جام قهرمانی بازی های آسیایی پکن به تهران برگشت و گفت دیگر حریف تیم های شرق آسیا نمی شویم، آنها با جت پرواز می کنند ما با موتورگازی. حرفش لابه لای سوت و کف ها برای آن قهرمانی شیرین گم شد. بعضی ها هم گفتند «علی آقا» از این شوخی ها زیاد می کند!

یکسال بعد پاس با فیروز کریمی در 1991 قهرمان باشگاه های آسیا شد و حالا 2016 هم دارد تمام می شود و هیچ تیم باشگاهی از ایران نتوانسته است حتی یک جام قهرمانی در آسیا به دست بیاورد. نه پرسپولیس با احمدرضا عابدزاده و علی دایی و علی کریمی، نه استقلال با فرهاد مجیدی و ناصرخان حجازی، نه سپاهان با محرم نویدکیا، نه ذوب آهن با رجب زاده ... 

نه تنها کشورهای جنوب شرق آسیا از ما رد شدند بلکه کشورهای حوزه خلیج فارس هم حالا در تیم داری از ما بسیار موفق تر عمل می کنند.

اعتراف تلخی است. گزنده. اما حقیقت دارد. درست در لحظاتی که یک لیدر یک تیم با کف گرگی و مُشت داشت از خجالت سرپرست یکی از تیم های پایه در می آمد و او را با صورتی خونین راهی بیمارستان کرد، کاشیما انتلرز ژاپن در فینال جام باشگاه های جهان یقه رئال مادرید را گرفته بود! شاید کنار هم قرار دادن این دو تصویر به اندازه کافی نشان دهنده فاصله گرفتن جت از موتورگازی باشد!

لیدرها و اوباشِ پیرامون تیم هایی که عنوان فرهنگی – ورزشی را یدک می کشند، تنها یکی از مشکلات فوتبال ماست. فوتبالی که روی کاغذ خودش را داعیه دار سلطانی در آسیا می داند اما باشگاه هایشان هنوز به شیوه های سنتی عمل می کنند. هنوز تکلیف مدیرعامل ها مشخص نیست، بخش های حقوقی باشگاه ها زیر بار شکایت ها و مالیات ها و .... پرکارتر از بخش های فنی آن است و با وجود این همه صندلی لرزان بعید است هیچ تیمی حتی یک چشم انداز پنج ساله داشته باشد. واقعاً انتظار داریم با این سیستم به سمت جلو پیش برویم و یک روز خودمان را در حال مسابقه با رئال مادرید و بارسلونا در فینال باشگاه های جهان ببینیم؟

ژاپنی ها و کره ای اگر به این درجه از موفقیت رسیده اند به دلیل استمرار در اجرای برنامه هایشان است وگرنه می توان در یکی دو دوره قهرمان آسیا شد و بعد به تاریخ پیوست. مگر پاس اینطور نشد؟ فارمرز بانک تایلند چطور؟ کسی تردید ندارد که استعدادهای ایرانی در آسیا خیره کننده اند اما نشانه گذاری چینی ها را جدی بگیریم. آنها خیز برداشته اند. با پشتوانه اقتصادی عالی دارند در تمام سطوح برای فتح آینده قاره آسیا برنامه می ریزند و بعید نیست تا چند سال دیگر همه جام ها به اژدهای زرد برسد.

وقتی برخی مدیران و مربیان به جای پناه بردن به علم روز، پشت بازوهای لیدرهای قوی پیکر قایم می شوند که یک روز اسطوره ای مثل  علی دایی را هم کتک زدند و نیم بیشتری از علاقمندان فوتبال در صفحه های مجازی سرگرم فحاشی به رونالدو و مسی، سهم ما از فوتبال چیزی بیشتر از تماشای دیدار رئال مادرید و کاشیمای ژاپن نخواهد بود.

صدور سند حدنگاری برای تمامی اراضی جزیره ابوموسی؛ تثبیت مالکیت ایران

بیشتر بخوانید:

پوست اندازی شجاعانه استقلال

از فرانچسکو توتی تا سروش رفیعی

جاسم کرار به میمون های باغ وحش نوشابه ندهد!

«رامین» در را هم پشت سرت ببند!

فوتبال با سیاست همینه، همینه!

سرآلکس فرگوسن، علیرضا منصوریان و پاس گل به عربستان

رنجِ علیرضا منصوریان بودن!

هشت بازی لیگ یک طرف،کارلوس کی روش و مایلی کهن یک طرف!

خزه های خشم چسبیده بر تن علی دایی

یک شوت برای توقف اتوبوسی به نام هوس

فیلم سینمایی عصر جمعه؛ پرسپولیس!

«سردار»؛ پسر همه ایرانیان

این لیگ باز کُشته ندهد شانس آورده ایم!

برانکو، طارمی را به داگ هوس می فرستد؟

شلیک پرتقال به قلب استقلال

رفیق مسی، جاده صاف کن کریستین رونالدو!

چرا توپ طلای فحاشی را به ما نمی دهند؟

تماشاخانه

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

آنچه از بم برجای ماند / ۲۱ سال بعد، هنوز برخی زخم‌ها باز هستند (فیلم)

فیلم های دیگر