.png "عصر ایران")
۰۷ دی ۱۴۰۳
به روز شده در: ۰۷ دی ۱۴۰۳ - ۲۳:۵۸
تصاویری از برف‌روبی مسیر اشنویه به ارومیه (فیلم) 90 دقیقه گفت‌وگو/ دوست دارید بچه‌تان در آینده چه کاره شود؟
در 90 دقیقه گفت‌وگوی امروز می‌خواهیم در مورد شغل آینده بچه‌ها و آرزوی پدر و مادرها با هم گفت‌وگو کنیم.
عصر ایران- امروز روز اول مهر است و بسیاری از خانواده‌ها فرزندان خود را راهی مدرسه کرده‌اند. در زمان‌های گذشته پدر و مادرها آرزو داشتند بچه‌هایشان با رفتن به مدرسه، دکتر، مهندس و یا خلبان شوند.
حالا در 90 دقیقه گفت‌وگوی امروز می‌خواهیم در مورد این آرزو با هم صحبت کنیم و بدانیم که آیا همچنان پدر و مادرها دوست دارند بچه‌هایشان دکتر و یا مهندس شوند.
1- دوست دارید بچه‌تان در آینده چه کاره شود؟
2- آرزوهای فرزندتان برای شما مهم است؟
3- اگر او بگوید میخواهم مثلا نقاش شوم با او مخالفت می‌کنید؟
زمان این گفت‌وگو 90 دقیقه است. از ساعت 12:00 تا 13:30. نظرات ثبت شده بعد از این ساعت منتشر نخواهد شد.
لینک کوتاه: کپی لینک
اسیدپاشی روی زن تهرانی با انگیزه نامعلوم طواف کعبه زیر باران (فیلم) انفجار یک خودرو در شهر منبج سوریه واشنگتن‌پست: یمن از نظر فناوری نظامی پیشرفته‌تر از حد تصور است ۱۸ مصدوم در اثر واژگونی اتوبوس در جاده کرمانشاه - کنگاور اظهارات عجیب نماینده مجلس: وزیر نفت گفت ما از قاچاقچی‌ها روزانه حدود ۹ میلیون لیتر سوخت می‌خریم! (فیلم) مدارس ۱۱ شهرستان کرمانشاه شنبه غیر حضوری است حضور سردار قاآنی در مراسم سالروز شهادت سید رضی موسوی (فیلم) نخستین فرماندار زن در تاریخ استان کرمان منصوب شد تماس طالبان با تیم الجولانی پس از اعتراضات دمشق پایتخت یمن بار دیگر مورد حمله قرار گرفت نظر عضو دفتر رهبر انقلاب درباره علت ناترازی های انرژی آموزش غیرحضوری در برخی مناطق آذربایجان‌غربی طناب‌زنی پارکورکار جوان بر بالای اتوبان پر از خودرو در اصفهان! (فیلم) محیط زیست تهران: اختلال در دستگاه سنجش آلودگی هوای اسلامشهر؛ شاخص ۴۳۷ قابل استناد نیست
اخبار و تحلیل های ترکیه
این نه شعار است و نه کلیشه
خیلی بهش فکر کرده ام.
دلم میخواد فرزندم شغلی را انتخاب کند که آرامش و شادی به او هدیه بهدید. همین و همین.
و هر شغلی را بخواهد انتخاب کند در صورتیکه برای خودش و دیگران اباب اذیت نباشد با کمال میل میپذیرم.
2- بله
3- خیر با این توضیح که آرزوی بچه با مقتضیات زمان و مکان هماهنگی داشته باشد و آینده روشنی برایش متصور باشد هر شغلی که کفاف زندگی اش را بکند حتی نقاشی (هنری،ساختمان و ماشین)
دوست دارم بتواند با جامعه خود ارتباط برقرار کند و نقشی سازنده را داشته باشد. رشته یا حرفه اش اصلا مهم نیست. مهم این است که با کاری که انجام می دهد رضایت درونی خودش را بدست آورده و برای خود و جامعه اش موثر باشد.
امروز او به اسکیت سرعت حرفه ای علاقه دارد و ما همین مسیر را داریم با تمام توان می پیماییم.
او به خودرو علاقمند است. قطعاً او به دنیای طراحی علاقه زیادی دارد ...
آرزوهای فرزندانم برای من مهم هستند.
و ارزو میکنم هر شغلی که خودشون انتخاب کردند در اون موفق باشند
و ارزو دارم شرایط زندگی در ایران طوری باشه که مجبور به مهاجرت نشوند
1. نماینده مجلس
2. مدیر و دارای سمت دولتی
3. مشغول در سازمانهایی نظیر صدا و سیما، ستاد X و Y، بنیاد x و y،
4. دزد و مال مردم خور
2. بله ارزوی بچم برام مهمه و البته که بهتره از بچگی درست هدایت بشه.
3. نقاش خوب بودن هم خوبه. نه مخالفتی ندارم که هنر هم توش جاودانه شدن داره.
نه تحصیلی نه کاری
از همین الان هم دارم تربیتش می کنم و همه چیزو فقط پووووووووووووووووووووول می دونه !!! چون به قول صادق هدایت در کتاب حاجی آقا : پولدار همیشه عزیز بی جهته!! پول عزت و آبرو و اعتماد به نفس وحشتناک میاره و اگه بگین نه دارین دروغ میگین. سر خودتون رو کلاه نذارین
همچنین دوست دارم با فوتبالیست شدن احساس خوشبختی کنه و بهش علاقمند باشه
توی این رشته ها به شدت باید چندین تخصص داشته باشی تا بتونی حقوقی اندازه ی منشی و راننده ی همون شرکت بگیری! خب چه کاریه این همه زحمت بکشی! همون تلفن رو جواب میدی و همون حقوق رو میگیری
تجربی به نظر بهتر میرسه برای موقعیت شغلی. اخرش اگه پزشکی قبول نشد دیگه پرستاری رو میشه!
