26 هدیه ایران به اسرائیل!

عصر ایران ؛ جعفر محمدی - آماری که از سال 1380 تا کنون در دست است نشان می دهد که ایران هر هفت ماه به طور متوسط، یک هدیه به اسرائیل داده است!

هم اکنون سال هاست که ورزشکاران اسرائیلی، هنگام مواجهه با قرعه ایران، خوشحال می شوند که از پیش، برنده قطعی آن مسابقه هستند؛ این اتفاق در 15 سال گذشته، 26 بار تکرار شده است، حال بماند سال های قبل از آن.

استدلال می کنیم که چون اسرائیل را به رسمیت نمی شناسیم، از رقابت با ورزشکاران آن خودداری می کنیم؛ این که ایران رژیم اشغالگر صهیونیستی را به رسمیت نمی شناسد سخن درستی است ولی نکته کاملاً آشکار اینجاست که به رسمیت شناختن یا نشناختن کشورها، امری سیاسی است که در دولت و وزارت خارجه اتفاق می افتد و ربطی به تشک کشتی یا میز پینک پنک و نظایر این ها ندارد.

بنابر این رقابت ورزشی ارتباطی با "به رسمیت شناختن یا نشناختن یک حکومت" ندارد کما این که اگر همین فردا، یک ورزشکار ایران با یک ورزشکار اسرائیلی مسابقه دهد، کسی نمی تواند بازگشایی سفارتخانه هایی دو کشور در پایتخت های همدیگر را مطالبه کند.

این صحنه در تاریخ ورزش ایران خواهد ماند: سرمربی با فریاد از علیرضا کریمی می خواهد به کشتی گیر روس ببازد تا در مرحله بعد با کشتی گیر اسرائیلی مواجه نشود

همچنین گفته می شود برای "همبستگی با ملت فلسطین" این کار را می کنیم. واقعاً کجای این کار همبستگی با فلسطینی هاست؟ این که از مسابقه کنار بکشیم و مدال های رنگین مسابقات ورزشی را دو دستی تقدیم دشمن ملت فلسطین کنیم، همبستگی با مردم فلسطین است یا خدمت به اسرائیل؟!

چه کسی می پذیرد که به اهتزار درآمدن پرچم اسرائیل در ورزشگاه های سراسر جهان، همبستگی با مردم فلسطین است؟ از یک طرف تمام تلاش مان پایین کشیدن پرچم اسرائیل از صحنه عالم است و از طرف دیگر، مدام به برافراشته شدن پرچم این رژیم در صحنه های ورزشی جهان کمک می کنیم!

ماجرا به برد و مدال یک ورزشکار اسرائیلی ختم نمی شود بلکه با این کار خود، رنکینگ اسرائیل را در رده بندی های فدراسیون های جهانی بالا می بریم و آنگاه، تقویت جایگاه جهانی اسرائیل را "همبستگی با آرمان فلسطین" می نامیم! از کی تا حالا ارتقاء رتبه ورزشی اسرائیل در جهان، آرمان فلسطین شده است؟!

جالب اینجاست که هیچ وقت، نمی توانیم اعلام رسمی کنیم که چون طرف مقابل ما اسرائیلی است، در همبستگی با فلسطینی ها با او مسابقه نمی دهیم، بلکه به خاطر مقررات بین المللی و ترس از محرومیت، هر بار بهانه می آوریم که ورزشکارمان بیمار شده است یا مثل ماجرای باخت اخیر علیرضا کریمی، یک مسابقه پیشتر را "عمدی" می بازیم تا با حریف اسرائیلی مواجه نشویم!

این چه همبستگی است که حتی نمی توانیم سرمان را در جهان بالا بگیریم و رسماً اعلام کنیم که به خاطر فلسطین این کار را کردیم؟! فقط در داخل دور هم جمع می شویم و مراسم می گیریم و تجلیل می کنیم و تیتر می زنیم و مصاحبه می کنیم و دل خوش می کنیم به آنچه خود می گوییم و خود می شنویم و یادمان می رود که درست در همان موقع، صهیونیست ها خوشحال از اقدام ما، در حال برگزاری جشن پیروزی هستند!

           نتیجه اقدامات ما، برافراشته شدن هر چه بیشتر پرچم رژیم اشغالگر قدس است!

اسم باخت ها و غیبت های خود را هم گذاشته ایم "مصلحتی" ، غافل از این که کارهایمان دقیقاً به مصلحت اسرائیلی هاست و نه مردم ایران و فلسطین.

طنز ماجرا هم این است که خود فلسطینی ها در رقابت های ورزشی، مقابل ورزشکاران اسرائیلی حاضر می شوند ولی ما به اسم فلسطینی ها، حاضر نمی شویم!

درست است که اسرائیل غاصب است و جمهوری اسلامی ایران، به حق، این رژیم اشغالگر را به رسمیت نمی شناسد، اما دقیقاً به همین دلیل نباید به چنین کشوری در صحنه ها و مجامع ورزشی، امتیاز و مدال هدیه کرد.

آیا بهتر نیست به جای پنهان شدن یا تمارض در برابر ورزشکاران اسرائیلی، مقابل آنها با توان و اقتدار مبارزه کرد و از این فرصت بین المللی که در برابر دوربین ها اتفاق می افتد برای اعلام همبستگی با مردم فلسطین، استفاده کرد؟ درست مانند آن جودوکار مصری که در برابر ورزشکار اسرائیلی به میدان رفت و در مقابل دوربین ها از دست دادن با او خودداری کرد و این اقدامش بازتاب زیادی در جهان داشت و توجه عمومی را به مسأله فلسطین جلب کرد.

وقت آن است که وزیر ورزش و جوانان یا شورای عالی امنیت ملی -که گویا مرجع تصمیم گیری در این باره است- تصمیم "عاقلانه، شجاعانه و منطبق با خواست اکثر ملت ایران" بگیرد و "عاقلانه، شجاعانه و منطبق با خواست اکثر ملت ایران" ابلاغ کنند. بازنده تصمیم صحیح، قطعاً همان رژیم صهیونیستی خواهد بود که از این پس، بردها و مدال های بادآورده نخواهد داشت.

ورزشکارانی که حاضر به رقابت با رژیم صهیونیستی نشدند (جدول از ایسنا)

2024 چه سالی بود/ پاسخ روزنامه‌نگار مشهور به پرسش‌های مخاطبان/ ایلان ماسک تیشه به ریشه توییتر زد

بیشتر بخوانید:

لعنت به اسراییل؛ فکری به حال ورزش ایران بکنید!

تماشاخانه

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

آنچه از بم برجای ماند / ۲۱ سال بعد، هنوز برخی زخم‌ها باز هستند (فیلم)

فیلم های دیگر