پرسپولیس در صدر جدول ایستاده است. جایی که البته سکوی لغزانی است اما این تیم تا اطلاع ثانوی یک رهبر واقعی درون زمین دارد و در فوتبال ایران حتی اگر انبوهی ستاره داشته باشید هرگز بی نیاز از یک رهبر ارکستر نمی شوید.

عصرایران؛ احسان محمدی- جوان ترها در شبکه های مجازی زبان خودشان را دارند. آنها حتی رسم الخط تازه ای اختراع کرده اند که رسمی نیست اما رواج دارد. یکی نوشته بود:« عاقا! بعضی لحظه ها اونقد خوبن که آدم باید بهشون تافت بزنه تا همینجوری بمونن»!

پرسپولیس تهران با جمعی از بازیکنانی که به همین نسل تعلق دارند مقابل فولاد خوزستان آنقدر خوب بازی کرد و نتیجه گرفت که شاید هوادارانشان دوست داشته باشند به این تیم «تافت» بزنند تا به همین شکل بماند؛ منسجم، سخت کوش، با برنامه و موفق.

پرسپولیس برانکو این فصل دلبرانه بازی می کند. حتی اگر پرسپولیسی نباشید هم نمی توانید کیفیت بازی این تیم را انکار کنید. شاید یکی از دلایل خشم روزافزون کارلوس کی روش همین باشد. او به برانکو حمله می کند و حتی لقب «خائن» می دهد اما برانکو ترجیح می دهد با تیمش حرف بزند. یعنی به جای اینکه در فیسبوک و اینستاگرامش حرف بزند، اجازه می دهد تیمش با یک نمایش خوب پاسخ تردیدها را بدهد.

پرسپولیس در اهواز در حالی در یک دیدار بی حرف و حدیث 3-0 به پیروزی رسید که انگار فولادی ها مسخ شده بودند. یک گل به خودی کمرشکن از سوی عبدالله کرمی که معمولاً ستون خیمه فولاد است و دو گل با ضربه سر از وحید امیری و علی علیپور که روی هر دو انگار وحید طالبلو را یک دفعه از خواب بیدار کرده بودند که روی توپ های ارسالی مواج واکنش نشان بدهد که نداد! یک پیروزی قاطعانه در شهری که معمولاً استادیوم های آن را با تماشاگران پرشور و البته پرتاب های موفق! سنگ می شناسیم.

به این پرسپولیس «تافت» بزنید!

مهرماه سال پیش درست در اولین بازی پرسپولیس بعد از درگذشت ناگهانی هادی نوروزی وقتی آنها مقابل صبای قم قرار گرفتند و با نتیجه مساوی 1-1 به بازی ادامه می دادند رضا نورمحمدی کاپیتان این تیم دست به فحاشی زد تا داور او را از زمین اخراج کند. آن روز در یادداشتی با عنوان « بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را به تیرک دروازه ببندید!» نوشتم « ضعف پرسپولیس تنها بازیکن نیست اما برای این تیم در یک روزنامه کثیرالانتشار آگهی بزنید و یک کاپیتان استخدام کنید، یک رهبر که به تیم نظم بدهد، بازیکنان از او حرف شنوی داشته باشند و خودش نقطه امید تیم حریف نباشد! پرسپولیس این روزها اگر بازوبند کاپیتانی را به تیرک (دیرک) دروازه ببندد نه تنها ممکن است تفاوتی نکند بلکه تیرک دروازه نه مثل نورمحمدی فحاشی می کند و اخراج می شود و نه مثل مهرداد کفشگری به حریف پنالتی و پاس گل می دهد!»

بسیاری از کارشناسان این روزها ترمیم خط دفاع، به خدمت گرفتن یک دروازه بان چالاک، حرف شنوی بیشتر محسن مسلمان و ... را به عنوان دلایل موفقیت پرسپولیس می شمارند اما شاید همه این دلایل را بتوان در وجود و حضور یک کاپیتان مقتدر در زمین خلاصه کرد؛ سید جلال حسینی.

تیم های بزرگ علاوه برسرمربی بزرگ و تماشاگران انبوه نیاز به یک رهبر بزرگ درون زمین دارند. کسی که به تیم اشتیاق جنگیدن، روحیه بازگشت به بازی در لحظات بحرانی، قدرت تاثیرگذاری روی بازیکنان و شجاعت برای مبارزه را بدهد.

برانکو ایوانکویچ بازوبند کاپیتانی را به بازوی سیدجلال حسینی می بندند که همه این خصوصیات را دارد. کافی است نام بعضی از کاپیتان های پرسپولیس در چند سال اخیر را با هم مرور کنیم: شیث رضایی، علیرضا نورمحمدی، مهرداد کفشگری، حمید علی عسکری و .. ! با احترام به همه این بازیکن ها که در برهه هایی برای پرسپولیس جنگیدند اما هیچکدام از آنها کاریزمای یک رهبر در زمین را نداشتند. چیزی که در وجود حمید جاسیمان، علی پروین، محمد پنجعلی، حسین عبدی، احمدرضا عابدزاده، افشین پیروانی، کریم باقری و بازیکنانی از این نسل بود و حالا در سیدجلال حسینی رگه هایی از این صلابت را می شود دید.