دوست من سال دوم رشته ی پرستاری توی بیمارستان اپادانا بدون مدرک و با گفتن اینکه درسم تازه تموم شده و هنوز مدرک رو نگرفتم مشغول به کار شد با حقوقی چهار برابر من مهندس. اخرش هم مدرک ازش نخواستن ولی مجبور شد برگرده شهرستانشون وگرنه هنوزم داشت بدون مدرک و فقط با دو سال درس خوندم حقوق خوب میگرفت
یه قرص و دارو سر وقت به بیمار میدن و انژیکت و ... یک دهم کار یک مهندس رو انجام میدن با حقوق چند برابری.
پس من دوست دارم بچه ام علاقه به تجربی و این شغلها داشته باشه. مهندسی هیچی توش نیست.
2-البته.زندگی خوده و باید با آرزوهای خودش ساخته بشه.
3-اگر آرزوش به نظر من مناسب نباشه، تنها واکنشی که نشون می دم صحبت و راهنماییه اون هم در جایگاه یک دوست.
پزشک هم نشد، نشد. مهم نیست. مهم اینه که بنده خوبی برای خدا باشه و انسان خوبی در اجتماع و انشالله عاقبت بخیر باشه. هر کاری که نون حلال ازش دربیاد، خوبه.
الان غیر از علاقه به پزشکی، فوتبالش خیلی خوبه. گزارشگری فوتبالش هم عالیه. بهرحال تا بزرگ بشه یه هنری پیدا میکنه که بتونه توش پیشرفت کنه. توکل بر خدا. ما هم تا بتونیم کمکش می کنیم که یه سرانجام خوبی پیدا کنه انشالله.
بنظر والدین محترم، دنیای اطراف ما (منظور در برگیرنده تمامی محیطهای اجتماعی، شغلی، فرهنگی، عقیدتی، سیاسی، فناوری و ... ) در 10 تا 20 سال آینده چگونه خواهد بود ؟
آیا کسی در دوران مدرسه خویش یادش می آیند که در آن دوران، معلمین عزیز از گستره پیشرفت علم، ورود فناوری های جدید، گوشی های موبایل هوشمند، زبان ماشین و هوش ماشینی و .... صحبت یا تصوری و الهامات به ما منتق نموده باشد ؟
در واقع منظور صحبت بنده آن است که اتفاقا مسیری که ما برای آینده فرزندان خود تصور میکنیم و حتی توصیه میکنیم به دلیل تغییرات عجیبی که در دنیای ما در حال رخ دادن است لزوما با تصورات امروزی ما شکل نخواهد گرفت.
اگر امسال فرزندی به دنیا بیاورید، سال ۲۰۵۰، سی‌وچند ساله خواهد بود. حتماً آرزو دارید که تحصیلاتی خوب، شغلی آبرومند و زندگی‌ای مرفه داشته باشد و طبیعی است که تلاش می‌کنید تا راه زندگی را به او بیاموزید. اما یوول نوآ هراری، مورخ جوان، معتقد است بهترین کمکی که می‌توانید به فرزندتان بکنید، این است که اجازه ندهید به حرف‌هایتان گوش بدهد. زیرا دنیای پیش رو چنان در حال تغییر است که حکمت پیشینیان برای آن سودی نخواهد داشت.
البته اگه تا اون موقع قانون منع رياست جمهوري براي خانمها برداشته شه .
چون دوتاشون دخترند و عشق بابا ...
این موضوع رو میخوام از دوجنبه پاسخ بدهم:
1- اینکه من دوست دارم فرزندم چیکاره بشه؟
باید اینگونه پاسخ بدهم که دوست دارم شغلی داشته باشه که با استعدادش همخوانی داشته باشه، براش تفریح حساب بشه و در عین حال رفاه و آرامشش رو تامین کنه.
2- آیا مورد شماره 1 به خودی خود اتفاق میفته و چه درصدی از شغلهای جامعه ذاتا بدون توجه به شرایط واقعی جامعه توان تامین آسایش و رفاه فرزندان جامعه را دارند و آیا انتخاب یک شغل باید آرامش و رفاه فرزندان ما را فراهم کند یا زیرساختهای اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی، سیاسی؟
میبایست گفت ساختارهای جامعه باید به شیوه ای باشند که فرزندان ما را بر اساس استعدادها و علایقشان پرورش بدهند و در آینده بر همان اساس به کاری بگمارند که در آن هم برای خود و هم برای جامعه مثمرثمر باشند، در همه شغلهای امروز جامعه ما بندرت اشخاصی پیدا میشوند که عاشقانه به انجام آن شغلها مبادرت ورزند و این یعنی باید تمایل کسانی غیر از خود دانش آموزان را کنار گذارد و صرفا و صرفا به استعدادها و روحیات و ... دانش آموز توجه کرد تا کسانی بعدا شاغلین مجموعه شغلهای جامعه باشند که عشق در فضای جامعه بپراکنند و نه اینکه خودخوری کنند تا ساعت کاری آن روز و آن ماه و سال تمام شود و برای بازنشستگی بیت سال بعد لحظه شماری کنند.
به نظر بنده میبایست چاره ای اندیشید و "تعلق خاطر به شغل " را در شاغلین آینده ایجاد کرد