نماینده سازمان بهداشت جهانی گفت: در سال 2004 میلادی در میان 10 علت اصلی مرگ و میر در دنیا، تلفات جاده ای در رتبه 9 قرار داشت که این تلفات در حال حاضر در ایران جزو پنج علت اصلی مرگ و میر به شمار می رود.

به گزارش ایرنا، دکتر کریستف هلمن روز سه شنبه طی سخنانی در دانشگاه نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران (امین) اظهارکرد: آسیب های جاده ای یکی از مهمترین مشکلات بهداشت عمومی و عامل مهم مرگ و میر و آسیب در سراسر جهان است.

وی ادامه داد: بیش از یک میلیون و 25هزار نفر در سال جاری زندگی خود را در جاده ها در سراسر دنیا از دست داده اند و ده ها میلیون نفر به شدت مجروح شده اند.

هلمن افزود:« جاده ها داستان هایی دارند»، شعار امسال روز جهانی یادبود قربانیان حوادث جاده ای است و طبق گفته های بازماندگان، زندگی آنها برای همیشه دگرگون شده است. البته با استفاده از زیر ساخت ها و وسایل نقلیه ایمن تر، قوانین قوی تر و اجرای موثرتر آنها، ترویج رفتار رانندگی ایمن و غیرتهاجمی و مراقبت های پزشکی اضطراری بهتر، باید این حوادث ناگوار را به اقدامات موثر بدل کنیم.

وی افزود: با افزایش خودروها، انتظار می رود که سوانح ترافیکی جاه ای افزایش یابد. اگر چه نمونه های موفقیت آمیزی در سطح جهان وجود دارد که توانسته است علی رغم افزایش سریع خودروها، سوانح ترافیکی جاده ای کاهش دهد.

هلمن اظهار داشت: اگر روند فعلی در ایران بدون هیچ گونه مداخله ای ادامه پیدا کند، آسیب های جاده ای به طور چشمگیری افزایش می یابد و بیشترین صدمه، متوجه آسیب پذیرترین افراد جامعه می شود. بنابراین اقدامات فوری، مناسب و هدفمند ضروی است.

نماینده سازمان بهداشت جهانی ادامه داد: به منظور کاهش تلفات و صدمات جاده ای، کشورهای عضور سازمان ملل متحد، چندین قطعنامه و اهداف تعریف شده در آنها را برای بهبود ایمنی جاده ها در سراسر جهان، به امضا رسانده اند.

وی افزود: سومین هدف توسعه پایدار کشورها (تامین سلامتی برای همه) این است که تعداد تلفات ناشی از تصادفات جاده ای تا سال 2020 باید 50 درصد کاهش یابد. در ایران در سال 1397، یک روند افزایشی 1.7درصدی مشاهده شده است. اگر چه با توجه به روند کاهشی که در سالهای قبل مشاهده شده بود، هنوز به کاهش تلفات جاده ای امیدواریم.

وی اظهارکرد: اصلی ترین توصیه ها برای کاهش تلفات جاده ای و آسیب های ناشی از آن عبارتند از: تدوین طرح های پیشگیرانه، حمایت طلبی، تقویت سیستم پایش و ارزشیابی، هماهنگی و همکاری های فرابخشی و نیز گسترش مشارکت اجتماعی، این استراتژی های بین المللی همه به خوبی تعریف شده و مورد وفاق در دنیا است، اجرای این استراتژی ها، نیازمند تعهدی بالا و مناسب سازی با زمینه موجود است.

نماینده سازمان بهداشت جهانی تصریح کرد: حمایت طلبی کلی، طیف گسترده ای از ذینفعان را در بر می گیرد، از جمله سیاستگزاران، عوامل اجرایی و مردم. تاکید بر این نکته لازم است که سیستم پایش و ارزشیابی کارآمد و موثر برای ردیابی عملکرد، ضروری است. علاوه بر این با توجه به اینکه تلفات جاده ای وابسته به شبکه ای پیچیده از

عوامل مرتبط با یکدیگر است، برای حل مشکلات به رویکردی فرابخشی نیازمندیم.
وی افزود: به منظور نجات جان میلیون ها نفر، مجمع عمومی سازمان ملل سند دهه اقدام برای ایمنی جاده ها (2020 - 2011) را معرفی کرد. این سند شامل پنج محور اصلی است که عبارتند از مدیریت ایمنی جاده ها، بهبود ایمنی زیر ساخت های جاده ای، وسایل نقلیه ایمن تر، بهبود رفتار افراد در جاده ها و بهبود اقدامات پس از تصادف است.

وی ادامه داد: به منظور یاری رساندن به کشورها در دستیابی به اهداف توسعه پایدار، با رهنمود برنامه جهانی ، «دهه اقدام » چارچوبی را برای سیاستگزاری، اجرا و حمایت طلبی ارائه می دهد.

نماینده سازمان بهداشت جهانی افزود: جمهوری اسلامی ایران، برنامه راهبردی ایمنی جاده ها (2020- 2011 ) را در راستای پنج محور یاد شده، تدوین کرده است. این برنامه 14هدف راهبردی دارد که عمدتا در مورد مدیریت سرعت، ایمنی رانندگان و عابران پیاده، توسعه بانک اطلاعاتی جامع برای تصادفات است. لازم به ذکر است که ظرف 2 سال آینده این برنامه راهبردی نیاز به بازبینی خواهد داشت و WHO ( سازمان بهداشت جهانی) آماده است تا در روند بازنگری آن مشارکت کند.

هلمن تاکید کرد: در جمهوری اسلامی ایران WHO با وزارت بهداشت و آموزش پزشکی و سایر ذینفعان، در زمینه اجرای موارد مهم برنامه کشوری برای ایمنی جاده ها، همکاری می کند. بهبود مراقبت های پزشکی اضطراری، گزارش ایمنی جاده ها و کار بر روی سیستم جامع ثبت مصدومیت های جاده ای، از مهمترین فعالیت های WHO است. همچنین در مدیریت سرعت، انتقال دانش و تجربیات بین المللی، در دستور کار WHO قرار دارد.